บทที่ 298 - อาจารย์และลูกศิษย์

บทที่ 298 - อาจารย์และลูกศิษย์

เนี้ยหลี่กลับมาที่บ้านของเขาและทำการหลอมรวมจิตอสูรที่อัตราการเติบโตระดับพระเจ้าต่ออย่างบ้าคลั่ง

อัตราความสำเร็จของหม้ออสูรฝันร้ายดูเหมือนจะเพิ่มสูงขึ้นเล็กน้อย หลังจากดูดซับเศษซากจากจิตอสูรทั้งหกหมื่นดวง เนี้ยหลี่หลอมรวมจิตอสูรได้เกือบร้อยดวงที่มีอัตราการเติบโตระดับพระเจ้า

เนี้ยหลี่มายังบ้านของกู่เป่ยเพียงลำพัง และส่งมอบจิตอสูรที่มีอัตราการเติบโตระดับพระเจ้าให้แก่เขา

กู่เป่ยช่วยเนี้ยหลี่ขายพวกมันให้กับญาติๆ ของเขา ก่อนที่เขาจะออกไปรับ จิตอสูรสายเลือดมังกร ของเขา

เนี้ยหลี่ออกมาจากบ้านของกู่เป่ย เขาเปิดใช้งานรูปแบบอำพรางของอสูรเงาพราย หลายครั้งเพื่อนหลบสายตาพวกที่สอดรู้สอดเห็น และเดินไปตามทางจากความทรงจำของเขา

เขาเดินตามเส้นทางที่คดเคี้ยว ทอดยาวไปไกล เขาเดินผ่านทางป่าทึบ และมาถึงยังหุบเขาที่แลดูเงียบสงบ

ดอกท้อบานสะพรั่งเต็มไปหมด ทำให้เกิดภาพคล้ายดั่งสวรรค์ มันเป็นภาพเดียวกันกับความทรงจำของเขา

มันเป็นหุบเขาที่เงียบสงบ ธารน้ำที่ไหลผ่าน ภาพที่อยู่ในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาปรากฏขึ้นในจิตใจ

“อาจารย์บอกข้าว่า ในเข้าถึงสภาวะที่ ‘จิตสงบเหมือนดั่งน้ำที่ไม่ไหวติง’ แต่ทำยังไงข้าถึงจะบรรลุเป้าหมายนี้ได้ ?ข้าเกิดในสถานที่ ที่เรียกว่า เมืองกลอรี่ และทุกคนในครอบครัวของข้า เพื่อน และแม้แต่คนรักนั้นถูกฆ่าตายหมดข้าควรไปหาศัตรูและบอกพวกมันว่า ‘จิตสงบเหมือนดั่งน้ำ’อย่างนั้นหรือ? ข้าเพียงแค่เชื่อใน ‘ตาต่อตา’และแม้จะมีโอกาสเพียงน้อยนิด ข้าจะฆ่าพวกมันให้หมดทุกคน”

อาจารย์ของเขามองที่เขาและยิ้ม “ศิษย์ดื้อที่ไม่สามารถบรรลุได้”

“มันไม่ใช่ที่ข้าไม่สามารถบรรลุได้ ทุกๆ คนใน นิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์มองมาที่ท่านด้วยความรังเกียจเหยียดหยาม ถ้าหากข้าแข็งแกร่งพอ ข้าจะทำให้พวกมันทั้งหมด คุกเข่าลงก่อนที่จะแก้แค้นให้ท่าน ข้าทำอะไรผิดอย่างนั้นหรือ?”

อาจารย์ของเขาจ้องมองไปยังสุดขอบฟ้า "ในโลกนี้ การต่อสู้อันขมขื่นนั้นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่เสมอ และในทันที ทุกๆอย่างจะกลายเป็นอดีต แต่น้ำนั้นสามารถไหลได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด และหล่อเลี้ยงทุกสรรพสิ่ง"

แม้ในตอนนี้เนี้ยหลี่ยังคงไม่เข้าใจในคำพูดของอาจารย์ แต่ในชีวิตนี้ เขาก็เพียงทำตามกฎแค่ข้อเดียว “มีแค้นต้องชำระ ตาต่อตา ฟันต่อฟัน” แต่หลังจากภยันตรายของเมืองกลอรี่ นั้นถูกจัดการไปแล้ว ก็ยังคงมีความแค้นอย่างอื่นอีก เขาต้องหา จอมมาร และจักรพรรดินักปราชญ์ เพราะพวกนั้นยังไม่ตาย

ตราบใดที่ศัตรูของเขายังไม่ได้ถูกจัดการไป เนี้ยหลี่จะไม่สามารถหาความสงบสุขเจอ แม้แต่สักครู่เดียว หรือแม้แต่ในเวลาที่เขานอนหลับ

เขาควรที่จะลงโทษ จอมมาร และจักรพรรดินักปราชญ์ ด้วยจิตใจที่เมตตา? มันเป็นความคิดที่ไร้สาระสิ้นดี

แต่อาจารย์ของเขานั้นใจดีและจริงใจกับเขา

เนี้ยหลี่เดินต่อ ขณะที่เขานึกถึงทุกๆ อย่างจากชีวิตของเขาก่อนหน้านี้ ช่วยไม่ได้ที่ตาของเขาจะเอ่อล้น เต็มไปด้วยน้ำตา อาจารย์ของเขาเป็นคนที่อ่อนโยน เป็นคนที่เนี้ยหลี่เคารพมากที่สุด แต่เป็นพวกเขากล่าวว่า 'แพ้เป็นพระ' อาจารย์ของเขาไม่ได้มีชีวิตอยู่เป็นเวลานานมาก หลังจากที่อาจารย์ของเขาตาย เนี้ยหลี่มีเพียงความปรารถนาที่จะฆ่าทุก ๆ คนในนิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์

แต่เขาไม่ได้ทำ เพราะความต้องการของอาจารย์ของเขา เขาไม่ได้สังหารคนของนิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์ เขาเพียงทำให้เกิดความสับสนวุ่นวายครั้งใหญ่ และจัดการผู้เชี่ยวชาญทุกคนในนิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์ให้กองลงกับพื้น

ถึงอย่างนั้นอาจารย์ของเขาก็ไม่มีวันคืนชีพกลับมาได้

แต่ตอนนี้เขากลับมาในชีวิตนี้ ทุกอย่าง ๆ ที่อยู่ด้านหน้าของเขานั้นเป็นที่สถานที่คุ้นเคย

เขารีบก้าวเท้าของเขาไปยังที่ กระท่อมฟาง แล้วเคาะประตู

มีเสียงที่คุ้นเคยและไพเราะออกมา “เข้ามาสิ”

เนี้ยหลี่ ก้าวขาเข้าไป เขาเห็นอาจารย์ของเขานั่งอยู่ที่พื้น การแสดงออกของนางสงบเยือกเย็นปราศจากการเคลื่อนไหว นางทำให้รู้สึกเหมือนว่านางนั้นเป็นอากาศธาตุ(ไม่มีตัวตน) ราวกับว่านางนั้นไม่ได้อยู่ที่นี้ เนี้ยหลี่มองไปที่อาจารย์และรู้สึกเหมือนเป็นภาพลวงตาและไม่เป็นความจริง ราวกับว่านางหายไปอีกเป็นครั้งที่สอง

หยิงเยว้หรู เปิดตาของนางและมีรอยยิ้มจาง ๆ ผ่านใบหน้าของนางนางกล่าวว่า “เจ้านั้นเอง? นั่งลงสิ”

เนี้ยหลี่ รู้สึกเหมือน หยิงเยว้หรูคนนี้ เป็นคนเดียวกันกับคนที่อยู่ในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสับสนในขณะที่เขานั่งลงต่อหน้าของนาง

พวกเขาทั้งสองต่างมองกันและกัน เนี้ยหลี่พยายามคิดว่าควรจะเริ่มพูดยังไงดี เขายังคงนั่งอยู่อย่างเงียบ ๆ ในขณะที่เขามองไปที่อาจารย์ของเขา เพียงแค่นี้เขาก็มีความสุข

หยิงเยว้หรู มองด้วยสายตาบริสุทธิ์ ไปที่เนี้ยหลี่ และนางยิ้มเล็กน้อย “ตอนนี้ ข้าจะบอกเจ้าบางอย่าง ห้ามถามข้าว่าทำไม หรือ ยังไง มีบางสิ่งที่เจ้าไม่ควรรู้ ถึงแม้เจ้าจะถาม ข้าก็จะไม่บอกเจ้า แต่ถ้าเจ้าจำเป็นที่จะต้องรู้ ข้าจะบอกเจ้าเอง แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้ถามก็ตาม! ”

เนี้ยหลี่ยิ้มในคำกล่าวของ หยิงเยว้หรู “แล้วอะไรที่พี่สาวหยิงต้องการที่จะบอกข้า?” เนี้ยหลี่ จดจำอดีตที่ผ่านมาได้อีกครั้ง ตอนนั้น มีอยู่หลายครั้งที่เขาเรียกอาจารย์ของเขาว่า “พี่สาว” เขาก็พบกับจุดจบด้วยรอยปูดโปนก้อนโตบนหัวของเขาในการพูดแต่ละครั้ง

หยิงเยว้หรู ยิ้มแล้วตีไปที่หัวของเขา "ศิษย์อกตัญญู! ทำไมเจ้ากล้าเรียกข้าว่า 'พี่สาวหยิง' เจ้าไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความเคารพที่มีต่ออาจารย์ของเจ้าเลย” แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่จะมีรอยยิ้มบนหน้าของนาง

เนี้ยหลี่ตะลึงไปสักครู่ และมองไปที่หยิงเยว้หรู อย่างตกใจ คำว่า 'ศิษย์อกตัญญู' ถูกส่งกลับมาจากความทรงจำของเขาในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา เนี้ยหลี่รู้สึกมีแรงมากระตุ้น จึงได้ร้องไห้ออกมา จากความคุ้นเคยและความชิดใกล้

ในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาเคยมีประสบการณ์ที่เศร้าโศกเสียใจเป็นอย่างมาก ท้ายที่สุดเขาก็ถูกทิ้งไว้เพียงลำพัง หัวใจที่ได้รับแต่ความทุกข์ ในขณะนี้ได้รับการเยียวยาเล็กน้อยภายใต้การมองจากอาจารย์ของเขา

หยิงเยว้หรู ยิ้ม “เจ้าจะพบว่ามันแปลกที่ข้ารู้เรื่องราวเหล่านี้เหล่านี้ มันเป็นผลมาจาก[เทคนิคทำนายชะตาฟ้า] ที่ช่วยให้ข้าเห็นเรื่องราวทั้งหมดในภาพนิมิตและทำนายโชคชะตา แต่ในการทำนายนั้นต้องแลกด้วยอายุไข 50 ปี”

หัวใจของเนี้ยหลี่นั้นเกิดความเจ็บปวดในขณะที่เขามองไปที่ หยิงเยว้หรู “ทำไมท่านถึงใช้ 50 ปี ไปกับแค่การทำนาย? ท่านเพียงแค่ถามข้า และข้าจะบอกทุกๆอย่าง!"

หยิงเยว้หรู เผยให้เห็นรอยยิ้มที่งดงาม “มันคงไม่มีความกระจ่าง นอกเสียจากข้าจะทำนายมันด้วยตัวข้าเอง เจ้าที่อยู่ในที่แห่งนี้ ได้ผ่านการทำนายของข้าแล้ว ข้ามองมันเหล่านั้นผ่านมุมมองของบุคคลที่สาม”

เสียงของนางเบาและสงบ ขณะที่นางพูดต่อ "ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก ตามการทำนายของข้า เจ้ากำลังจะชิงตำแหน่งผู้นำแห่งนิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์"

อาจารย์ของเขาจริงๆแล้วดูเหมือนเทพเจ้าที่เป็นอมตะ ที่ได้เห็นความทะเยอทะยานในจิตใจของเขา เพราะตั้งแต่เขาไปถึงที่นิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์ เนี้ยหลี่ได้เล็งตำแหน่งผู้นำแห่งนิกาย มันเป็นวิธีเดียวที่รับประกันว่าจะไม่มีใครเลยที่สามารถทำร้ายอาจารย์ของเขาได้อีก

นอกจากได้รับทรัพยากรสำหรับการบ่มเพาะพลังของเขาแล้ว เนี้ยหลี่มีเหตุผลอื่นๆอีกสำหรับการแสดงความสามารถที่น่าตกใจของเขา เขารอเวลาอีกไม่ได้แล้ว เขาจำเป็นต้องเริ่มวางแผนในตอนนี้

ตราบที่คนอื่น ๆ คิดว่า การเป็นผู้นำแห่งนิกายของนิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์นั้น เป็นความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดของชีวิต แต่สำหรับเนี้ยหลี่มันเป็นเพียงขั้นแรกในแผนการของเขา

หยิงเหย้หรู ยิ้มไปทางเนี้ยหลี่ “ถ้าหากเจ้าต้องการที่จะเป็นผู้นำแห่งนิกาย ข้ามีคนที่อยากจะแนะนำเจ้า เขาจะกลายเป็นผู้ช่วยที่ดีที่สุดให้แก่เจ้า” ในความเป็นจริง หยิงเหย้หรู หัวใจของนางได้มีการเปลี่ยนแปลงไป นับตั้งแต่ที่นางเริ่มใช้การทำนาย ทันใดนั้นนางก็พบว่าตัวเองนั้นมีลูกศิษย์ที่มีสายสัมพันธ์กับนางอย่างลึกซึ้งกับตัวของนางในชีวิตก่อนหน้านี้ แต่อย่างไร นางยังคงอยู่ในชีวิตนี้ และไม่ชินเกี่ยวกับแนวคิดที่ว่านางนั้นมีลูกศิษย์

นางได้พบประสบการณ์ที่ลึกซึ้งมากมาย

“ใคร?”

หยิงแหย่หรู จ้องมองลึกไปที่เขา “ศิษย์น้องของข้า หลงยู่หยิน”

เนี้ยหลี่ปฏิเสธทันที "ใครก็ได้ยกเว้นนาง ทุก ๆ ครั้งที่ข้าเห็นนาง ใจจริงข้าอยากจะสังหารนางซะ "

“เหตุผลที่ว่าทำไมนางและตระกูลตราประทับมังกร ถึงบังคับให้ข้าตายในชีวิตก่อนหน้านี้ ในสายตาของนาง ข้าเป็นคนที่ฆ่าอาจารย์ของนาง และมันเป็นความจริงข้าก็เป็นคนหนึ่งที่ฆ่าอาจารย์ของนาง ”หยิงเยว้หรูจ้องออกไปไกลพร้อมถอนหายใจ "เหตุผลและสาเหตุ ของโลกนี้มีแต่ความลึกซึ้ง ข้าไม่สามารถอธิบายมันให้เจ้าในเวลาอันสั้นได้ เจ้าเกลียดนาง นางเกลียดข้า และความเกลียดชังกลายเป็นปมแน่น เจ้าเท่านั้นที่สามารถช่วยนางสลายความเกลียดชังที่นางมีต่อข้าได้"

ในขณะที่หยิงเยว้หรูพูด เนี้ยหลี่นึกเรื่องราวต่างๆ ออกมาจากอดีตและในที่สุดเขาก็เริ่มเข้าใจว่าทำไม หลงยู่หยินถึงต้องการให้อาจารย์ของเขาตาย ยังไงก็ตามจะบอกเขาว่าให้เขาปล่อยวางความเกลียดชังของเขาลงเป็นเวลาสั้นๆมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเขา หลังจากที่ เขาเป็นคนเดียวที่เห็นการตายของ หยิงเยว้หรู และ เขาที่เห็นว่า หลงยู่หยินนั้นเป็นคนเอาแต่ใจยังไง ความคิดของเนี้ยหลี่ในตอนนั้นหัวใจของเขาเต็มไปด้วยแค้นทุกครั้งที่เขาคิดถึงนาง ตอนนี้ที่เขารู้ เขาต้องการปล่อยวางมัน แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่เขาไม่สามารถทำได้

“ถ้าหากเจ้าต้องการให้นางปล่อยวางความเกลียดชังจากข้า เจ้าจะต้องปล่อยวางความเกลียดชังของเจ้าที่มีต่อนางเป็นอันดับแรก” หยิงเยว้หรูกล่าวขณะที่มองมาที่เนี้ยหลี่ “นี้คือ ‘บริสุทธิ์ดั่งสายน้ำ’ ที่ข้าพูดถึง แต่หลังจากประสบการณ์ใน 2 ชีวิตของเจ้า เจ้าคงไม่เต็มใจที่จะปล่อยวางมัน?”

เนี้ยหลี่ต้องการกล่าวอะไรบางอย่าง “แต่.....”

เสียงของหยิงเยว้หรูเป็น เหมือนน้ำในฤดูใบไม้ผลิทำให้หัวใจของเนี้ยหลี่สงบลง “ข้าไม่ได้คาดหวังให้เจ้าบรรลุถึงขั้น ‘บริสุทธิ์ดั่งสายน้ำ’ แต่หลงยู่หยิน ไม่สามารถคุกคามข้าได้ ดังนั้นทำไมไม่ปล่อยวางความเกลียดชังของเจ้าละ?”

“ข้า…” เนี้ยหลี่คิดเกี่ยวกับมันเล็กน้อยและสุดท้ายก็พยักหน้าตอบ “ก็ได้”

ดังนั้นมันกลับกลายเป็นว่าหลงยู่หยินและอาจารย์ของเขาเป็นศิษย์ร่วมสำนักเดียวกัน เนี้ยหลี่คิดขึ้นมาอีกครั้ง อาจารย์ของเขามีความรู้มากมายมหาศาล และสามารถทำนายดวงชะตาได้ ดังนั้นนางจะต้องมีเหตุผลที่ขอให้เขาทำเช่นนี้ ทั้งชีวิตก่อนและชีวิตปัจจุบันของเขา เนี้ยหลี่มีความเลื่อมใสในคำพูดของอาจารย์เขาอย่างแท้จริง

หยิงเยว้หรูถึงกับยิ้มออกมา  [เทคนิคทำนายชะตาฟ้า] ใช้ส่วนหนึ่งของอายุขัยทุกการทำนาย ถ้าเจ้าอยากให้ข้ามีชีวิตที่ยืนยาวอย่าได้ถามมาก”

“ครับ” จิตใจของเนี้ยหลี่ว่างเปล่า ขณะที่เริ่มจ้องมองรอยยิ้มของนาง ในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา หยิงเยว้หรู ไม่ค่อยยิ้มบ่อยนัก แต่เขาจำได้ว่าหยิงเยว้หรูในปัจจุบันเป็นเพียงแค่หญิงสาวอายุ 16-17 ปีเท่านั้น นางได้ทำการท้าท้ายสวรรค์ แต่นางยังเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิง

หยิงเยว้หรู มองไปที่เนี้ยหลี่ และกล่าว “เมื่อเจ้าออกไปจากที่นี้ เจ้าไม่ควรกลับมาอีกสักพัก การมาที่นี้ของเจ้ามันดึงดูดความสนใจมากเกินไป” ตั้งแต่นางเริ่มทำการทำนายของนางนางไม่รู้ว่าจะปฏิบัติตัวยังไงกับเนี้ยหลี่ นางยังเป็นเพียงหญิงสาวอายุ 16-17 ปี มันให้ความรู้สึกแปลก ๆ ที่จู่ ๆ ก็มีลูกศิษย์เช่นเนี้ยหลี่

เนี้ยหลี่สงสัยว่าอาจารย์ของเขาจะรู้มากกว่าที่นางได้บอกเขา อย่างไรก็ตาม นางได้พูดออกมาเยอะแล้ว เขาไม่ต้องการถามอะไรเพิ่มอีก

เขารู้สึกสบายใจ ที่ตอนนี้เขาเห็นอาจารย์ของเขาใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ในหัวใจของเขา เขาเข้าใจว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดถ้าหากเขามาหานางน้อยสุดเท่าที่ทำได้ นอกจากนี้ เขากำลังติดอยู่ในวังวน มันจะดีที่สุดที่ไม่ทำลายชีวิตที่สงบสุขของอาจารย์เขา

ดวงตาของเนี้ยหลี่เกิดแววตาที่หนักแน่น "เพราะเหตุนี้ ได้โปรดรอจนกว่าข้าจะกลายเป็นผู้นำแห่งนิกายของนิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์" เพียงแค่กลายเป็นผู้นำแห่งนิกายเขาสามารถปกป้องอาจารย์ของเขาได้

เนี้ยหลี่บิดหลังของเขาเล็กน้อย จากนั้นยืนขึ้นและเดินออกไป

หยิงเยว้หรูมองดูเนี้ยหลี่เลือนหายไป ในขณะที่นางถอนหายใจเบาๆ นางอาจจะไม่สามารถรอจนกว่าเนี้ยหลี่กลายเป็นผู้นำแห่งนิกายได้ นางมองเขาจนหายลับออกจากประตูทางเข้าไป

จบตอน
V.1 : https://www.facebook.com/groups/200491286989237/permalink/229778787393820/

แปลไทยโดย 

Pot Thothong

V.2 : https://www.facebook.com/groups/200491286989237/permalink/232755197096179/

แปลไทยโดย

Nattapon Deesoi