บทที่ 260 - ความหวัง

บทที่ 260 - ความหวัง

เนี้ยหลี่นำกระจกจิตวิญญาณของเขาออกมาและค้นหาจิตวิญญาณของเอียเซิ่ง เส้นของแสงจิตวิญญาณได้บินเข้าไปในกระจกวิญญาณ แต่มันเป็นแค่เพียงร่องรอยกลิ่นอายจิตวิญญาณ ด้วยส่วนนี้เพียงอย่างเดียวมันเป็นไปไม่ได้ที่จะฟื้นคืนชีวิตให้เอียเซิ่ง เนี้ยหลี่มีความรู้สึกปวดร้าวอยู่ในหัวใจมาก

"แค้นนี้ต้องถูกชำระ จอมมาร! ถ้าข้าไม่ได้ฉีกร่างกายเจ้าให้เป็นชิ้น ๆ แล้ว ข้าไม่ขอเป็นคนอีกต่อไป!" เนี้ยหลี่กำกระจกจิตวิญญาณในมือของเขาแน่นจนเส้นเลือดปูดออกมาจากแขนของเขา เมื่อเขาคิดว่าหลังจากวันนี้เป็นต้นไป เอียจืออวิ้นได้สูญเสียพ่อไป เนี้ยหลี่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้และความรู้สึกผิดต่อนาง แม้เขาจะได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งเขาก็ยังคงล้มเหลวในการปกป้องพ่อของนาง

เศษฝุ่นได้ถูกพัดผ่านเข้ามา

การต่อสู้ที่รุนแรงได้ทำลายตำหนักเจ้าเมืองไปครึ่งหนึ่ง อาณาเขตหมื่นอสูรถูกทำลายทั้งหมด สำหรับการต่อสู้ในระดับนี้ถือว่าอาณาเขตหมื่นอสูรถือว่าไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง

เอียจืออวิ้นคิดถึงสิ่งที่พ่อได้ทิ้งไว้ให้และร้องไห้ออกมา เมื่อนางนึกถึงเวลาที่นางอยู่กับพ่อ นางรู้สึกว่าความเจ็บปวดรวดร้าวนี้ได้ตัดเข้าไปในจิตวิญญาณของนาง

เอียมัวดูเหมือนกับว่าเขาได้แก่ขึ้นไปอีกหลายปี บุตรชายของเขาได้เสียชีวิตอยู่ตรงหน้าของเขาและเขาก็รู้สึกว่าไม่รู้จะทำอย่างไรดี จิตใจของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความเกลียดชังเพราะจอมมาร

แต่ความแข็งแกร่งของพวกเขาในตอนนี้ไม่เพียงพอที่จะสามารถฆ่าจอมมารได้ เนี้ยหลี่ได้ทำลายหัวและแขนขาของจอมมารไปแล้วแต่มันก็ยังหนีรอดไปได้ (เหลือแค่ตัว คุณท่านยังจะรอดอีกนะ)!

เมื่อเห็นเอียจืออวิ้นหัวใจแหลกสลาย เนี้ยหลี่ได้กอดนางไว้แน่นและพูดกับนางด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด "เอียจืออวิ้นข้าขอโทษ."

ก่อนหน้านี้เมื่อเขาได้ใช้เทคนิคลับของพลังเทพวิถีฟ้า ทำให้จิตวิญญาณของเขาเกือบจะระเบิด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถป้องกันไม่ให้จอมมารหนีออกไปได้ ความแข็งแกร่งในตอนนี้เขาสามารถที่จะสู้กับจอมมารได้ แต่เขาจะไม่สามารถที่จะปกป้องคนอื่น ๆ ได้และในเวลาเดียวเข้าไม่สามารถป้องกันไม่ให้จอมมารฆ่าพวกเขาได้เหมือนกัน

ในขณะที่เขาคิดว่าเอียเซิ่งได้เสียชีวิตไปแล้ว เนี้ยหลี่ได้กำหมัดของเขาพร้อมพูดว่า "ท่านพ่อตาได้ใช้เทคนิคลับของตระกูลวายุเหมันต์ ตอนนี้ถึงแม้จิตวิญญาณของท่านพ่อตาจะดับสูญไป แต่ถ้ามีวิธีการใดๆ เพื่อฟื้นชีวิตได้ ข้าก็จะหามัน! ข้าจะไม่ยอมแพ้! แต่นอกเหนือจากนั้น ... " เมื่อมองไปท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น" ข้าสาบานว่าเมื่อข้ากลับไปถึงดินแดนใต้พิภพ ข้าจะจับกุมพวกมันพร้อมฆ่าจอมมารซะ! ข้าจะไม่ยอมให้พวกมันกลับมามีชีวิตใหม่อีกต่อไป! "

"ฟื้น? เนี้ยหลี่มีจริงๆหรือ วิธีที่จะฟื้นคืนชีพให้กับพ่อของข้า" แววตาของเอียจืออวิ้นมีประกายของความหวัง

ถึงแม้ว่าตอนนี้เนี้ยหลี่จะไม่มีหนทาง แต่เมื่อเขาหันไปเห็นดวงตาของเอียจืออวิ้นเต็มไปด้วยความหวัง เขาทนไม่ได้ที่จะทำร้ายนางอีกครั้ง เขาพยักหน้า "ตราบใดที่เรามุ่งหน้าไปที่ดินแดนซากมังกรและเมื่อเราฝึกฝนได้ถึงระดับหนึ่ง เราจะสามารถหาทางฟื้นคืนชีวิตท่านเอียเซิ่ง!"

เขาคิดว่าตำราจิตอสูรชั่วขณะมันเป็นตำราที่ทำให้เขากลับมาเกิดใหม่ ดังนั้นมันน่าจะสามารถที่จะฟื้นคืนชีพเอียเซิ่งได้เหมือนกัน?อย่างไรก็ตาม เนี้ยหลี่ยังคิดถึงตำราจิตอสูรชั่วขณะที่หายไป

เอียจืออวิ้นเช็ดน้ำตานางออกไป แม้ว่าหัวใจของนางจะยังเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่เสียงของนางก็ยังคงมั่นคงและกล่าวว่า "เนี้ยหลี่ข้าจะมุ่งหน้าไปยังดินแดนซากมังกรและมันจะเป็นทางที่ดีที่จะฟื้นคืนชีพพ่อของข้า!"

ทั่วทั้งตำหนักเจ้าเมืองตกอยู่ในความเงียบ ใบหน้าของทุกคนสะท้อนให้เห็นถึงความเศร้าเสียใจและความเจ็บปวด ท่านเจ้าเมืองเอียเซิ่งเป็นคนที่สมควรได้รับความเคารพอย่างแน่แท้ ทุกคนมีความเคารพนับถือต่อเอียเซิ่งเป็นอย่างมาก!

การตายของเอียเซิ่งทำให้ทั้งเมืองตกอยู่ในความเศร้าโศกเสียใจ

เอียเซิ่งใช้ชีวิตเพื่อสร้างประโยชน์ให้แก่เมืองกลอรี่จนถึงวาระสุดท้าย ทุกเย็นประชาชนจะเห็นร่างของเขาที่ยืนอยู่บนกำแพงเมืองมองออกไปยังภายนอกเพื่อปกป้องพวกเขา ทำให้พวกเขามีรู้สึกเข้มแข็งขึ้นและมีความปลอดภัย แต่เทพสงครามของพวกเขาได้จากไปแล้ว ทุกคนเต็มไปด้วยความโกรธเพราะจอมมาร

ผลจากการต่อสู้ทรมานเมืองกลอรี่อย่างไม่หยุดหย่อน

ณ เวลากลางคืนที่มืดมิดและมีฝนตกลงมาจากท้องฟ้า น้ำก่อตัวเป็นเม็ดฝนสร้างความหนาวเย็นเสียดทางเข้าไปในกระดูกขณะที่มันตกลงไปบนใบหน้าของพวกเขาทั้งหลาย

เนี้ยหลี่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าทำให้เม็ดฝนตกกระทบลงบนใบหน้าของเขา เมื่อกลับมาเกิดใหม่มีหลายสิ่งหลายอย่างได้หายไปจากเขาตามที่ได้คาดคิดไว้ แต่ก็ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นนอกเหนือจากที่เขาคิดไว้ทั้งการหายไปของตำราจิตอสูรชั่วขณะ การเสียชีวิตของเอียเซิ่ง ถึงแม้ว่าเขาจะมีกระจกวิญญาณ แต่เอียเซิ่งเขาได้ใช้เทคนิคลับก่อนที่จะตายทำให้จิตวิญญาณของเขาถูกทำลายไปด้วย เหลือเพียงร่องรอยกลิ่นอายจิตวิญญาณของเขา

'ข้าคิดว่าข้าสามารถควบคุมโชคชะตาได้ แต่กลับกลายเป็นว่าข้าได้ถูกผูกมัดด้วยโชคชะตาของตัวเอง. เมื่อคิดไปถึงเรื่องเอียเซิ่งอีกครั้ง เนี้ยหลี่รู้สึกปวดในหัวใจของเขาเอง

ภายในห้องทำงานของเอียเซิ่ง ในตำหนักเจ้าเมือง

เอียมัวได้นั่งอยู่อย่างเงียบ ๆ ที่โต๊ะทำงานและมองไปยังเอกสารที่เอียเซิ่งได้อ่านก่อนหน้านี้ ห้องนี้ยังให้ความรู้สึกของเอียเซิ่งอยู่ ดวงตาของเขาพร่าเลือนจากน้ำตาที่ไหลซึมออกมา ในฐานะที่เป็นผู้ปกป้องเมืองกลอรี่ แม้ในขณะที่ภรรยาของเขาเสียชีวิตเขายังไม่ได้ร้องไห้ แต่ตอนนี้เขาเห็นลูกของเขาตายก่อนเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาซึ่งเขาไม่สามารถหยุดมันได้

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาและเอียมัวรีบเช็ดน้ำตาออกทันที

เอียจืออวิ้นปรากฏในทางเข้าของห้องพักและหันหัวของนางมองไปยังเอียมัว นางหยุดเล็กน้อยแล้วเดินเข้ามาในห้องพร้อมก้มหน้าลง พ่อของนางได้อยู่ในห้องนี้เป็นเวลายาวนาน นางยังมีความรู้สึกเหมือนพึ่งเกิดขึ้นและคิดถึงความอบอุ่นของพ่อของนาง

ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรเป็นระยะเวลานึง

"อวิ้นเอ๋อ พ่อของเจ้าไม่อยู่แล้วและปู่เองก็แก่ขึ้นทุกวัน ต่อจากนี้ไป เจ้าจะต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ" เอียมัวถอนหายใจในขณะที่ใบหน้าของเขาปรากฏร่องรอยของเหงาและความเศร้าเสียใจ

หลังจากได้ยินคำพูดของท่านปู่ น้ำตาของเอียจืออวิ้นได้ไหลออกมาอย่างหนัก

"ท่านปู่ ... ท่านพ่อเขา ... " เอียจืออวิ้นแค่พูดได้นิดเดียวนางก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา

"พ่อของเจ้าตายเพื่อเมืองกลอรี่ มันไม่ได้เป็นความอับอายให้กับบรรพบุรุษของเรา ปู่ภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง เอียมัวกล่างอย่างเคร่งขรึม" มือที่เหี่ยวย่นของเขาลูบบนโต๊ะทำงานอย่างช้าๆ ทุกอย่างในห้องนี้เป็นของใช้ของลูกชายของเขา จากนี้ต่อไป เขาจะสามารถที่จะเห็นลูกชายของเขาในความทรงจำของเขาเท่านั้น เขาเงยหน้าขึ้นไปมองที่เอียจืออวิ้นอย่างช้าๆ

"อวิ้นเอ๋อ พวกเจ้าจะออกเดินทางจากเมืองกลอรี่เร็ว ๆ นี้ ใช่ไหม?"

เอียจืออวิ้นครุ่นคิดซักครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า "ค่ะ ท่านปู่! ข้าจะมุ่งไปยังดินแดนซากมังกร ข้าต้องการที่จะฆ่าจอมมารและแก้แค้นให้กับท่านพ่อ! แน่นอนว่าข้าจะต้องแข็งแกร่งขึ้นและหาวิธีที่จะฟื้นคืนชีพให้ท่านพ่อ! "

เอียมัวทอดถอนหายใจออกมา "ตลอดชีวิตของข้า ข้าได้ใช้เวลาไปกับการทำธุรกิจของตระกูลและการใช้เวลาเล็ก ๆ น้อย ๆ กับพวกเด็กๆ อย่างเจ้า ถึงตอนนี้เอียเซิ่งจะไม่อยู่แล้ว ข้าจะเป็นคนดูแลเมืองกลอรี่ต่อจากนี้เอง เมื่อวันนั้นมาถึงเมื่อปู่ของเจ้าคนนี้ไม่ติดอะไรแล้ว ปู่จะออกจากเมืองกลอรี่ไปหาพวกเจ้าโดยทันที"

"ค่ะ." ดวงตาของเอียจืออวิ้นก็เลือนไปด้วยน้ำตา หลังจากที่นางมองไปบนใบหน้าของปู่ของนาง

สมัยก่อนภาพของท่านปู่ของนางดูแข็งแกร่งและมั่นคง แต่ตอนนี้นางรู้ว่าปู่ของนางได้แก่ขึ้นมากในปีนี้ ...

การเดินทางไปยังดินแดนซากมังกรนี้จะใช้เวลาอย่างน้อยห้าปี แต่นางก็ไม่มีทางเลือกอื่น ๆ โดยเฉพาะการมุ่งหน้าไปทางดินแดนซากมังกร นางจะได้พบโอกาสในการฟื้นคืนชีพพ่อของนางและสามารถแก้แค้นให้เขาได้ ส่วนจอมมารที่หนีไปนั้นนางไม่รู้ว่าอยู่ไหนแต่จะหาให้พบให้ได้

ฝนยังคงตกเนื่อง

เนี้ยหลี่ยังคงยืนอยู่ในสายฝนและรู้สึกเย็น ในเวลาเพียงเล็กน้อยนี้เขาจะมุ่งหน้าสู่ดินแดนซากมังกร เขาคิดว่าต้องมีเส้นทางที่รอคอยเขาก้าวเข้าไป อย่างไรก็ตามเนี้ยหลี่ยังคงเชื่อมั่นว่า เขาจะต้องแข็งแกร่งขึ้นโดยเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ เขาจะไม่ยอมให้สิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขาก่อนหน้านี้เกิดขึ้นอีก เขาจะไม่ยอมให้ครอบครัวของเขา เพื่อนและคนรักของเขาจากไปอีก ถึงแม้จะไม่มีตำราจิตอสูรชั่วขณะแต่ข้าจะกำหนดชะตาชีวิตของข้าด้วยตัวข้าเอง! เซี่ยวหนิงเอ๋อเดินถือร่มมาบังฝนให้กับเนี้ยหลี่เพื่อป้องกันเขาจากสายฝนที่ตกลงมา นางยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ และมองไปยังด้านหน้าที่ว่างเปล่าของนาง ยิ้มแบบเศร้าๆ แล้วกล่าวว่า "ก่อนหน้านี้ข้าอิจฉาเอียจืออวิ้นเพราะว่าพ่อของนางเป็นเจ้าเมือง ตราบใดที่นางอยากได้อะไรก็ตาม พ่อของนางสามารถที่จะหามันให้กับนางได้ ไม่ได้มีใครสามารถบังคับให้นางทำอะไรและข้าก็รู้สึกว่านางมีความสุขมากและไม่สามารถที่จะเข้าใจความเจ็บปวดของข้าได้ ... "

"จนถึงตอนนี้ข้าได้เข้าใจแล้วว่าตระกูลวายุเหมันต์ได้ทุ่มเทให้กับเมืองกลอรี่มากแค่ไหน" หนิงเอ๋อถอนหายใจยาวที่เต็มไปด้วยความสงสารเอียจืออวิ้น" แม่ของนางเสียชีวิตในช่วงต้นและถึงแม้ว่าพ่อของนางอยู่ที่นั่นแต่นางก็ยังคงอยู่คนเดียวเสมอมา อย่างไรก็ตามนางยังคงพยายามเป็นอย่างมากและฝึกฝนอย่างหนักเพื่อที่นางจะสามารถแบ่งเบาภาระของพ่อ. "

เซี่ยวหนิงเอ๋อพูดเสียงเครียด "ข้าเป็นเพียงเด็กน้อยที่คิดเพียงแต่ว่าจะแข่งกับเอียจืออวิ้น แต่ข้าก็ไม่สามารถที่จะชนะนางได้ นางเป็นคนที่ข้ายอมรับจากใจจริง! "

เนี้ยหลี่มองไปที่เซี่ยวหนิงเอ๋อและเข้าใจความตั้งใจของนาง เซี่ยวหนิงเอ๋อเป็นแบบเดียวกับเอียจืออวิ้น ทั้งสองถูกกดดันอย่างมากจากคนรอบข้าง หลังจากที่พวกเขาเข้าไปในดินแดนซากมังกร เซี่ยวหนิงเอ๋อจะช่วยกันกับเอียจืออวิ้น เนี้ยหลี่จึงรู้สึกสบายใจมากขึ้น

เนี้ยหลี่จ้องมองไปยังด้านหน้าของเขา หลังจากวันนี้พวกเขาจะออกจากบ้านเกิดของพวกเขาแม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าเส้นทางที่รอคอยพวกเขาจะเป็นอย่างไร ไม่ว่าจะอะไรก็ตามหรือจะเป็นขวากหนาม พวกเขาจะยังคงพึ่งพาซึ่งกันและกัน และก้าวไปข้างหน้าด้วยสองมือของพวกเขา

เป็นเวลาที่ค่อยๆ ดึกมากขึ้น เมืองได้จมลงไปในกลางคืนที่มืดมิด มีเพียงแสงไฟริบหลี่อย่างต่อเนื่องเช่นดวงดาวในท้องฟ้ามืดที่กระพริบแสงอ่อนๆ

เพื่อเมืองกลอรี่ ความเงียบสงบนี้เป็นเหตุการณ์ที่หายาก ใครจะรู้ได้ว่าเมื่อไหร่จะมีเมฆหมอกสีดำของไฟแห่งสงครามจะปกคลุมเหนือพวกเขา? แต่มีสิ่งหนึ่งที่พวกเขารู้. พวกเขาทุกคนที่นี่เต็มใจพร้อมที่จะสละชีวิตของพวกเขาเพื่อปกป้องเมืองกลอรี่ ที่ซึ่งเป็นที่หลบภัยแห่งสุดท้ายของพวกเขา

จบตอน

แปลไทยโดย

Komsan Luangsupapun

https://www.facebook.com/groups/200491286989237/permalink/228015104236855/