บทที่ 299 - เผชิญหน้า

บทที่ 299 เผชิญหน้า

นิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์มีหลายฝ่ายหลายพวกหลายก๊กหลายเหล่า ทั้งหมดต่อสู้ซึ่งกันและกัน ภายในหนึ่งร้อยปี นิกายจะต้องล่มสลาย สิ่งที่เนี้ยหลี่นั้นจะทำก็คือ ขึ้นเป็นจ้าวแห่งนิกายภายในหนึ่งร้อยปีนี้และยึดอำนาจแบบเบ็ดเสร็จ มันเป็นวิธีเดียวที่จะจัดระเบียบในนิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์ได้

เริ่มจากต้องควบคุมนิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์เป็นอย่างแรก ก่อนที่จะต้องเผชิญหน้ากับจักรพรรดินักปราชญ์

เมื่อเขากลับมาจากการเดินทางในครั้งนี้ เขาจะต้องไปให้ถึงระดับลิขิตสวรรค์ให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ มันเป็นจุดที่สำคัญเป็นอย่างยิ่งต่อการบ่มเพาะพลังของเขา

ขณะที่เนี้ยหลี่เดินไปตามทางที่คดเคี้ยว เขาได้พบกับหญิงสาวนางนหนึ่ง ที่กำลังเดินทางมาจากทิศทางตรงกันข้าม นางหยุดเดินเมื่อนางเห็นเนี้ยหลี่

ทางเส้นนี้เป็นทางเดียวที่ไปยังหุบเขาได้

เนี้ยหลี่ยกศีรษะขึ้นและแสดงสีหน้าตกตะลึง เขาไม่เคยคิดเลยว่า เขาจะมาเจอกับหลงยู่หยินที่นี่ นางมาตามหาอาจารย์ของเขาอย่างนั้นหรือ? ในทางกลับกันอาจารย์ของเขากับหลงยู่หยินก็เป็นศิษย์ร่วมสำนักเดียวกัน

หลงยู่หยินก็ไม่ได้คิดว่าจะเจอเนี้ยหลี่ที่นี้ เมื่อนางเห็นเนี้ยหลี่ นางก็รู้สึกเหมือนมีใครมายึดเอาหัวใจของนาง นางไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับมือของตัวเองดี หรือควรจะเดินเข้าไปหาและทักทายเขา เดิมที ด้วยลักษณะนิสัยของนาง นางไม่เคยชายตามองพวกเรื่องมาก แต่หัวใจของนางนั้นได้เปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อนางพ่ายแพ้ให้กับเนี้ยหลี่ แม้แต่ตัวของนางเองก็ยังคิดไม่ออกว่าทำไม นางจึงรู้สึกประหม่าเมื่อเห็นเขา เหมือนไม่ใช่ตัวของนางเลย

ที่นี่ไม่มีใครนอกจากพวกเขาสองคน

นางนิ่งไปชั่วขณะและไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป

เนี้ยหลี่มองนางและถามว่า “ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่”

ถึงแม้ว่าจะช่วยไม่ได้ที่เขาจะนึกถึงการถูกกดขี่ข่มเหง จากชีวิตที่แล้ว เขายังคงจดจำคำของอาจารย์ของเขาได้ การแก้ไขความพยาบาททั้งหมดจากอดีตจนถึงปัจจุบันต้องเริ่มที่ตัวของเขาเอง

แม้ว่าหลงยู่หยินในตอนนี้ค่อนข้างจะหยิ่ง และการกดขี่ของนางนั้นไม่ถึงกลับชั่วร้ายเกินเยียวยา

ตั้งแต่ที่เขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง เขามีพลังอำนาจที่จะสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ก่อนที่มันจะถลำลึกจนเกินไป

หลงยู่หยิน กำลังตัวสั่น “ข้ามาที่นี้เพื่อ.....ข้ากำลังหาใครบางคนอยู่”

เนี้ยหลี่มึนงง??? ใครกันคือเด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าเขาในตอนนี้ คนที่แสดงสีหน้าที่เขินอายจนหน้าแดง นางที่เอาแต่ใจกดขี่ข่มเหงผู้อื่นอย่างไร้เหตุผล จากชีวิตของเขาก่อนหน้านี้ คือนางคนนี้จริง ๆ นะหรือ

ทั้งสองยืนห่างกัน เนี้ยหลี่พบว่ามันเป็นระยะห่างที่อึดอัดสำหรับการสนทนา ดังนั้นเขาจึงก้าวเดินมาข้างหน้า

หลงยู่หยินตัวแข็งทื่อทันทีและก้าวถอยหลัง นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่น “เจ้าจะทำอะไรหนะ”

ใบหน้าของนางร้อนผาวเมื่อนางนึกย้อนกลับไปยังเหตุการณ์ที่เนี้ยหลี่ทำให้นางนั้นอับอายขายหน้า เขาจะทำมันอีกครั้ง ใช่ไหม? ที่นี่ เดียวนี้ มีเพียงพวกเขาสองคนที่อยู่ที่นี่และนางก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้ แม้ความเข็งแกร่งทายกายภาพของนางที่นางนั้นภาคภูมิใจที่สุด ก็ได้พ่ายแพ้ต่อเขา เมื่อเผชิญหน้ากับเขา นางไม่ได้มีจิตวิญญาณที่จะต่อสู้เลยแม้แต่น้อยนิด

เนี้ยหลี่มึนงงเล็กน้อย หลงยู่หยินกลายเป็นคนขี้ขลาดตั้งแต่เมื่อไหร่?

เนี้ยหลี่ยืนอยู่กับที่ “ไม่ต้องกังวล ข้าไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้หรอก ตั้งแต่ที่เราเข้ามาในสถานบันจิตวิญญาณแห่งฟ้า” เนี้ยหลี่พยายามทำตามคำแนะนำของอาจารย์ของเขาที่จะขจัดความเกลียดชังที่เขามีต่อนาง แต่ตอนนี้พวกเขาได้เผชิญหน้าต่อกัน เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มมันจากตรงไหน

ในใจของเขา เนี้ยหลี่ยังมีความขุ่นแค้นที่มีต่อหลงยู่หยินอยู่ แต่มันก็ไม่นานเท่ากับชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา สถานการณ์ในตอนนี้มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิง หลังจากที่ฟังคำสอนของอาจารย์ของเขา เขาตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยมันไป

เนี้ยหลี่ไม่เคยคิดเลยว่าการปะทะกันของพวกเขาจะทำให้หลงยู่หยินนั้นกลัวได้ขนาดนี้ นางแตกต่างจากหลงยู่หยินที่เขาเคยรู้จัก เนี้ยหลี่ปะติดปะต่อเรื่องราวเข้าด้วยกัน ในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา หลงยู่หยินนั้นมีความสามารถพิเศษ(โครตเก่ง)ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และทุกคนก็ประจบเอาใจนาง ทีละเล็กทีละน้อย จนมันฝังเข้าไปในหัวของนางทำให้นางเป็นคนที่เอาแต่ใจ ในขณะที่เวลานั้นผ่านไป และนางได้แข็งแกร่งขึ้น นางก็กลายเป็นคนที่กดขี่ข่มเหงผู้อื่นและหยิ่งจองหองมากขึ้น ๆ ในที่สุด นางก็ได้ฆ่าอาจารย์ของเขา

แต่หลงยู่หยินในตอนนี้ยังเด็ก และนางก็ยังสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงได้

นางได้เปลี่ยนไปตั้งแต่ที่เนี้ยหลี่นั้นชนะนาง นางยังแข็งแกร่งอย่างที่นางเคยเป็น แต่ตอนนี้นางได้ข่มนิสัยเสียที่เอาแต่ใจของตัวนางไว้

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้หลงยู่หยินยอมจำนนต่อเนี้ยหลี่เท่านั้น แน่นอนนางจะไม่ขี้ขลาด เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่น เหมือนที่นางอยู่ต่อหน้าเขา

ดูเหมือนว่าหลงยู่หยินในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาจะไม่ได้รับการสั่งสอน นั่นคือเหตุผลว่าทำไมนางเติบโตมาแล้วถึงกลายเป็นคนที่น่ากลัว

รอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมากจากมุมปากของเนี้ยหลี่ในขณะที่เขามองไปยังหลงยู่หยิน “ตอนนี้ข้าได้พบกับต้นเหตุของปัญหา ข้าสามารถอบรมนิสัยของเจ้าได้! ข้าจะทำเจ้าให้กลายเป็นคนดีในภายภาคหน้า”

เนี้ยหลี่ก้าวไปหาหลงยู่หยินจนกระทั่งอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว ความคิดของเขาล่องลอยออกไปไกล ก่อนที่ความโกรธและความเกลียดชังที่มีต่อหลงยู่หยินได้บดบังดวงตาของเขา อาจารย์ของเขาบอกให้เขานั้นตรวจสอบดูการกระทำของเขาในชีวิตนี้ ในความเป็นจริง การแก้ปัญหานั้นไม่จำเป็นต้อง ‘ฟันต่อฟัน’ เขาสามารถใช้ประโยชน์ได้จากสถานการณ์นี้ ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามของเขายังเด็ก เขาสามารถทำให้นางนั้นสูญเสียความแข็งแกร่งในการการต่อสู้ หรือ เปลี่ยนนางให้มาอยู่ข้างเขา นั้นจะเป็นการที่ฉลาดที่สุด

สำหรับคนบางคนที่กระหายเลือดตั้งแต่ยังเป็นเด็ก โตขึ้นมาเขาจะกลายเป็นคนที่เนรคุณ คนพวกนี้ไม่สมควรได้รับการอบรม แต่สำหรับหลงยู่หยินต่างกัน แม้ว่านางจะหยิ่งและยโส ตัวนางเองก็ไม่ได้เลวร้ายนัก ทั้งหมดที่นางต้องการก็คือการสั่งสอนเล็ก ๆ น้อย ๆ ยังคงมีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงได้

ขนทุกเส้นบนร่างกายของหลงยู่หยินกำลังตั้งชัน เนี้ยหลี่ก้าวเข้ามาใกล้เข้า ๆ นางรู้สึกเหมือนแกะที่ถูกตัดขน ที่ยืนเปลือยกายอยู่ภายใต้สายตาของเขา นางหายใจหอบ

ถ้าเป็นคนอื่นหลงยู่หยินไม่เคยเกรงกลัว แม้หลายๆ ครั้งฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งกว่าตัวเอง นางรู้ว่าพวกเขาเกรงกลัวต่ออำนาจของตระกูลตราประทับมังกรของนาง ดังนั้นพวกเขาจะไม่กล้าทำอะไรกับนาง อย่างไรก็ตามมันมันไม่มีผลกับเนี้ยหลี่ เขาเป็นคนแรกที่ด่านาง แล้วเขาก็ใช้แส้เฆี่ยนนาง หลังจากนั้นเขาก็ใช้ร่างกายที่แข็งแกร่งของเขาทำร้ายนางอย่างสาหัส แต่หลังจากนั้น คำพูดของเนี้ยหลี่ทำให้นางนั้นสะกิดใจ ถ้าหากนางอยากสู้กับเขาอย่างถูกต้อง นางจะต้องไม่ใช้อำนาจจากของตระกูลนาง

นางตระหนักว่าหากปราศจากตระกูลของนาง นางก็ทำอะไรเนี้ยหลี่ไม่ได้

แม้ว่าเนี้ยหลี่จะสูงกว่านางเพียงเล็กน้อย เขาก็เป็นเหมือนกับภูเขาที่มาทับนางเอาไว้ ทำให้นางไม่สามารถหายใจได้

หัวใจของนางเต้นแรง นางหายใจหนักขณะที่หน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้นลง ภายใต้สายตาที่รุกรานของเนี้ยหลี่ นางไม่สามารถปกปิดหน้าอกของนางด้วยมือทั้งสองข้างได้ เสียงของนางสั่น “เจ้า....เจ้าพยายามที่จะทำอะไรหนะ”

กล่าวได้กว่าหลงยู่หยินนั้นเป็นคนที่สวยจริง ๆ เมื่อเทียบกับอาจารย์ของเนี้ยหลี่แล้ว แต่ละคนก็มีข้อดีเป็นของตัวเอง ทั้งคู่สวยระดับนางฟ้า ตอนนี้ หลงยู่หยินสวมเสื้อผ้าที่แน่นกระชับ ทำให้เห็นส่วนโค้งส่วนเว้าของร่างกายนาง

เนี้ยหลี่เห็นพฤติกรรมที่น่าตลกแสดงออกมาจากหลงยู่หยิน ผู้หญิงคนนี้หลงตัวเองมากเกินไป นางคิดว่าเขาจะข่มขืนนาง เขาเคยได้ยินมาจากที่ไหนสักที่ว่าผู้หญิงที่ยิ่งยโสนั้นจะแข็งแกร่งแต่ภายนอก แต่ภายในจริง ๆ แล้วนั้นอ่อนแอ เขาเคยได้ยินมาว่าหลงยู่หยินถูกเลี้ยงดูโดยมีแม่เพียงคนเดียว ต่อมานางก็แต่งงานใหม่ นั้นคือเหตุผลที่ทำให้นางนั้นหยาบคายและไม่มีเหตุผล นั้นทำให้ไม่มีใครสามารถใกล้ชิดนางได้

บางที หลงยู่หยินก็แค่เหงา นิสัยที่เอาแต่ใจของนางก็เป็นเพียงแค่หน้ากากที่เอาไว้ปิดบัง

ความคิดเหล่านี้ผ่านเข้ามาในจิตใจของเขา ความเกลียดชังที่เขามีต่อหลงยู่หยิน จากชีวิตที่แล้วก็ได้เลือนหายไป มุมปากของเขาขดในขณะที่มองไปยังหลงยู่หยินที่ทำเหมือนกระต่ายที่ตื่นกลัว เป็น ‘คนเลว’ ในชีวิตนี้รู้สึกว่าใช่ได้เลยทีเดียว

เนี้ยหลี่ตบเบา ๆ บนไหล่ของนาง “หลงยู่หยิน , หยิงเยว้หรูคืออาจารย์ของข้า ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าสองคนมีความแค้นอะไรต่อกัน แต่ข้าอยากจะให้เจ้ารู้ว่า นางเป็นคนที่มีจิตใจดี นางคงจะไม่ทำร้ายคนอื่น ข้าหวังว่าเจ้าจะละวางความรู้สึกและคิดทบทวนมันอีกครั้ง บางทีอาจจะมีความเข้าใจผิดเกิดขึ้นก็ได้”

เมื่อเนี้ยหลี่วางมือบนไหล่ของนาง กล้ามเนื้อบนร่างกายของนางก็เกิดอาการแกร่งขึ้นมาทันที นางกังวลในเป็นอย่างมาก ทำให้นางไม่สามารถใช้ความคิดได้ ที่นี่เป็นป่า ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เนี้ยหลี่จะปล่อยนางไปอย่างนั้นหรือ?

หลงยู่หยินไม่ได้คิดเกี่ยวกับหยินเยว้หรูอีกต่อไป นางตอบกลับเขาไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “โอ้”

เนี้ยหลี่มองมายังนางชั่วขณะหนึ่ง ทำไมหลงยู่หยินในวันนี้จึงถูกจัดการได้ง่ายดายเพียงนี้ นิ้วมือของนางซีดเผือก แม้จะกำมือก็ยังยากที่จะทำ นางยังคงหน้าแดง เขาไม่สามารถหาฉากที่น่าตลกได้กว่านี้อีกนี้อีกแล้ว ถ้าเขามีความคิดที่ชั่วร้ายและพยายามที่จะฉวยโอกาสตอนนี้ นางคงจะไม่สามารถขัดขื่นเขาได้ , ใช่ไหม?

บางที่เด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาคือหลงยู่หยินตัวจริง

หลงยู่หยินในชีวิตก่อนหน้านี้และปัจจุบันมีความแตกต่างกันมาก เขาหยุดหยอกล้อนางเมื่อเขาเห็นว่ามันจะทำให้ฝังลึกเขาไปในหัวและจิตใจของนาง

เนี้ยหลี่มองหลงยู่หยินอีกครั้ง “ กลับไปและคิดในสิ่งที่ข้าได้พูดไป ถ้าเจ้ามีปัญหาอะไร , ก็กลับมาหาข้าได้”

เขาไม่สามารถหยุดหัวเราะในใจได้ แม่แกะน้อยที่อ่อนโยน อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ยัดอะไรให้กับนางอีก ในขณะที่เขาต้องการให้หลงหยู่หยินคิดพิจารณาในคำพูดของเขาก่อน แล้วเขาก็เดินเฉียดนางและจากไป

เนี้ยหลี่เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ทันได้นั้นหลงหยู่หยิน ก็เรียกเขา “เดี๋ยวก่อน” นางรู้สึกได้ว่าใช้พลังทั้งหมดพูดคำนั้นออกไป

เนี้ยหลี่หันกลับไป “มีอะไรอย่างงั้นหรือ”

“เจ้าบอกให้ข้าอยู่ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้.........” เสียงของหยู่หยินแผ่วเบาในตอนท้ายของประโยค เหมือนกับยุงที่ไปผ่าน

แต่เนี้ยหลี่ก็ได้ยินมันชัด เขายิ้ม “ถึงแม้ว่าข้าจะอธิบายเรื่องราวเหล่านั้นก่อนหน้านี้ เจ้าก็คงไม่เข้าใจหรอก อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้ยินคำสอนของอาจารย์แล้ว ข้าก็ได้ปล่อยว่างความเกลียดชังที่มีต่อเจ้าไป , หลงยู่หยิน , ข้ายังหวังว่าเจ้าจะปล่อยความเกลียดชังที่เจ้ามีต่ออาจารย์ของข้า หลังจากนั้น บางทีเราอาจจะเป็นเพื่อนกันได้...”

“พวกเราจะมีเรียนในอีก 3 วัน ข้าจะรอคำตอบจากเจ้า” เนี้ยหลี่พูดจบ เขายิ้ม แล้วหันหลังจากไป

หลงยู่หยินได้พ่ายแพ้ ในขณะที่นางมองเนี้ยหลี่เดินจากไปจนลับตา ทำไมเนี้ยหลี่ถึงเกลียดนาง? เป็นเพราะหยิงเยว้หรูอย่างนั้นหรือ? หยิงเยว้หรูกลายเป็นอาจารย์ของเนี้ยหลี่ได้ยังไง? ความคิดของหลงยู่หยินนั้นสับสน ร่างกายที่แข็งทื่อของนางก็เริ่มที่จะผ่อนคลายเมื่อเนี้ยหลี่จากไป ร่างกายของนางรู้สึกอ่อนแอเหมือนมีใครมาดูดพลังทั้งหมดของนางไป

มันเป็นการเผชิญหน้ากับเนี้ยหลี่อย่างเรียบง่าย แต่นางรู้สึกราวกับว่านางมีประสบการณ์ในการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่

จบตอน

แปลไทยโดย

Nattapon Deesoi

https://www.facebook.com/groups/200491286989237/permalink/232755387096160/