บทที่ 240 - จอมมาร

บทที่ 240 - จอมมาร

ไม่นานข่าวสารได้แพร่กระจายไปยังตระกูลต่างๆที่ปากทางเข้าหอคอยมรณะเก้าชั้น

ตระวู่กุ๋ยนั้นไปล่วงเกินบุคคลที่ทรงอำนาจและพวกเข้าถูกล้อมด้วยตัวแทนจากตระกูลต่างๆของดินแดนใต้พิภพ

แม้กระทั่งหัวหน้าตระกูลวู่กุ๋ย วู่เฮินเองก็ถูกจับกุม หลังจากที่ข่าวสารได้แพร่กระจายตระกูลต่างๆล้วนตกตะลึง

ซึ่งแม้แต่ตระกูลที่ทรงอิทธิพลเองก็ยังต้องทำตามคำสั่งของบุคคลที่ทรงอำนาจ

นอกจากนี้เมื่อได้ยินข่าวลือ ตระกูลที่ทรงอิทธิพลเองก็ส่งกำลังไปยังสมาคมทมิฬ เขามีแผนที่จะจับกุมสมาชิกของสมาคมทมิฬ

อย่างไรก็ตามสมาคมทมิฬได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เหล่าผู้เชี่ยวชาญระดับเซียนนั้นพยายามค้นหาอย่างหนักแต่ก็ไม่พบร่องรอยอะไร

ถึงอย่างนั้นก็เถอะพวกสมาชิกสมาคมทมิฬต่างก็ถูกออกหมายจับ

ณ ชั้นแรกของหอคอยมรณะเก้าชั้น

เนี้ยหลี่ เอียจืออวิ้น เซี่ยวหนิงเอ๋อ ยังคงมุ่งหน้าต่อไป ยู่หยานบินมาเกาะบนไหล่เนี้ยหลี่

เนี้ยหลี่เหลือบมองไปที่ยู่หยาน ใครกันที่มานั่งบนไหล่เขา เขากล่าวต่อว่า"พี่สาวยู่หยาน ท่านหายไปไหนมา"

ยู่หยานพูดด้วยน้ำเสียงโศรกเศร้าว่า"เมื่อนานมาแล้วหอคอยมรณะเก้าชั้นนั้นเป็นสนามรบระหว่างเผ่าพันธุ์อสูรและมนุษย์

ช่วงเวลานั้นมนุษย์มากมายได้พบจุดจบลงที่นี่ ข้าพยายามตามหาคนรู้จักโดยการแกะรอยออร่าและก็พบว่าพวกเขานั้นได้ถูกฝังอยู่ที่นี่ไปเสียแล้ว"

หลังได้ฟังคำพูดของยู่หยาน เอียจืออวิ้นและเซี่ยวหนิงเอ๋อต่างปรากฎร่องรอยของความโศกเศร้าบนใบหน้าของพวกเธอ

"อย่างไรก็ตาม ข้าก็ได้พบกับของสิ่งนี้"ยู่หยานพูด เธอนั้นไม่ได้ต้องการทำให้ทุกคนโศกเศร้า เธอหยิบกระจกขึ้นมาโชว์

"มันคืออะไรเหรอ"เอียจืออวิ้นถามอย่างสงสัย

เซี่ยวหนิงเอ๋อมองไปที่กระจกด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"มันคือ"เนี้ยหลี่พูดออกมาด้วยความตกใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าการหายไปของยู่หยานจะนำเธอไปเจอกับสิ่งของที่น่าตกใจแบบนี้

"เนี้ยหลี่เจ้าคงรู้แล้วสินะว่ามันเป็นอะไร มันคือกระจกวิญญาณมันสามารถดูดวิญญาณของคนและรักษาไม่ให้มันกระจัดกระจายออกไป"ยู่หยานอธิบาย

มันก็จริงในสิ่งที่เธอนั้นอธิบาย อย่างไรก็ตามมันเป็นพลังส่วนนึงของกระจกนี้ บางคนนั้นสามารถใช้มันเพื่อให้บรรลุระดับลิขิตสวรรค์ เขาเองก็เป็นหนึ่งในผู้ที่สามารถใช้มัน

ยู่หยานเธอส่งกระจกวิญญาณไปยังเนี่ยหลี่พร้อมพูดว่า"ข้าไม่จำเป็นต้องใช้มัน เจ้าเก็บมันไว้เองเถอะ"

เนี้ยหลี่พยักหน้า ยู่หยานเธอเองก็ไม่รู้ถึงความสามารถที่แท้จิงของกระจกวิญญาณอันนี้

ในความเป็นจริงเนี้ยหลี่คงเป็นคนเดียวที่สามารถดึงประสิทธิภาพสูงสุดออกมาใช้งาน เนี่ยหลี่เก็บมันไว้ในช่องลับในแหวนมิติ

จากนั้นเขาได้ส่งมุกที่ได้รับจากเซี่ยวหยูไปให้เซี่ยวหนิงเอ๋อ

เซี่ยวหนิงเอ๋อมีใบหน้าแดงระเรื่อขณะที่เงยหน้าขึ้นเธอก็เก็บมันไว้ในแหวนมิติ มันเหมือนเป็นดั่งของขวัญที่เนี้ยหลี่ส่งให้เธอ

ถ้าเซี่ยวหยูได้เห็นท่าทางของเซี่ยวหนิงเอ๋อ เขาคงได้กระอักเลือดเป็นแน่

มันเป็นท่าทีที่เด่นชัดระหว่างเซี่ยวหยูเป็นคนมอบให้ กับเนี้ยหลี่เป็นคนมอบให้เอง

"ป่ะพวกเราไปค้นหาตู่ซือและคนอื่นๆกันต่อเหอะ"เนี้ยหลี่ยิ้มและพาพวกเขาทั้ง 4 เดินต่อไป

ในอีกมุมหนึ่งของหอคอยมรณะเก้าชั้น

มีคนจำนวนหนึ่งได้มารวมตัวกันพวกเขามีอายุราวๆ 20 ปี 1ในนั้นมีใบหน้ารูปไข่อันหล่อเหลา ทว่าจะมีใบหน้าที่มีเสน่แต่กลับมีสีซีดและดวงตาที่แดงกล่ำ

มันทำให้ผู้คนที่มองเขาต่างสั่นเทิมไปด้วยความกลัว

ชายหนุ่มคนนั้นได้ปล่อยรังสีความหนาวเย็นออกมามันส่งผลให้อุณหภูมิโดยรอบลดต่ำลง

อีก 2 คนที่อยู่ถัดจากเขาไปคือ หลงซา กับกุ๋ยซา คนที่เคยเปิดเผยตัวตอนที่เข้าโจมตีเมืองกลอรี่

"จอมมาร เราควรทำอย่างไรต่อไป ตระกูลที่ทรงอิทธิพลต่างกดดันพวกเราจนเราทำอะไรไม่ได้เลย" หลงซาถามอย่างใจจดใจจ่อ

ดวงตาของชายหนุ่มนั้นมีสีแดงจนเหมือนมีเลือดออกมาแล้วกล่าวว่า"ข้าว่าพวกมันยังทำอะไรเราไม่ได้หรอก ข้าคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะหาผู้เชี่ยวชาญมากพอ จากตระกูลมีชื่อของดินแดนใต้พิภพ ในเมื่อพวกมันยังต้องจัดการกับตระกูลวู่กุ๋ยอยู่"

"จอมมาร คำพูดของท่านคงหมายถึงเรื่องที่เกิดทั้งหมดนี้คงเป็นฝีมือของคนที่มาจากเมืองกลอรี่"

"เจ้าเด็กนั่นเป็นคนสร้างอาณาเขตหมื่นอสูร"ร่องรอยการหัวเราะปรากฎขึ้นที่มุมปากของจอมมารแล้วกล่าวต่อว่า"มันช่างเป็นสิ่งที่กระตุ้นความสนใจข้าเสียจริงๆ"

ข้าสงสัยจิว่าในที่สุดข้าคงต้องเจอกับมัน เห็นทีข้าอาจจะต้องเข้าร่วมพิธีคัดเลือกลูกศิษย์โดยตรงของจ้าวแห่งดินแดนใต้พิภพ มิหนำซ้ำโอกาสที่ข้าจะได้เป็นนั้น มีอยู่สูงที่เดียว"

"จอมมาร ตอนแรกท่านจะยุ่งกับพิธีคัดเลือกลูกศิษย์ แต่สิ่งที่ท่านกล่าวมานั้นคงไม่ได้หมายความว่า..."หลงซาพูดพร้อมกับเริ่มเข้าใจอะไรบ้างอย่างแล้ว

"เจ้าคิดถูก ข้าจะผ่านการทดสอบและเข้าไปในนิกายขนนกศักสิทธิ์ ก่อนหน้านี้ร่างการของข้านั้นอ่อนแอ แต่ตอนนี้ร่างกายข้าอยู่ในระดับสุดยอดแล้วมันเป็นปรากฏขึ้นเพียงครั้งเดียวทุกหมื่นปี แม้ไม่มีพลังสวรรค์ ข้านั้นก็พร้อมจะบรรลุไปยังระดับดาราสวรรค์ หากเจ้าแห่งดินแดนใต้พิภพไม่ได้ตาบอดโง่เง่า

มันจะต้องเลือกข้าอย่างแน่นอน"จอมมารหัวเราะ"ข้าไม่เชื่อจะมีใครที่มีร่างกายที่สุดยอดกว่าข้าอีกแล้ว"

"ไม่มีร่างกายใดที่จะมาเทียบเคียงกับร่างกายท่านอีกแล้วท่านจอมมาร"หลงซาพูดอย่างเคารพ กุ๋ยซาเองนั้นก็เห็นพ้องด้วย(แม่งสายเลีย)

"เอาล่ะในตอนที่ข้าไม่อยู่ พวกเจ้าจงปกปิดตัวเองและอย่าแสดงตัวเป็นอันขาด จงแฝงตัวไปเข้าร่วมกับตระกูลอื่นและทำให้พวกเขายอมรับพวกเจ้า"จอมมารกล่าวอย่างใจเย็น

"ได้ขอรับ พวกเราจะรอท่านกลับมา ท่านจอมมาร"หลงซากับพวกที่เหลือกล่าวด้วยความเคารพ

จอมมารเงยหน้าขึ้นมาหาทางข้างหน้า ในช่วงชีวิตนี้ เขาต้องผ่านการทดสอบเพื่อเข้าไปในนิกายขนนกศักสิทธิ์ เขานั้นช่างเป็นชายหนุ่มที่ดูลึกลับ

มีคนอีกมากมายที่จะเป็นคู่แข่งกับเขา เขาคิดว่าการเดินทางครั้งนี้คงจะไม่ทำให้เขาเหงาเป็นแน่(มีเรื่องที่ต้องทำอีกมากมาย) เขายิ้มมุมปาก มันช่างเต็มไปด้วยความน่าสนใจจิงๆ

จอมมารมุ่งไปข้างหน้าจนห่างไกลจากลูกน้องไปเรื่อยๆ

หลังจากจอมมารไปแล้ว หลงซาและสมาชิกคนอื่นต่างคุกเข่าแสดงความเคารพไปทิศทางของจอมมาร ปณิธานแน่วแน่แสดงออกบนดวงตาของพวกมัน

"เราจะรับใช้ท่านจอมมารตราบจนชีวิตหาไม่ และเราจะรอจนกว่าเขานั้นจะกลับมา"

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาสมาคมทมิฬก็ได้หายไปจากดินแดนใต้พิภพในบัดดล อย่างไรก็ตามพวกเขาจะภักดีต่อจอมมารและรอวันที่จอมมารจะกลับมาเป็นผู้นำของพวกเขาอีกครั้ง โดยไม่สนว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด

เนี่ยหลี่ยังคงตามหาพรรคพวกในชั้นแรกของหอคอยมรณะเก้าชั้น ในที่สุด 2 วันต่อมา เขาก็พบตู่ซือและคนอื่นๆ

เขาทั้งหมดได้รับผลจิตต้นกำเนิด 11 ผล ของเหล่านี่มีคุณภาพเพียงพอที่จะทำให้พวกเขานั้นก้าวสู่ระดับตำนานต่อไป

พวกเขานำผลจิตต้นกำเนิดมารวมกันและกลับไปยังที่ตั้งของตระกูลผนึกหยก

เมื่อเขาได้รู้ว่าเนี้ยหลี่กับพวกพรรคเดินทางกลับมาอย่างปลอดภัย หลอเซี่ยวและคนอื่นๆต่างรู้สึกคลายกังวล

นับแต่นี้ไปเนี้ยหลี่นั้นคือคนที่จะขาดไม่ได้สำหรับตระกูลผนึกหยก

เนี่ยหลี่และพรรคพวกนำผลจิตต้นกำเนิดมาบ่มเพาะพลังภายในเต็นของพวกเขา

ขณะนี้ชั้นที่ 7 ของหอคอยมรณะเก้าชั้น จะเปิดออกในเร็วๆนี้ พวกเขาจึงเร่งบ่มเพาะพลังให้ดีขึ้นเท่าที่จะทำได้

เนี้ยหลี่นั่งไขว่ขาพร้อมกับกินผลจิตต้นกำเนิด กระแสความอุ่นแพร่กระจายจากคอลงท้อง ก่อนที่จะแพร่ไปทุกส่วนบนร่างกาย

ผลจิตต้นกำเนิดมันช่างเป็นพลังที่บริสุทธิ์มากๆมันส่งผลให้ขอบเขตวิญญานของเนี้ยหลี่ขยายตัวขึ้น

ตูม ตูม ตูม

ขอบเขตจิตวิญญานของเนี้ยหลี่ขยายตัวอย่างต่อเนื่อง

ก่อนหน้านั้นตอนที่เขาจะได้เข้าถึงอานุภาพแห่งความตาย การบ่มเพาะพลังของเขาก็ได้พัฒนาขึ้นแต่ทว่ามันก็ยังไม่ได้พัฒนาจนเลื่อนไปอีกระดับ แต่ดูตอนนี้สิ เขาได้กินผลจิตต้นกำเนิดพร้อมกับควบคุมอานุภาพแห่งกฏถึง 3 อย่าง มันส่งผลให้พลังในร่างกายเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง พลังนั้นเพิ่มอย่างต่อเนื่องจนทำให้เขาไปถึงระดับแบล็กโกลขั้นที่ 5 แล้วจึงหยุดลง

ตามหลักแล้ว ด้วยความช่วยเหลือของขอบเขตวิญญาณของต้วนเจี้ยน มันน่าจะทำให้เขาไปสู่ระดับตำนาน อย่างไรก็ตามเพราะว่าเนี้ยหลี่นั้นบ่มเพาะพลัง[เทพวิถีฟ้า]มันส่งผลให้เขาต้องพยายามอย่างหนักกว่านี้ หากเทียบกับเอียจืออวิ้น เซี่ยวหนิงเอ๋อ ตู่ซือและคนอื่นๆ ดังนั้นพลังที่พัฒนาจึงหยุดก่อนที่จะเข้าถึงระดับตำนาน

ภายในขอบเขตจิตวิญญาณของเนี้ยหลี่ เขาสัมผัสได้ว่าคนอื่นๆนั้นกำลังจะก้าวกระโดดไปยังระดับตำนานกันแล้ว

ด้วยเทคนิคการบ่มเพาะที่เนี้ยหลี่ได้สอนพวกเขาและด้วยวิธีเพิ่มอาณาเขตจิตวิญญาณพวกเขากำลังจะก้าวสู่ระดับตำนานภายในเวลาไม่นาน

หาก 1 ในพวกเขาได้กลายเป็นลูกศิษย์ของจ้าวแห่งดินแดนใต้พิภพเมืองกลอรี่คงจะได้อยู่อย่างปลอดภัย

เวลายังเดินต่อไปในขณะที่พวกเขานั้นยังบ่มเพาะพลัง

ขณะที่เนี้ยหลี่มุ่งมั่นบ่มเพาะพลัง เขาได้รู้สึกถึงอะไรบางอย่างและลืมตาขึ้นมา

เขาเดินมายังทางเข้าเต้นแล้วยกม่านขึ้น เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นเซี่ยวหนิงเอ๋อ หน้าเธอแดงลามไปยั้นคอ เขานั้นไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

เธอช่างงดงามยิ่งกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก และมือของเธอนั้นถือถาดใส่ถ้วยน้ำซุปอยู่

"หนิงเอ๋อ มีอะไรเหรอ"เนี้ยหลี่ถาม

เธอตกใจที่เนี่ยหลี่โผล่ออกมาอย่างฉับพลัน ถาดใส่ถ้วยน้ำซุปเริ่มสั่นแล้วตกลงบนพื้น น้ำซุปได้กระจายลงเต็มพื้น

"มะ..ไม่มีอะไร"เซี่ยวหนิงเอ๋อกล่าวโดยมีอาการตื่นตระหนก เธอก้มลงเก็บของที่ตก ใบหน้าของเธอมีสีแดง หน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลง

เสื้อผ้าของหนิงเอ๋อเปียกไปด้วยน้ำซุป เนี้ยหลี่นั้นรีบเข้าไปช่วยเธอทันที พร้อมกันนั้นเขาได้มองเธออย่าง งงๆ

เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเซี่ยวหนิงเอ๋อและการแสดงออกแปลกๆของเธอ

เธอสวมผ้าไหมบางๆและมันดูมีเสน่ดึงดูดใจในความไร้เดียงสาของเธอ

เมื่อน้ำซุปราดใส่เธอ มันทำให้เสื้อผ้าเธอนั้งเปียกจนไปแนบกับผิวของเธอ เผยให้เห็นผิวขาวราวกับไข่มุกตัดกับหน้าอกสีชมพู

มันเป็นความแตกต่างที่น่าหลงใหล มันช่างน่าเย้ายวนจนยากจะอธิบาย

ท่าทางขี้อายและดูงดงามของหนิงเอ๋อ ทำให้เนี้ยหลี่ถึงกับพูดไม่ออก

"เธอเป็นอะไรไหม รีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจะดีกว่า"เนี้ยหลี่พูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

หนิงเอ๋อก้มมองดูตัวเอง เธอนั้นร้องออกมาเล็กน้อยแล้วรีบปิดหน้าอกของเธอ เธอพูดหร้อมก้มหน้าลง"เดี๋ยวข้าไปก่อนนะ"

หลังจากสิ้นเสียงเธอก็รีบจากไป

หลังจากเซี่ยวหนิงเอ๋อกลับไป เนี้ยหลี่มึนงงกับเหตุกาณ์ที่เกิดขึ้น เขารู้สึกว่าวันนี้หนิงเอ๋อดูแปลกๆไปเขาคิดแล้วคิดอีกว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็คิดไม่ออก (โง่55)

อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้เก็บไปคิดต่อ แล้วกลับเข้าเต็น

เมื่อเซี่ยวหนิงเอ๋อกลับไปถึงเต็นของเธอ เธอรู้สึกร้อนผ่าวเมื่อเหลือบมอง 2 มือของเธอ หัวใจของเธอเต้นแรงจนเหมือนกระต่ายที่กำลังกระโดด

ทำไมข้าถึงใส่ผ้า(ส่วนที่คลุมหน้าอก)บางจังนะ? หวังว่าเนี่ยหลี่คงจะไม่เข้าใจผิด แล้วคิดว่าข้าเป็นผู้หญิงใจง่ายหรอกนะ เธอกระทืบเท้าตัวเอง

มันเป็นความคิดของเซี่ยวเสว่ มันทำให้เธอโชว์เรื่องน่าอายต่อหน้าเนี้ยหลี่

จบ

แปลไทยโดย

Aun Watcharain

https://www.facebook.com/groups/200491286989237/permalink/227623027609396/