บทที่ 234 - ดินแดนซากมังกร

บทที่ 234 - ดินแดนซากมังกร

เนี้ยหลี่ เซี่ยวหยูพวกเค้าเดินไปตามบันได บันไดแต่ละขั้นถูกปกคลุมไปด้วยโคลนและตะไคร่น้ำ และทางเดินยังมืดมิดอีกทั้งยังแคบมาก ทำให้รู้สึกอึดอัด และยังมีลมอันหนาวเหน็บพัดผ่านอยู่ตลอดเวลา

เซี่ยวหยูเดินไปข้างหน้าช้าๆ อย่างระมัดระวัง

เนี้ยหลี่บอกเซี่ยวหยูว่า" เซี่ยวหยูเจ้าค่อยๆเดินนะ ข้าไม่รู้ว่าจะมีกับดักอะไรรอเจ้ากับข้าอยู่หรือไม่" เมื่อเนี้ยหลี่พูดแบบนั้นแล้วพวกเขาทั้งสองจึงเดินอย่างช้าๆเพื่อหลีกเลี่ยงกับดักที่อาจจะอยู่ในบริเวณใกล้ๆ

รูปแบบจาลึกก่อนหน้านี้ถ้ามันไม่ใช่กับดักเค้าก็สามารถแก้ไขมันได้อย่างง่ายดาย ฉะนั้นแค่รูปแบบตามขั้นบันไดนั้นไม่ต้องห่วงว่ามันจะเป็นภัยต่อพวกเขา เพราะเขาสามารถจัดการมันได้อย่างแน่นอน

หลังจากที่เนี้ยหลี่เดินมาได้ครึ่งชั่วยาม เนี้ยหลี่และเซี่ยวหยูก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายบางอย่าง !

สถานที่นี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย นอกจากนั้นยังมีกระดูกเกลื่อนกลาดเต็มไปทั่ว ทั้งตามขั้นบันไดที่พวกเขาเดินอยู่ เมื่อเนี้ยหลี่และเซี่ยวหยูก้าวเดินต่อไปข้างหน้ามันก็ก่อให้เกิดเสียงเศษกระดูกแตกอยู่ใต้ฝ่าเท้าของพวกเขา

ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องดังขึ้น ปรากฏสิ่งมีชีวิตน่าเกลียดน่ากลัว กำลังไต่เต็มผนังโดยรอบ และพยายามที่จะกระโจนเข้าใส่เนี้ยหลี่และเซี่ยวหยู

ร่างกายของพวกมันเน่าเฟะและพวกมันก็มีแขนขาอย่างล่ะ 4 ข้างเหมือนดั่งแมงมุม

"พวกมันคือผีดิบ(ซอมบี้)" เซี่ยวหยูเจ้าอย่าโดนของเหลวของมันล่ะ

เมื่อเซี่ยวหยูมองไปยังผีดิบ(ซอมบี้) เค้าก็รู้สึกขยะแขยงพวกมันเป็นอย่างยิ่ง เซี่ยวหยูโบกสะบัดมือขวาของเค้าเพื่อเรียกโล่ออกมาป้องกัน โล่ถูกเรียกออกมาด้วยความเร็วประดุจสายฟ้า ผีดิบ(ซอมบี้)พ่นของเหลวสีเขียวออกมา เมื่อมันปะทะเข้ากับโล่ของเซี่ยวหยู ก็ระเบิดกลายเป็นโกโก้ครั๊น!! เอ้ย ของเหลวสีเขียว

พวกมันไม่สามารถผ่าน โล่ของเซี่ยวหยูได้

เมื่อเนี้ยหลี่มองดูเซี่ยวหยู เนี้ยหลี่ก็อดยิ้มไม่ได้ "เจ้าเซี่ยวหยูผู้นี้กลัวความสกปรก" เนี้ยหลี่คิดว่าจิงๆแล้วที่เซี่ยวหยูใช้เรียกโล่ออกมาก็เพียงแค่ไม่อยากให้ผีดิบ(ซอมบี้)เข้าใกล้ตัวเองได้! 

เซี่ยวหยูไม่พูดอะไรและวิ่งไปที่บันไดต่อไป

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงผิวปากดังขึ้นจากด้านหลังและสัมผัสได้ถึงพลังระดับเซียนหลายคน

เนี้ยหลี่เร็วเข้าพวกเราต้องรีบไปแล้ว

ตอนนี้ผู้เชี่ยวชาญระดับเซียนได้เข้ามาในสถานที่แห่งนี้แล้ว

ขณะนี้เซี่ยวหยูได้เดินนำหน้าของเนี้ยหลี่และเนี้ยหลี่ก็ได้เดินตามเซี่ยวหยูจากด้านหลัง

ขณะที่พวกเขาเดินมาได้สักระยะนึงกับดักก็ได้ทำงานมีศรพุ่งมาจากทุกทิศทาง พุ่งตรงไปยังพวกเนี้ยหลี่และเซี่ยวหยู

แกร๊งๆๆๆๆ (ปัง ปัง ปัง )

ลูกศรได้กระทบเข้ากับโล่ของเซี่ยวหยูและได้กระดอนร่วงลงสู่พื้น

ถึงแม้ว่าลูกศรจะมีพลังทำลายสูงแต่ว่าก็มิอาจผ่านโล่ของเซี่ยวหยูได้

แต่โล่แสงของเซี่ยวหยูนั้นมีเวลาจำกัด เซี่ยวหยูจึงใช้เท่าที่จำเป็น เพื่อให้ใช้ได้นานที่สุด

ขณะที่พวกเขาวิ่งด้วยความรวดเร็วนั้นอยู่ดีๆพื้นที่เค้าเหยียบก็เปลี่ยนรูปร่างอย่างรวดเร็ว

"ไม่ดีแน่แบบนี้"เนี้ยหลี่กล่าวในขณะที่เขาเอื้อมมือออกไปเพื่อดึงเซี่ยวหยูกลับมา

แต่มันก็ได้สายเกินไปแล้วเซี่ยวหยูกำลังจะตกไปแล้วเนี้ยหลี่ครุ่นคิดในเวลาสั้นๆ แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชอบเซี่ยวหยูสักเท่าไหร่แต่เซี่ยวหยูนั้นก็ใช่ว่าจะเป็นคนไม่ดีและด้วยการยืนดูผู้อื่นตายนั้นก็ไม่ใช่วิสัยของเนี้ยหลี่ เนี้ยหลี่พยายามจะคว้าชายเสื้อของเซี่ยวหยูและได้ร่วงตามลงไป !

เนี้ยหลี่และเซี่ยวหยูนั้นได้ร่วงลงสู่เหวลึกและมีความรู้สึกว่าพวกเขานั้นกำลังร่วงลงไปในเหวลึกนี้เรื่อยๆ 

"เนี้ยหลี่เกิดอะไรขึ้น" เซี่ยวหยูกล่าวถามเนี้ยหลี่และพยายามที่จะลืมตาขึ้น

มือขวาของเนี้ยหลี่จับเสื้อของเซี่ยวหยูไว้แน่นเพื่อไม่ให้เซี่ยวหยูนั้นหลุดออกจากเขาไป อย่างไรก็ตามพื้นที่แห่งนี้บิดเบือนมากเกินไปและมือขวาของเนี้ยหลี่ก็กำลังจะหมดแรง

แคว่กกกกก

เสื้อตรงที่เนี้ยหลี่จับไว้ขาดออกพวกเขากำลังจะแยกออกจากกัน เนี้ยหลี่มองไปที่เซี่ยวหยูจึงรีบคว้าคอเสื้อของเซี่ยวหยูเอาไว้เมื่อเซี่ยวหยูเข้ามาใกล้แล้ว เนี้ยหลี่ก็ได้ใช้มือซ้ายกอดรอบเอวของเซี่ยวหยูเอาไว้ 

เซี้ยวหยูรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมากและพยายามจะหยุดสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ด้วยสถานการณ์เช่นนี้เขาจึงทำอะไรไม่ได้ เซี่ยวหยูรู้สึกได้ว่ามือซ้ายของเนี้ยหลี่นั้นพยายามจะดึงผ้าคาดเอวของเขา แล้วทันใดนั้นเอง แคว่กๆๆๆๆ เศษผ้าขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงส่วนเอวของเซี่ยวหยูนั้นได้ฉีกขาดออกจากเอวของเซี่ยวหยูไป 

ด้วยเนี้ยหลี่ที่คว้าคอเสื้อและรอบเอวของเซี่ยวหยูอยู่นั้นจึงทำให้เซี่ยวหยูรู้สึกไม่ค่อยดีและพยายามดิ้นเพื่อให้เนี้ยหลี่ปล่อยตน

เนี้ยหลี่ขมวดคิ้วของเขา "เซี่ยวหยูนั้นเจ้ากำลังทำอะไร" ทั้งๆที่เนี้ยหลี่พยายามจะช่วยเขาแต่ทำไมเซี่ยวหยูถึงพยายามดิ้นเพื่อที่จะหลุดจากแขนเนี้ยหลี่ไป

"อย่าขยับถ้าเจ้ายังไม่อยากตาย!!!!!!" เนี้ยหลี่กล่าว

เมื่อได้ยินเนี้ยหลี่พูดเซี่ยวหยูจึงหยุดอยู่เฉยๆ

เนี้ยหลี่รู้สึกได้ว่ากำแพงด้านข้างมันเริ่มบีบเข้ามา เนี้ยหลี่ไม่รู้ว่าเค้าจะไปทางไหนต่อได้ สถานที่นี่เต็มไปด้วยความตาย ทันใดนั้นเองร่างกายของเนี้ยหลี่ก็ขยายอย่างรวดเร็วเขาผสานกับอสูรแพนด้าเขี้ยว

ระเบิดหยินหยาง!!!!!!!!

เนี้ยหลี่อ้าปากของเขา ก่อเกิดพลังสีดำและสีขาวอย่างรวดเร็วบริเวณปากของเขา ระเบิดหยินหยาง10เท่า!!!!

ระเบิดทรงกลมสีดำและสีขาวบินไกลเข้าไปในส่วนลึกของความมืดและระเบิดออก

แสงเจิดจ้าส่องผ่านช่องว่างที่ไม่มีที่สิ้นสุด

หลังจากสิ้นสุดการระเบิดก็ได้มีน้ำไหลเข้ามาเนี้ยหลี่และเซี่ยวหยูถูกน้ำนั้นพัดไปข้างหน้า 

เนี้ยหลี่คืนสู่ร่างมนุษย์ และเขาสูดอากาศเข้าไปเพื่อเตรียมตัวดำน้ำ เพื่อที่เขาจะตรวจสอบรอบๆของพวกเขาซึ่งดูเหมือนจะเป็นที่ใดที่หนึ่งในส่วนลึกของสุสาน ผนังหินเต็มไปด้วยภาพจิตรกรรมฝาผนังที่ลึกลับของผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ลอยอยู่บนท้องฟ้า ภาพการต่อสู้อย่างดุเดือดและมีผู้ได้รับบาดเจ็บมากมาย

การต่อสู้ที่รุนแรงนี่มันคืออะไร ?

ในภาพ ภายใต้ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่เป็นอุโมงค์ลึกผ่านถ้ำซึ่งนำพาไปที่ห่างไกลที่ปลายสุดของอุโมงค์มีกลุ่มของผู้เชี่ยวชาญยืนมองเกาะลอยอยู่ รูปภาพภายใต้ท้องฟ้านั้นแสดงให้เห็นเกาะลอยขนาดใหญ่ที่มีภูเขาและแม่น้ำที่งดงาม ซากปรักหักพังของพระราชวังลอยฟ้าแลดูยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม

นี่คือ "ดินแดนซากมังกร" ที่ข้าเคยไปเยือนมาแล้ว

หรือว่าที่ดินแดนซากมังกรนั้นแต่ก่อนนั้นมีผู้เชี่ยวชาญที่เป็นเทพสถิตเช่นกัน และรับรู้ถึงการมีอยู่ของแดนดินนี้

เป็นไปได้ว่าผู้เชี่ยวชาญของดินแดนซากมังกรจะอยู่ในระดับสูงกว่าทวีปศักดิ์สิทธิ์

ด้วยการบ่มเพาะพลังของพวกดินแดนซากมังกรนั้นอย่างสูงสุดก็น่าจะได้แค่ระดับตำนาน ผู้ที่จะก้าวสู่ระดับสวรรค์ลิขิตนั้นจะต้องเข้าใจพลังสวรรค์เสียก่อนจึงจะสามารถก้าวข้ามระดับตำนานและเข้าสู่ระดับลิขิตสวรรค์ได้

อย่างไรก็ตามในทวีปศักดิ์สิทธิ์นั้นคนที่แข็งแกร่งที่สุดนั้นเป็นเพียงแค่เทพสถิตเท่านั้น 

ในแง่การบ่มเพาะ เทพสถิตต่ำต้อยกว่าผู้เชี่ยวชาญระดับลิขิตสวรรค์ แต่อย่างไรก็ตามเทพสถิตสามารถใช้พลังได้เทียบเท่าระดับลิขิตสวรรค์ แต่เทพสถิตเป็นอมตะด้วย เท่านั้นเอง

และทวีปศักดิ์สิทธิ์นั้นถูกสร้างและปกครองโดยผู้เชี่ยวชาญระดับสูงบางคน ส่วนเทพสถิตเป็นได้เพียงผู้อยู่อาศัยเท่านั้น

หรืออีกนัยหนึ่งคือ แค่เป็นเทพสถิตก็จะได้รับชีวิตอันเป็นนิรันดร์ แม้จิตเทพจะถูกทำลายพวกเขาก็จะยังไม่ตายในทันที นอกเสียจากอานภาพแห่งกฏถูกยึดครอง

ตามที่ภาพจิตรกรรมฝาผนังนี้ ผู้เชี่ยวชาญจากดินแดนซากมังกรได้สังเกตุเห็นการดำรงอยู่ของทวีปศักดิ์สิทธิ์และกำลังเฝ้าดูการต่อสู้มานานแสนนาน แต่พวกเค้ามิได้แทรกแซงการต่อสู้นี้ ทำไมละ หรือเพราะพวกเข้ามิอาจเข้าสู่ทวีปศักดิ์สิทธิ์ได้? มีเพียงเนี้ยหลี่เท่านั้นที่จะหาคำตอบได้ หลังจากผ่านระดับตำนานเข้าสู่ดินแดนลิขิตสวรรค์ จึงค่อยไปยังดินแดนซากมังกร

ในที่สุดเมื่อพวกเขาทั้งสองคนกระโดดออกมาจากน้ำและขึ้นมาบนพื้นดิน

เนี้ยหลี่กวาดสายตาไปรอบๆและได้ไปหยุดที่กองเศษผ้าที่กองอยู่บนพื้นดินและมองมาหาเซี่ยวหยูนั้นก็พบว่าเซี่ยวหยูนั้นเปลี่ยนชุดใหม่แล้ว

เมื่อเซี่ยวหยูมองมาที่ใบหน้าของเนี้ยหลี่เซี่ยวหยูก็รู้สึกละอายใจเพราะเนี้ยหลี่นั้นได้ช่วยชีวิตเขาไว้ระเบิดหยินหยางนั้นก็ทำเขาตะลึงเป็นอย่างมากแต่พอเมื่อเซี่ยวหยูนึกถึงตอนเนี้ยหลี่ดึงผ้าที่เอวเขาจนฉีกขาดเขาก็รู้สึกไม่พอใจ(เสียวสินะ)

เนี้ยหลี่ชำเหลืองมองไปยังเซี่ยวหยูเพราะเขาไม่รู้ว่าเขาคิดดีหรือไม่ที่เขาแสดงระเบิดหยินหยาง10เท่าต่อหน้าเซี่ยวหยู

“เนี้ยหลี่ไปกันเถอะ” เซี่ยวหยูกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจและเดินลึกเข้าไปในสุสาน

“ไอ้คนเนรคุณ เซี่ยวหยู”เนี้ยหลี่บ่นพึมพำในขณะที่เดินตามหลังของเซี่ยวหยู

เนี้ยหลี่และเซี่ยวหยูค่อยๆหายไปในความมืด

ในเวลาเดียวกัน ภายนอกสุสานโบราณ

เอียจืออวิ้นและเซี่ยวหนิงเอ๋อยังคงรออยู่ที่เดิม นางทั้ง2เป็นกังวลถึงความปลอดภัยของเนี้ยหลี่ ไม่รู้ตอนนี้เนี้ยหลีนั้นจะเป็นอย่างไร พวกเขาได้แต่ยืนรอเนี้ยหลี่อย่างสงบ เนี้ยหลี่คงจะมีแผนในสิ่งที่เขาทำ มิเช่นนั้นเขาคงจะไม่กล้าเข้าไปในสุสานแห่งนี้เป็นแน่

พวกนางสองคนยังคงนิ่งเงียบและรู้สึกกระวนกระวายอยู่ภายในใจ แม้พวกนางจะเป็นเพื่อนในวัยเด็กแต่ด้วยความสัมพันธ์ของนางทั้งสองในตอนนี้นั้นค่อนข้างซับซ้อนเป็นอย่างมาก

เอียจืออวิ้นนึกคิด ในขณะที่หันไปมองเซี่ยวหนิงเอ๋อและกล่าวออกไปว่า "หนิงเอ๋อข้าขอโทษนะ"

เมื่อได้ยินคำพูดของเอียจืออวิ้น เซี่ยวหนิงเอ๋อก็รู็สึกปวดร้าวเล็กน้อยและเธอก็ได้มองมาที่เอียจืออวิ้นแล้วกล่าวว่า “เจ้าไม่ต้องมาสงสารข้า” (งานนี้มีตบ)

เรื่องงานหมั้นมันมิใช่ความตั้งใจของข้าเลย............เธอส่ายหัวเบาๆก่อนกล่าวต่อว่า "ทั้งข้าและเนี้ยหลี่นั้น............."

เมื่อเห็นท่าทีรู้สึกผิดของเอียจืออวิ้น เซี่ยวหนิงเอ๋อจึงกล่าวว่า "เนี้ยหลี่นั้นรักเจ้ามาก"

และนั้นเป็นสิ่งที่เขาได้เลือกแล้ว ส่วนข้ารักเขา นั้นก็เป็นทางเลือกของข้าเช่นกัน!!!

มันไม่ใช่ความผิดของเจ้าเลยแม้แต่น้อย และเจ้ากับเนี้ยหลี่ก็ยังมิได้ตกแต่งกัน เช่นเดียวกับกรณีของข้าและเสิ่นเฟย ข้าบอกได้เลยว่า ยังไงข้าก็จะต่อสู้เพื่อเนี้ยหลี่ต่อไป

เอียจืออวิ้นนิ่งเงียบและครุ่นคิดเช่นกันว่า เรื่องนี่หาได้มีผู้ใดผิดไม่

ขณะที่พวกนางสนทนากันอยู่นั้นจู่ๆ ก็มีกลุ่มคนพวกหนึ่งมาล้อมพวกนางไว้นั้นก็คือ นำโดยเทียนหลิงและพวกตระกูลวู่กุ๋ย ประมาณ 30 กว่าคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของเอียจืออวิ้นและเซี่ยวหนิงเอ๋อ

เอียจืออวิ้นและเซี่ยวหนิงเอ๋อรู้สึกตกใจเล็กน้อยขณะมองดูรอบๆ (หญิง2ชาย30ไม่ตกใจก็บ้าแล้ว)

“อ้าว! ว๊าว ว๊าว ว๊าวววว!! นึกว่าสาวงามที่ไหน ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเราจะได้พบกันอีก แล้วสาวงามข้างๆเจ้าคือใคร ? นางก็งดงามไม่แพ้เจ้าเลยนะ อ้าว! แล้วเจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนันไปไหนแล้วล่ะ ? วู่หยู กวาดสายตาไปทั่วและหัวเราะขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตั้งใจที่จะทำอะไรบางอย่าง !

เอียจืออวิ้นก้าวออกมาข้างหน้าเพื่อปกป้องเซี่ยวหนิงเอ๋อและจ้องไปทางวู่หยูด้วยสายตาอันเย็นชา

"หากพวกเจ้าคิดอะไรชั่วๆอยู่ พวกเจ้าจะได้เจ็บตัวกลับเป็นแน่ และอย่าหาว่าข้าไม่เตือน!!!!!

จบตอน
แปลไทยโดย 

Tossawat Thongin

https://www.facebook.com/groups/200491286989237/permalink/226362627735436/