(นิยายแปลจีน) พงศาวดารภูตเทพ(Tales of Demons and Gods)(妖神记): บทที่ 268

วันเสาร์ที่ 28 พฤษภาคม พ.ศ. 2559

บทที่ 268 - หยิงเอ๋อ

เซียวหยูไม่ได้สนใจเสียงนินทาของนักเรียนที่พูดคุยกัน เขายังคงพาเนี้ยหลี่และหลู่เปียวเข้าไปตามทางเล็ก ๆ ผ่านไปยังสถานที่ต่าง ๆ ที่แห่งนี้มีหลายภาคส่วน เซียวหยูก็มาถึง ณ สถานที่แห่งหนึ่งที่เงียบสงบมากขึ้น

“ อัจฉริยะที่เข้าสู่ส่วนตะวันตกจะอาศัยอยู่รอบ ๆ บริเวณนี้ มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าพวกเจ้าไม่ไปสร้างปัญหาให้พวกเค้า พวกเขาที่อาศัยอยู่ที่นี่มักจะมาจากตระกูลที่ไม่ธรรมดา ” เซียวหยูเตือนในขณะที่เขาก็ไม่รู้สึกมั่นใจนักและกล่าวต่ออีกว่า “ ต่อไปพวกเจ้าจะมาฝึกฝนในที่แห่งนี้ ”

เนี้ยหลี่มองไปยังรอบ ๆ และเห็นที่พักสองหลังในพื้นที่นี้ เนี้ยหลี่และหลู่เปียวจะอาศัยอยู่ถัดไปจากเซียวหยู

เซียวหยูมองไปทางเนี้ยหลี่และพูดว่า “ ข้าไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาในห้องของข้า ก่อนที่จะข้าจะอนุญาต และอย่ามาหาข้าโดยไม่จำเป็น ” เขายังคงมีความกังวลอยู่เกี่ยวกับเนี้ยหลี่

“ ได้เลย ” เนี้ยหลี่ยักไหล่ตอบ แต่ก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับคำพูดเซียวหยูมากนัก

เนี้ยหลี่และหลู่เปียว เดินไปรอบ ๆ ลาน ที่นี่มีสิ่งแวดล้อมที่ดีมาก มีเสียงนกร้องและกลิ่นหอมของดอกไม้ นอกจากนี้ยังมีลำธารเล็ก ๆ ไหลมาจากภูเขา พวกเขาทั้งสองพอใจกับที่พักนี้ เขายอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อจะได้อาศัยอยู่ที่นี่เลย

“ ข้าจะให้ของขวัญพวกเจ้าสองคนเป็นหินจิตวิญญาณ เจ้าสามารถเริ่มฝึกฝนและดูซับพลังงานจากมันได้ ” เซียวหยูกล่าวและหยิบหินไปให้เนี้ยหลี่และหลู่เปียว จากนั้นเขาพูดต่อ “ ข้าจะไปลงทะเบียนที่พักให้พวกเจ้าข้างนอกนะ ”

หลังจากแจ้งราคาที่พักกับเนี้ยหลี่และหลู่เปียวแล้ว เซียวหยูก็เดินออกไป เนี้ยหลี่เอาหินจิตวิญญาณออกมาและนั่งเพ่งสมาธิในขณะที่เขาเริ่มฝึกฝน เทพธิดายู่เหยียน บินออกมาจากแขนเสื้อของเนี้ยหลี่แบบทุลักทุเล

“ ข้าเกือบตายอยู่แล้วเนี้ย ” เทพธิดายู่เหยียน กล่าวอย่างประชด

นับตั้งแต่พวกเขามาถึงดินแดนซากมังกร นางต้องซ่อนตัวอยู่ในแขนเสื้อเนี้ยหลี่ แม้นางจะรู้ว่านางไม่สามารถแอบซ่อนได้ตลอดไป แต่ยางก็ไม่อยากให้เป็นที่ดึงดูดความสนใจจากนักเรียนคนอื่นในสถาบันจิตวิญญาณแห่งฟ้าและแถมยังนำเอาสัตว์เลี้ยง (จินตัน) มาด้วยอีก ดังนั้นคนในดินแดนซากมังกรก็จะปฏิบัติต่อนางเสมือนเป็นสัตว์เลี้ยงเช่นกัน

สำหรับจินตัน ก่อนที่จะเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ เนี้ยหลี่วางเขาไว้ในกระเป๋า และดูเหมือนมันก็เข้าสู่ช่วงจำศีลและหดหัวเท่ากำปั้นพอดี อย่างไรก็ตามตอนนี้พวกเขาไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากคนอื่น

เจ้าตัวน้อย (จินตัน) เนี้ยหลี่ยังไม่มีวิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับมัน แต่ตอนนี้มันกำลังนอนหลับ เนี้ยหลี่ยังต้องกังวลอีกครั้งเมื่อถึงเวลานั้น

“ มันเป็นจริงหรอเนี้ย ที่มีกองกำลังเป็นจำนวนมากในดินแดนซากมังกร ” เทพธิดายู่เหยียน พูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจ

ตามที่เทพธิดายู่เหยียนใช้จิตสัมผัสได้ มีคนเป็นจำนวนมากที่มีความแข็งแกร่งและสร้างความประหลาดใจให้นางอย่างเต็มที่ เกือบทุกคนในดินแดนแห่งนี้ล้วนเป็นผู้เชียวชาญในแต่ละส่วน

“ แน่นอนอยู่แล้ว โลกของเราจะไปเทียบกับดินแดนซากมังกรได้อย่างไร ” เนี้ยหลี่พูด

ตลอดทั้งชีวิตของเทพธิดายู่เหยียนอยู่แต่ในโลกใบเล็กเท่านั้น นางไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับดินแดนแห่งนี้เลย แม้ว่าเนี้ยหลี่อยากจะให้เทคนิคฝึกพลังกับเทพธิดายู่เหยียนแต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ตั้งแต่ที่นางไม่ได้อยู่ในรูปแบบชีวิตปกติ เขารู้แค่โครงสร้างจารึกภายในของนางเท่านั้น อย่างไรก็ตามเนี้ยหลี่รู้สึกว่าเปลวไฟของนางนั้นมีพลังพิเศษและมันยังมีความลี้ลับอยู่ในร่างกายของนาง ดังนั้นการฝึกฝนของนางจึงแตกต่างออกไป

“ เนี้ยหลี่ ข้าต้องการใช้เวลานี้เพื่อฝึกฝน รังสีอาร่าที่เปร่งออกมาภายในดินแดนซากมังกรนี้แตกต่างจากในโลกของเรา ข้าไม่สามารถดูดซับมันได้เลย ” เทพธิดายู่เหยียนบินลอยในอากาศและในขณะที่นางฝึกฝน นางปิดตาและเริ่มใช้เปลวไฟหมุนรอบตัวนาง ตอนนี้มันเหมือนกับว่านางเข้าสู่ส่วนลึกของการฝึกฝนไปแล้ว

เนี้ยหลี่เอาหินจิตวิญญาณของเขาออกมา เขามีวิธีในการดูซับพลังงานจากมันได้อย่างมีประสิทธิภาพ เขาอยากจะเข้าไปสู่ระดับลิขิตสวรรค์โดยเร็ว เขาควบคุมขอบเขตวิญญาณในตัวเขาและค่อย ๆ ดูดซับจากหินจิตวิญญาณ และทำการปรับแต่งจิตภายในร่างกายและส่งพลังกระจายไปทั่วร่างกาย ก่อนหน้านี้เขาติดอยู่ในโลกแต่ตอนนี้เขาก็จะสามารถดูซับพลังสวรรค์ได้แล้ว

เนี้ยหลี่ฝึกฝนโดยใช้เทคนิคเทพวิถีฟ้า เขารู้สึกว่าพลังสวรรค์เข้าไปในส่วนกลางจิตวิญญาณอย่างช้า ๆ และรู้สึกถึงพลังสวรรค์ที่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา หลังจากนั้นพลังสวรรค์จากหินจิตวิญญาณก็เริ่มมีปัญหา เนี้ยหลี่รู้สึกได้ว่าเขาดูดพลังสวรรค์จากหินจิตวิญญาณจนจะหมด

เมื่อรู้สึกถึงพลังสวรรค์กำลังจะหมด เนี้ยหลี่ยิ้มอย่างขมขื่น นับตั้งแต่ที่เขาฝึกฝนใช้เทคนิคเทพวิถีฟ้า ความจุของขอบเขตวิญญาณในตัวเขานั้นกว้างใหญ่มาก แค่หินจิตวิญญาณก้อนเดียวไม่เพียงต่อเขาเลยสักนิด มันเหมือนเขาเพิ่งกินเนื้อไปหนึ่งคำและมันถูกตัดส่วนที่เหลือออกไปกะทันหัน และไม่มีให้กินต่อ

“ ข้าต้องหาทางที่จะทำให้ได้รับหินจิตวิญญาณให้มากขึ้น ” เนี้ยหลี่คิดในใจ ตราบใดที่เขามีหินจิตวิญญาณที่เพียงพอ ด้วยรากจิตวิญญาณสวรรค์ระดับ 8 แล้วละก็ ความก้าวหน้าในการฝึกฝนหลังจากผ่านไปถึงระดับลิขิตสวรรค์จะดูซับพลังสวรรค์อย่างรวดเร็ว ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาจะต้องเกิดปัญหาที่มีหินจิตวิญญาณไม่เพียงพอ หลังจากที่เขาเข้ามาในดินแดนซากมังกร พลังของเขายังตามหลังจอมมารอยู่ เขาจึงต้องรีบฝึกฝน

ในขณะที่เนี้ยหลี่และหลู่เปียวฝึกฝนอยู่ ก็มีคนมาเคาะประตู ก๊อก ๆ

เสียงอ่อนหวานอย่างสดใส “ พี่เซียวหยูจ๋า พี่อยู่หรือเปล่าจ๊ะ ” เสียงนุ่มลึกสยิวไปถึงกระดูกเลย

เมื่อได้ยินเสียงจากด้านนอก หลู่เปียวเปิดตาและยิ้มบนมุมปากอย่างชั่วร้าย เขาหันไปหาเนี้ยหลี่ และกล่าว “ เนี้ยหลี่ กิ๊กของเซียวหยูมาว่ะ ”

“ เซียวหยูไม่ได้อยู่ที่นี่ ” เนี้ยหลี่ตะโกนออกไปในขณะที่เขายิ้มเจื่อน ๆ มาทางหลู่เปียว เจ้านี่ช่างทะเล้นซะจริง

“ หืม ” เสียงประหลาดใจจากด้านนอกพร้อมทั้งประตูเปิดออก

สาวสวยที่เห็นตรงประตูอายุประมาณสิบหกสิบเจ็ดปี นางสวมชุดยาวสีเหลืองและมีผิวขาวสดใส สายตาของนางสดใสเหมือนน้ำพุ พวกเขาทั้งสองมองไปที่นาง สาวคนนี้มีรูปร่างและผิวพรรณที่สวยดุจไข่มุก เปล่งปลั่งดุจหยกเรืองแสง คิ้วของนางบ่งบอกถึงความมีไหวพริบ

หญิงสาวที่อยากรู้อยากเห็น มองไปที่เนี้ยหลี่และหลู่เปียว “ พี่เซียวหยูไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกหรอ แล้วพวกเจ้าเป็นใครหรอจ๊ะ ”

เนี้ยหลี่มองไปที่หญิงสาวและกล่าว “ พวกเราเป็นเพื่อนของเซียวหยู ตอนนี้เขาออกไปข้างนอก เจ้ามาหาเขาทำไมหรอ ”

หลู่เปียวจ้องมองไปที่หญิงสาวแบบไม่กระพริบตา เขาถอนหายใจและรู้สึกมีความทุกข์ในหัวใจ นี่กิ๊กของเซียวหยูแม่งโครตแจ่มเลย ตั้งแต่เกิดมาเจอสาว ๆ ที่เคยเจอ นางเป็นรองเพียง เอียจืออวิ้นและเซี่ยวหนิงเอ๋อ อยู่เล็กน้อยเท่านั้น

“ โอ้ ไม่มีอะไรมากหรอจ๊ะ ข้าได้ยินว่าพี่เขากลับมาแล้ว ข้าจึงอยากรีบมาทักทายเขา ข้าไม่คิดว่าจะเจอพวกเจ้าทั้งสอง พวกเจ้าเป็นศิษย์ใหม่หรอจ๊ะ ” หญิงสาวมองและกระพริบตา

“ ถูกต้องนะคร๊าบบ ” หลู่เปียวพยักหน้าทันที

“ อืม...ข้าชื่อ หวังหยิง ข้ากับพี่เซียวหยูเป็น.....เอ่อ..... เป็นเพื่อนกัน ” รอยสีแดงเข้มปรากฏบนใบหน้าของหญิงสาว

เนี้ยหลี่มองด้วยสายตาก็รู้ทันทีว่า หญิงสาวคนนี้ชอบเซียวหยู “ เจ้าต้องการจะรอจนกว่าเซียวหยูจะกลับมาหรือว่า..... " เนี้ยหลี่ถาม

หวังหยิง ครุ่นคิดชั่วขณะแล้วกล่าว “ งั้น ในระหว่างนี้ขอรอที่นี่ละกันนะจ๊ะ ”

เพียงสักครู่เดียว ก็มีหนุ่มสวมเสื้อสีขาวเดินเข้ามา เมื่อเห็นหวังหยิงใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมในทันที “ หยิงเอ๋อ เจ้าทำไมถึงอยู่จริงด้วย หลังจากที่ข้าได้ยินว่าเซียวหยูกลับมา ข้าก็เดาแล้วว่าเจ้าจะต้องมาที่นี่ ”

“ หยานเฮ่า ทำไมเจ้าต้องตามข้ามาด้วย ” หวังหยิงแสดงความไม่พอใจ

“ หวังหยิง เจ้าเซียวหยูมันมีอะไรดีนัก ถึงทำให้เจ้าต้องคิดถึงแต่มันตลอดเวลา ” หยานเฮ่ากล่าวด้วยความไม่พอใจ ในแง่ของฐานะครอบครัวเขาดีกว่าเซียวหยูหลายเท่า ในแง่ของความหล่อ เขายอมรับว่าด้อยกว่าเพียงเล็กน้อย แต่เซียวหยูอยู่ห่างไกลจากเขาตั้งเยอะ

“ ข้ามีความสุขที่จะทำอย่างนี้ เจ้าไม่ต้องมาสนใจข้าหรอก ” หวังหยิงบ่นเหมือนว่านางจะไม่ชอบหยานเฮ่า

หยานเฮ่ากวาดสายตาไปที่เนี้ยหลี่และหลู่เปียว และกล่าวอย่างเย็นชา “ พวกเจ้าทั้งสองเป็นอัจฉริยะที่มาจากโลกใบเล็กใช่ม่ะ รากจิตวิญญาณสวรรค์ระดับ 8 และรากจิตวิญญาณสวรรค์ระดับ 5 งั้นหรือ ”

เนี้ยหลี่เหลือบมองไปทางหยานเฮ่า แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามเขา หลู่เปียวยังรำคาญขี้เกียจตอบกลับ

“ ข้าถามพวกเจ้าอยู่นะ ” หยานเฮ่ากล่าวด้วยเสียงเย็นชาและขมวดคิ้ว

เนี้ยหลี่กวาดสายตามมาที่หยานเฮ่าและกล่าว “ ดูเหมือนไม่มีความจำเป็นที่ข้าต้องตอบคำถามเจ้านะ ”

หยานเฮ่าอึ้งไปสักพักและเดินเข้ามาในห้องโดยไม่ขอใคร ซึ่งเนี้ยหลี่ไม่ชอบใจ

“ ชิชะ แกรู้มัยว่าข้าคือใคร อย่าคิดว่าที่เข้ามาอยู่ภายในสถาบันจิตวิญญาณแห่งฟ้าและมีรากจิตวิญญาณสวรรค์ แล้วจะมาหยิ่งยโสได้นะ ทางที่ดีแกควรถามคนอื่น ๆ ว่าใครคุมในที่แห่งนี้ ข้ารู้ว่าแกมีรากจิตวิญญาณสวรรค์ แต่ก่อนที่แกจะไปถึงระดับลิขิตสวรรค์ พวกแกก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคนอื่น ” หยานเฮ่าส่งจิตสังหารกดดันไปทางเนี้ยหลี่และหลู่เปียว

หยานเฮ่านี้อยู่ในระดับลิขิตสวรรค์แล้ว ทำให้เนี้ยหลี่และหลู่เปียวรู้สึกกดดันหายใจไม่ออกทันที

อย่างไรก็ตาม หยานเฮ่าทำได้แค่ส่งจิตสังหารกดดันเท่านั้น เขายังไม่กล้าที่จะฆ่าใครในสถาบันแห่งนี้ ถ้าเขาพลังมือฆ่าใครในสถาบันนี้ ครอบครัวของเขาก็ไม่อาจปกป้องได้เช่นกัน

เนี้ยหลี่ส่งสายตาเย็นชาไปที่หยานเฮ่า ในชีวิตของเขาก่อนหน้านี้เขาพบเจอผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากแต่ละคนมาจากตระกูลที่แข็งแกร่งกว่าหยานเฮ่ามาก แต่อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยลืมสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้า แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีระดับลิขิตสวรรค์เขายังคงมีจิตสังหารจากชาติที่แล้วติดตัวมาด้วย เนี้ยหลี่กำลังจะปล่อยจิตสังหารออกมาส่วนทางกลับไป

หวังหยิงรีบมายืนอยู่ระหว่างเนี้ยหลี่และหยานเฮ่า นางจ้องด้วยสายตาเย็นชาไปที่หยานเฮ่า “หยานเฮ่า เจ้ากำลังจะทำอะไร ” เจ้าห้ามทำร้ายเพื่อนของพี่เซียวหยูแบบนี้นะ

หยานเฮ่ารีบลบกลิ่นอายรังสีสังหารออกและกลบเกลื่อนบรรยากาศกับเนี้ยหลี่ที่ยืนข้างหลังนาง เท่าที่สังเกตุเนี้ยหลี่นั้นยังคงอยู่ในระดับลิขิตปฐพี ทำไมเขารู้สึงถึงรังสีสังหารที่ปล่อยออกมาจากเขาแม้ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับคนที่มีรังสีสังหารระดับลิขิตสวรรค์ ทำไมเขาถึงไม่เกรงกลัวละ?

รังสีสังหารปรากฏออกมาจากสายตาของเนี้ยหลี่ในชั่วครู่หนึ่ง เขารีบควบคุมจิตตนเองกลับมาสู่ความสงบ มันจะเป็นการดีกว่าถ้าไม่ทำให้หยานเฮ่ารู้

หยานเฮ่ากล่าวอย่างเย็นชา “ พวกแกทั้งสองคนหลบอยู่หลังผู้หญิง วันนี้ข้าจะปล่อยไปก่อน แต่ข้าแนะนำว่าอย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเซียวหยูจะดีกว่า แน่นอนพวกแกจะไม่ได้อะไรถ้ายังอยู่กับขยะอย่างมัน แต่ถ้าพวกแกต้องการมาติดตามข้า ข้าจะพิจารณาให้เป็นพิเศษ ”