(นิยายแปลจีน) พงศาวดารภูตเทพ(Tales of Demons and Gods)(妖神记): บทที่ 291

วันอาทิตย์ที่ 12 มิถุนายน พ.ศ. 2559

บทที่ 291 - ศิษย์พี่ศิษย์น้อง

กู่เป่ยและหลู่เปียวได้แต่ยืนงง เนี้ยหลี่จิตใจเย็นชาเหลือเกินตอนที่เขาหันหลังเดินจากไป

กู่เป่ยรู้สึกสงสารจิตใจเขาเหลือเกิน น่าเสียดายยิ่งนัก เนี้ยหลี่เพื่อนข้ากลายเป็นคนไร้หัวใจไปแล้ว หลงยู่หยินยินดีตกลงทำตามที่เขาต้องการ นั่นคือการอยู่ให้ห่างเขาเท่าที่จะทำได้ นั่นเป็นโอกาศที่ดียิ่งนัก ถ้าทำได้ เขาก็อยากให้นางฟ้าหลงยู่หยินหันมาสนใจเขาบ้าง ใครจะรู้ล่ะ นางอาจสนใจเขาบ้างหลังจากที่ถูกหลายต่อหลายคนคัดค้าน

เสียดายโอกาศดีๆแบบนี้ชิบ

กู่เป่ยได้แต่ส่ายหัว

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขาก็เทิดทูนเนี้ยหลี่เหลือเกิน

หลังจากที่เนี้ยหลี่และกลุ่มจากไป ข่าวกระจายไปอย่างรวดเร็วเรื่องที่เนี้ยหลี่ต่อสู้กับหลงยู่หยิน ไม่แปลกใจเลยที่เขามีความสามารถโดดเด่นในห้องเรียนและดึงดูดความสนใจคนหมู่มากได้ โดยเฉพาะคนอัจฉริยะคนอื่นๆ ที่ก็ลงความเห็นว่าเขาเป็นคู่แข่งที่สุดแสนจะน่ากลัว

ที่ลานฝึกของหลงยู่หยิน

ฮูหยงรออยู่ที่นี่ได้สักพักแล้ว แต่หลงยู่หยินยังคงไม่ได้กลับมาอาจเพราะยังโกรธอยู่

หลงยู่หยินนั้นทำลายศักดิ์ศรีความเป็นชายของฮูหยงไปรอบนึงแถมยังหักหน้าอีก แม้ว่าฮูหยงจะหายดีแล้ว ก็ยังเฟ้อถึงหลงยู่หยินอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน หลงไหลอยากจะเห็นหลงยู่หยินใส่ชุดรัดติ้วโชว์ทรวดทรงองเอว และยังคงอยากเห็นหุ่นอันเย้ายวนใจของนาง

ถึงแม้หลงยู่หยินจะโกรธเขาแค่ไหน แต่ฮูหยงก็มีวิธีทำให้นางหายได้ ฮูหยงหลงไหลในความงามของนาง แม้ในยามที่นางโมโหเกรี้ยวกราด

นางเทพธิดาแสนสวยของเขาถูกไอ้เด็กเด็กหน้าใหม่ฉีกหน้า

เหลืออดแล้วนะ

ข้าอยากจะฉีกไอเด็กเปรตนั่นเป็นชิ้นๆยิ่งนัก

ตอนที่หลงยู่หยินกลับมาถึงที่ลานฝึก ตัวของนางเปื้อนไปหมด หน้าเศร้าหมองเหม่อลอย

มัวแต่คิดถึงคำพูดของเนี้ยหลี่ที่ยังคงดังก้องกังวานอยู่ในหูของนาง “ไสหัวไปซะ ยิ่งไกลเท่าไหร่ยิ่งดี” ตั้งแต่เล็กจนโต นี่เพิ่งเป็นครั้งแรกที่มีคนมาพูดอย่างนี้กับนาง ครั้งแรกที่มีคนโกรธเกลียดนางมากขนาดนี้ ครั้งแรกที่โดนดูหมิ่นหักหน้าขนาดนี้

นางก็ยังไม่รู้ว่าเพราะอะไรอยู่ดี ในใจยังคงสับสนงงงวย

เขาก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกับนางและชนะได้ ใช้เพียงแค่พละกำลังน้อยนิด แทบไม่ต้องพูดเลย ว่านี้คือความพ่ายแพ้อันย่อยยับ เลยทำให้นางอยากรู้ความไม่ชอบมาพากลของชายคนนี้ยิ่งนัก นางอยากจะแข็งแกร่งและแกร่งขึ้น จนเนี้ยหลี่หันมามองว่านางคือคู่ต่อสู้ที่คู่ควร

ยังไงเขาก็ยืนยันว่าอยากให้นางไปให้พ้น ยิ่งไกลเท่าไหร่ยิ่งดี หรือหลงยู่หยินนั้นเป็นคนไรค่า แล้วถ้านางจะหันหลังกลับล่ะ นางสมควรได้รับความอัปยศนี้เหรอ

หัวใจนางเต็มไปด้วยความสับสน

ฮูหยงเห็นว่าหลงยู่หยินกลับมาแล้ว แม้ว่าตัวจะเปื้อนแต่นางคงยังเปล่งปลั่งและสวยสดงดงามไม่เปลี่ยน ใจฮูหยงร้อนลุ่ม เขารีบเข้าไปหานาง และถาม... “หยินเอ๋อกลับมาแล้วเหรอจ๊ะ เป็นอะไรมากไหมคนดี นี่เป็นยาที่ดีที่สุดที่ข้าพอหาได้ในตระกูลจ๊ะ”

หลงยู่หยินแสดงถึงความรังเกียดฮูหยงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพบหน้าเขา “ฮูหยงเจ้าไม่ต้องมาหาข้าอีกได้ไหม อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าเจ้าอีก และอย่าหาว่าข้าไม่เตือน จะเตะให้ไปโลกหน้าเลย”

“หยินเอ๋ออย่าทำอย่างนี้กับข้าสิจ๊ะคนดี” ฮูหยงรู้ว่านางโกรธอยู่ เขาจึงรีบเอาใจนางต่อ “หยินเอ๋อยิ่งข้าเห็นเจ้าเป็นเช่นนี้ ข้าก็ยิ่งเจ็บแปร๊บๆที่หัวจิตหัวใจของข้ายิ่งนัก ที่รักของข้า เร็วรีบมาทายาสิจ๊ะสุดสวยของข้า ปล่อยให้ข้าจัดการไอ้เนี้ยหลี่นั่นเอง ไม่ต้องห่วงนะคะที่รัก”

“ตอนที่มันออกมาจากสนามวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ข้าจะสอนให้มันเข็ดหลาบสักหน่อย แต่ดันถูกขัดขวางโดยหนานเหมิน เทียนไห่และหวังยู่ ผู้ดูแลของมัน แต่ไม่เป็นไรนะ เจ้าวางใจได้ที่รัก ครั้งนี้เนี้ยหลี่คงได้แค่ฝันที่จะหนีรอดเงื้อมือข้าไป”

ตั้งแต่ได้ยินคำพูดของฮูหยง หลงยู่หยินก็ยืนนิ่งไปพักใหญ่ เจ้าฮูหยงพาลูกน้องไปสร้างปัญหาให้เนี้ยหลี่มาหรอกเหรอเนี้ย นางจ้องเขม็งตาลุกโชนด้วยความเกรี้ยวกราด ใครให้เจ้าไปหาเรื่องเนี้ยหลี่ “เจ้าบอกว่าข้าเป็นคนส่งเจ้าไปงั้นเหรอ”

ฮูหยงส่ายหัว “ป่าวนะ.... ข้าไม่ได้บอกว่าเจ้าส่งไปซะหน่อยนึง”

หลงยู่หยินทำตาขวางเย็นชา “ฮูหยงเอาแต่ใช้ความได้เปรียบของตระกูลเอามาเบ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูล เจ้ามันก็แค่ขยะชิ้นนึง การต่อสู้ระหว่างข้ากับเนี้ยหลี่เกิดปุปปัป การต่อสู้กันตัวต่อตัว ซึ่งข้าหลงยู่หยินแพ้ยับ.... แต่แล้วไงล่ะ ข้ายอมรับความพ่ายแพ้นี้ ถ้าเจ้ายังอยากเสี่ยงเพื่อข้า ก็เชิญเลย ตามหาเนี้ยหลี่และสู้กับเขาสักยก ถ้าเจ้าชนะกลับมาได้ ข้าหลงยู่หยินคนนี้ จะเทิดทูนเจ้าจนวันตาย แต่ในชีวิตจริง เจ้ามันก็แค่ไอ้ขี้แพ้ ไสหัวไปไกลๆ ข้าไป อย่ามาให้เห็นหน้าอีกนะ ไปสิ มัวรอบ้าไรอยู่”

“หยินเอ๋อ ข้า...” ฮูหยงอยากพูดอะไรบางอย่าง

“ฮูหยง ไปให้พ้น” หลงยู่หยินตะโกน

“เจ้า....” ฮูหยงหมดความอดทน จึงตอกหน้านางกลับ “หลงยู่หยิน เจ้าคิดว่าตัวเลิศเลอนักรึไง เจ้าก็แค่ผู้สืบทอดตระกูลตราประทับมังกรลำดับที่7 การที่เจ้าจะได้เป็นผู้สืบทอดตระกูลลำดับที่ 1 ก็ต้องแต่งกับข้าไม่ใช่รึ ไม่ต้องเขินอายหรอกน่า ตอนที่เห็นหน้าข้า”

“ไส-หัว-ไป!!!!” หลงยู่หยินกระโดดเตะจนลอยบินไปไกล

ฮูหยงเจ็บใจพร้อมครวญครางที่หลงยู่หยินเตะเอวเกือบหัก ได้แต่ตะเกียกตะกายลุกขึ้นและวิ่งไปด้วยความเสียใจ

หลงยู่หยินเมินหน้าหนี เมื่อเนี้ยหลี่ออกมาจากสนามวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ฮูหยงนำกลุ่มออกเสาะหาเนี้ยหลี่ เนี้ยหลี่เข้าใจหลงยู่หยินผิดและคิดว่านางส่งฮูหยงและพรรคพวกมา การกระทำของฮูหยงทำให้หลงยู่หยินต้องซวยรับเคราะห์ไปแทน จิตใจของนางจมอยู่ในความทุกข์ทรมาน ยังไงก็แล้วแต่นางก็ไม่ต้องการอธิบายอะไรให้เนี้ยหลี่ฟัง

มีแต่คนอ่อนแอเท่านั้นแหละที่ต้องไปอธิบาย

วันนี้นางก็พ่ายแพ้เนี้ยหลี่อีก แม้ว่าครั้งนี้ใจนางเหมือนดั่งผู้พ่ายแพ้ นางไม่เต็มใจยอมรับความปราชัยที่ประกาศอยู่บนกระดานวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ แต่ครั้งนี้เป็นการเผชิญซึ่งหน้าและผลคือนางแพ้ แพ้หมดท่า ตลอดเวลานางภูมิใจในความแข็งแกร่งกล้าที่นางมี แต่ถึงยังไงนางก็ยังพ่ายอยู่ดี

หลงยู่หยินอยากจะร้องไห้ นางกระหายความแข็งแกร่ง ไม่ยอมให้ใครเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับนางแกร่งกว่า แต่คราวนี้ ความพ่ายแพ้ยับเยินของนางตกอยู่ในกำมือเนี้ยหลี่แล้ว ความทะนงตนของนางถูกเขาเหยียบย่ำ

น้ำตานางเอ่อล้นเบ้า นางเหมือนหมาจรจัดบาดเจ็บ ที่ต้องคอยเลียแผลโดยไม่มีใครเหลียวแล

นางคิดถึงตอนที่ต่อสู้กับเนี้ยหลี่แล้วกัดฟันแน่น นางยังคงไม่เคยยอมรับความพ่ายแพ้นั้น

ตอนที่นางเดินเข้าห้อง ในห้องโถงมีร่างนึ่งปรากฏขึ้น นางคนนี้สวยงามไร้การแต่งเติมใดๆ แต่ก็ยังไม่มีปรากฏตัวตนที่แท้จริงทำให้นางเหมือนดั่งนางฟ้า นางคือหยิงเหว้หรู นางยิ้มอย่างมีเรศนัยที่มุมปาก

เมื่อเห็นนางหลงยู่หยินรีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้าและแสดงท่าทีที่เย็นชา “เจ้ามาที่นี่ทำไม”

หยิงเหว้หรูยิ้มอย่างอ่อนโยน “ศิษย์น้องนี้ก็เป็นเวลานานแล้ว ที่เราไม่ได้พบกัน”

หลงยู่หยินจ้องหยิงเหว้หรูด้วยท่าทีที่เย็นชา แผ่รังสีฆ่าฟันออกมา แม้ว่านางจะรู้ว่าเป็นคู่แข่งของหยิงเหว้หรูไม่ได้ก็ตาม “อีนางมาร เจ้าทำให้อาจารย์ข้าตาย แล้วยังจะมีหน้ามาให้ข้าเห็นอีกรึ ถ้ามันไม่ใช่คำสั่งเสียสุดท้ายของอาจารย์ละก็ ข้าจะฆ่าเจ้าซะเดี่ยวนี้เลย”

“ก็บอกไปแล้วหนิว่าข้าไม่ใช่คนที่ฆ่าอาจาร์ยของเจ้า! แต่ชะตากรรมของอาจารย์เจ้า แค่มาจบลงในมือของข้า” หยิงเหว้หรูพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “อาจารย์เจ้าได้รับการสอนจากท่านบรรพจารย์ จนกระทั่งนางบ่มเพาะจนระดับที่สูงกว่าดาราสวรรค์ และยังดำรงตำแหน่งที่มีอำนาจในนิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์ นางยังได้รับการมอบหมายหน้าที่ให้เป็นอาจารย์ทำนายในนิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย ก็เพราะเป็นอย่างงี้ไง เพราะเวรกรรมจึงทำให้นางตาย”

หลงยู่หยินจ้องมองอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อหยิงเยว้หรู “นางมารร้าย! ข้าไม่สนใจสิ่งที่เจ้าพยายามจะเล่นลิ้นหรอก ข้าไม่มีวันเชื่อหรอก”

อาการของหลงยู่หยิน หยิงเยว้หรูได้แต่ส่ายหัวและถอนหายใจ “หยินเอ๋อเจ้าเป็นเพียงแค่คน ๆ เดียวในโลกนี้ที่ไม่ยอมเปิดใจรับฟังข้า เจ้ามันหัวแข็งและอนาคตเจ้าจะต้องเจอเรื่องลำบากใจอีกมากมาย เมื่อถึงเวลาที่เจ้าคิดได้ เจ้าจะตระหนักถึงความสูญเสีย และเวลาที่เจ้าย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ มันจะราวเหมือนไกลเกินเอื้อม แล้วใยเจ้ายังกังวลอยู่อีก”

หลงยู่หยินมองด้วยสายตาที่เย็นชาไปยังศิษย์พี่หยิงเยว้หรู “เจ้ากำลังสาปแช่งข้างั้นหรือ”

“นี้ไม่ใช่การคำสาบแช่งแต่นี่คือคำทำนาย” หยิงเยว้หรูส่ายหัวและพูดต่อ “มันมีความเป็นไปได้น้อยมากที่ใครจะสามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตา…” ทันใดนั้นนางก็คิดถึงคนที่แสนสำคัญ มุมปากของนางกระตุก “ไม่แน่นะ บางทีอาจมีคนที่ทำอะไรสำเร็จก็เป็นไปได้”

เจ้าเรียน[เทคนิคทำนายชะตาฟ้า]จากอาจารย์เหรอ หลงยู่หยินหน้าถอดสี เสียงของนางสั่นเครือ “เจ้าจะต้องตาย”

“ทุกคนเกิดมาล้วนต้องตาย” หยิงเยว้หรูยิ้มและพูดต่อ “อย่างเดียวหลังจากได้เรียนรู้[เทคนิคทำนายชะตาฟ้า] คือข้าไม่สามารถเข้าใจความนึกคิดของอาจารย์ได้ ปรมาจารย์ยุคหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่า ‘จงสงบนิ่งดุจน้ำที่ไม่ไหวติง’ ในอดีตข้าไม่เข้าใจคำๆนี้ แต่หลังจากเรียน[เทคนิคทำนายชะตาฟ้า] แล้วถึงได้เข้าใจ ทุกอย่างที่เรารู้มันถูกสร้างสรรค์ขึ้นจากคำลวงในอดีต แค่เศษคำลวง คนเราก็สามารถเปลี่ยนให้กลายเป็นเรื่องจริงในปัจจุบันได้”

หลงยู่หยิน ขมวดคิ้ว “เจ้ากำลังจะสื่อถึงอะไร คนที่เรียน[เทคนิคทำนายชะตาฟ้า]นี่พูดจาประหลาดเหมือนกันทุกคนหรือป่าวนะ”

“คนอื่นๆจะมาอธิบายแทนข้า ข้าไปก่อนนะ โชคดีนะศิษย์น้อง ไม่ว่าภายนอกของคนเราจะแข็งแรงเพียงใด แต่ภายในจิตใจก็คงยังมีความเปราะบางและอ่อนแออยู่ แล้วเจ้าจะรบราฆ่าฟันกันไปเพื่ออะไร” หยิงเยว้หรูนางยิ้มมุมปากแล้วเดินจากไป

หลงยู่หยินครั้งนึงเคยเก็บงำความเกลียดชังหยิงเยว้หรูไว้ แต่ตอนนี้นางรับรู้ว่าหยิงเยว้หรูเรียน[เทคนิคทำนายชะตาฟ้า] ความเกลียดชังนั้นได้ลดน้อยลงกว่าเดิมเยอะ ชีวิตและความเป็นความตายของหยิงเยว้หรูอยู่ในกำมือนาง ถ้านางบอกคนอื่นเรื่องที่หยิงเยว้หรูเรียน[เทคนิคทำนายชะตาฟ้า] ล่ะก็ นางตายแน่

แต่หยิงเยว้หรูก็ยังเล่าให้นางฟัง อย่างน้อย มันก็แสดงให้เห็นว่านางก็ยังมีจิตใจที่เปิดกว้าง

บางทีการตายของอาจารย์อาจเป็นไปตามที่หยิงเยว้หรูเคยพูดเอาไว้ หรืออาจมีเงื่อนงำเบื้องหลังอะไรบางอย่าง

หลงยู่หยินมองหยิงเยว้หรูจนลับสายตาไป แม้ว่านางจะไม่ได้บอกเรื่องที่หยิงเยว้หรูศึกษาตำรา[เทคนิคทำนายชะตาฟ้า] แต่นางก็ยังทำใจให้ให้อภัยเรื่องที่เกิดก่อนหน้านี้ได้

นางกลับเข้าห้องและทายาที่บาดแผลเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวด ปากนางสั่นร้องโอดครวญเพราะความเจ็บปวด ตัวนางเต็มไปด้วยบาดแผล แม้ว่าจะพยายามเท่าไหร่ นางก็ไม่สามารถปิดบังคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องที่เนี้ยหลี่เกลียดชังนางได้ เนี้ยหลี่ทำเหมือนนางเป็นอากาศธาตุ

ยิ่งคนอื่นทำเหมือนนางเป็นอากาศทาสเท่าใด นางยิ่งอยากพิศูจน์ตัวเอง

มือขวาของหลงยู่หยินกำผ้าห่มแน่น หัวใจนางถูกเติมเต็มด้วยความเด็ดเดี่ยว มันต้องมีสักวันที่ข้าจะแข็งแกร่งกว่าเจ้าสิน่า ข้าจะไม่ให้เจ้ามาดูถูกข้าต่อไปอีกแล้ว