บทที่ 194 - รูปแบบจารึกลึกลับ

บทที่ 194 - รูปแบบจารึกลึกลับ

เซี่ยวกวงแค่นเสียงกล่าวว่า " มันเป็นไปได้อย่างไร  ใครกันที่สามารถเอาชนะเซี่ยวหลางได้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียว  ท่านพ่อ ข้าเกรงว่าแม้แต่พวกเราก็ไม่อาจสามารถกระทำได้ "

" แน่นอน ข้าไม่สามารถทำได้เช่นนั้น " เซี่ยวหวู่ยิ้มอย่างขมขื่น เขาส่ายศีรษะพลางกล่าวว่า " ดูที่บาดแผลของมันอีกครั้ง มันไม่ควรได้รับบาดเจ็บจากหมัดหรือการเตะด้วยขา นั่นจึงน่าจะเป็นฝีมือของร่างทรงอสูร จิตอสูรที่มีพลังในการต่อสู้ระดับนั้น มันยากที่จะเป็นไปได้ ซึ่งมันสามารถส่งเซี่ยวหลางกระเด็นไปไกลไปได้หลายสิบเมตร "

" จิตอสูรที่มีความสามารถด้านการต่อสู้ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขากระเด็นไปได้ไกลหลายสิบเมตร " เซี่ยวกวงถึงกับตกใจอีกครั้ง

" ถูกต้องแล้ว " เซี่ยวหวู่พยักหน้า เป็นพลังของร่างทรงอสูร หากคนอื่นๆรู้เข้าต้องรู้สึกไม่สบายใจเป็นแน่ จิตอสูรที่มีความสามารถในการต่อสู้ที่สามารถสังหารเซี่ยวหลางได้นั้นสามารถเป็นทรราชย์ได้ หากบุคคลดังกล่าวคิดจัดการกับที่ราบสูงลิขิตสวรรค์ ที่ราบสูงทั้งหมดอาจจะถูกกวาดล้างได้โดยเขาคนเดียว 

" ท่านพ่อ เป็นไปได้หรือไม่ว่าคนที่สังหารเซี่ยวหลางจะเป็นเด็กหนุ่มคนนั้น ? " เซี่ยวกวงซักถามด้วยความกังวลเมื่อเขาได้ยิน แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มอายุสิบสี่ปี 

ถ้าเขาที่สามารถเอาชนะเซี่ยวหลางได้ พลังของเขาต้องเป็นนักสู้ระดับแบล็คโกลด์ 

" ในอดีตที่อันไกลโพ้นมีอัจฉริยะเกิดขึ้นมากมาย การจะมีเด็กน้อยอายุสิบสี่ปีที่เข้าถึงระดับแบล็คโกลด์ก็มิใช่เรื่องแปลกอะไร ในเมื่อที่ราบสูงลิขิตสวรรค์ไร้ซึ่งการบ่มเพาะพลังของร่างทรงอสูรที่สืบทอดต่อกันมา อย่างไรก็ตามสำหรับเมืองกลอรี่นั้นมีผู้เชี่ยวชาญอยู่มากมายจึงมีเทคนิคการบ่มเพาะพลังที่มีประสิทธิภาพสืบทอดต่อกันมา  " เซี่ยวหวู่กล่าวว่า " ตั้งแต่ที่ชายหนุ่มอ้างว่ามาจากคฤหาสถ์เจ้าเมือง หากเขาไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญระดับแบล็คโกลด์ เขาอาจจะมีผู้เชี่ยวชาญระดับแบล็คโกลด์คอยติดตามเขาอยู่ก็เป็นได้ ในภายหน้าเราต้องดูแลเขาด้วยความอ่อนโยน และห่วงใย "

" ใช่แล้วล่ะ " เซี่ยวกวงกล่าวตอบ โชคดีที่เขาเป็นคนมีไหวพริบ และไม่ทำการขัดใจเนี้ยหลี่ มิเช่นนั้น เขาคงไม่รู้ว่าเขาจะพบกับความตายเช่นใด

เซี่ยวหวู่ยังคงสำรวจพื้นที่โดยรอบต่อไประยะหนึ่ง แล้วกล่าวว่า " มีเจ็ดคนมุ่งหน้าไปยังทิศทางนี้ หกคนในพวกของเขามีฝีเท้าค่อนข้างหนัก พวกเขาน่าจะเป็นลูกสมุนของเซี่ยวหลาง อีกหนึ่งเดินด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบาคาดว่าคงเป็นเด็กหนุ่ม "

พวกเขาเดินตามทางไปตลอดจนถึงทางแยก

" ท่านพ่อ พวกเขามุ่งไปยังทิศนั้น อาจเป็นไปได้ว่าพวกเขามุ่งไปยังวสันต์ทมิฬ " เซี่ยวกวงบอกกล่าวในขณะตื่นตะลึง

" เมื่อมีคนเข้าสู่วสันต์ทมิฬ มันผู้นั้นจะตายทันที แม้แต่ร่างทรงอสูรระดับแบล็คโกลด์ ก็ไม่อาจก้าวออกมาได้ " เซี่ยวหวู่กล่าวพลางสูดลมหายใจอันเย็นเยือก พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะก้าวต่อไปข้างหน้า เพราะคำบอกเล่าของบรรพชนที่เล่าต่อกันมา จึงไม่มีผู้ใดเข้าไปใกล้วสันต์ทมิฬ

ในอดีตกาลเคยมีหลายคนที่ไม่เชื่อในคำบอกเล่า และก้าวเข้าไปในวสันต์ทมิฬ แต่พวกเขาล้วนไม่มีผู้ใดได้กลับออกมา

" ลูกสมุนของเซี่ยวหลางคงไม่หาญกล้าเข้ายังวสันต์ทมิฬเป็นแน่ หากแต่เป็นเด็กหนุ่มที่บังคับให้พวกมันก้าวเข้าไปยังวสันต์ทมิฬ " เซี่ยวหวู่ถักคิ้วของเขาและเพ่งดูความลึกลับของป่าทมิฬ เนี่ยหลี่และกลุ่มของเขาอยู่ในนั้นนานแค่ไหนแล้ว

" ท่านพ่อ เราควรจะทำเช่นใดต่อไป " เซี่ยวกวงซักถาม

เซี่ยวหวู่ มองเข้าไปยังป่าทมิฬอย่างเคร่งขรึม และกล่าวว่า " เจ้ารอที่นี่กับคนของเราบางส่วน แต่อย่าได้เข้าไปในป่าเด็ดขาด รออย่างน้อยสองวัน หากเด็กหนุ่มออกมาแล้ว ให้รีบพาเขาไปยังที่ของเราในฐานะแขกคนสำคัญ แต่หากเขาไม่ออกมาหลังจากสองวันผ่านไปแล้วพวกเจ้าจงกลับมา "

" ได้ " เซี่ยวกวงพยักหน้า

...ลึกเข้าไปในป่าทมิฬ...

สถานที่ที่เต็มไปด้วยหมอกแสงสีดำ ขณะที่กลุ่มของพวกเขาเดินต่อไป พวกเขาก็ตระหนักได้ว่า ไม่มีร่องรอยใดของผู้คนที่เคยเข้ามายังที่แห่งนี้ พวกเขาเห็นเพียงป่าหญ้าในทุกที่ ไม่มีแม้แต่สัตว์อสูร อย่างไรก็ตามพื้นดินต่างเต็มไปด้วยกระดูกมนุษย์และสัตว์อสูร

พวกมันทั้งหกที่เดินนำหน้าต่างเดินไปด้วยอาการสั่นกลัวขณะที่เดินก็เกิดเป็นเสียง *แคร็ก* *แคร็กก* จากการเดินเหยียบกระดูกของสัตว์อสูร เสียงแตกหักของกระดูกนั้นทิ่มแทงเข้าไปยังจิตใจที่หวาดหวั่น

วิสัยทัศน์ในการมองของพวกเขาค่อยๆเลือนลาง มันรู้สึกกระสับกระส่ายไปยังจุดที่เขาจวนจะหมดสติ

ทันใดนั้นมือขวาของเนี้ยหลี่ผายออกและโยนยา6เม็ด เข้าไปในปากของพวกมัน โดยบังคับให้มันกลืนลงไป

และอีกหนึ่งเม็ดสำหรับตัวเขาเอง

ป่าแห่งนี้นั้นหนาแน่นไปด้วยต้นไม้และเงียบสงบ ภายในต้นไม้มีน้ำมันสีดำซึ่งเปล่งสารพิษจำนวนมากออกมา เมื่อเวลาผ่านไปสารพิษเหล่านี้จะสะสมอยู่ในร่างกายของสิ่งมีชีวิตที่คล้ายสัตว์อสูร ในไม่ช้าที่พวกมันย่างกายเข้ามา พวกมันจะเริ่มสูญเสียจิตสำนึกของมันเอง และในที่สุดมันก็ล้มลง หลังจากนั้นซากของสัตว์อสูรเหล่านี้จะเน่าและแปรเปลี่ยนเป็นสารพิษกระจายอยู่ในพื้นที่

หลังจากกลืนเม็ดยาของเนี้ยหลี่เข้าไป พวกมันทั้งหกก็รู้สึกดีขึ้น พวกมันเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น มันเกือบจะกลายเป็นเหมือนซากศพที่กลาดเกลื่อนบนพื้นดิน โชคดีที่เม็ดยาของเนี้ยหลี่นั้นออกฤทธิ์ได้ทัน

หลังจากผ่านป่าอันหนาแน่น พวกเขาก็มาถึงบริเวณของบึงโคลน

" ไม่มีเส้นทางให้ไปต่อแล้ว "

" เบื้องหน้าพวกเรามีแต่โคลนตม มีบึงในสถานที่อื่นๆเช่นเดียวกัน เมื่อมีคนผ่านมาในพื้นที่นี้พวกเขาย่อมตกลงไป ไม่ว่าจะมีการบ่มเพาะที่สูงส่งแค่ไหน มันก็ไม่มีประโยชน์อันใดเลย เนื่องจากบึงน้ำเหล่านี้เต็มไปด้วยพิษ ซึ่งจะทำให้ผิวหนังเน่าและหลุดลอก หากตกลงไปในบึงโคลนนี้ "

พวกมันทั้งหกมองเนี้ยหลี่ พวกมันได้แต่หวังให้เนี้ยหลี่กล่าวบอกพวกมันว่า ไม่ต้องดำเนินการใดๆต่อไป และปล่อยพวกมันออกไปจากที่แห่งนี้

" ไปตัดไม้ แล้วเอาไปวางเป็นแผ่นกระดานไว้บนบึง " เนี้ยหลี่กล่าวอย่างใจเย็น

เมื่อได้ยินคำพูดของเนี้ยหลี่ พวกมันทั้งหกทำได้เพียงเบ้ปากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ในพื้นที่ของที่ราบสูงลิขิตสวรรค์ ก็ใช้วิธีเช่นนี้ พวกมันคิดว่าที่เนี้ยหลี่พูด เขาคงมีวิธีจัดการกับบึงโคลน เขาไม่เคยคิดว่าจะเป็นวิธีที่ง่ายดายเพียงนี้

พวกมันทั้งหกต่างร้องไห้ระงมด้วยความขมขื่นภายในใจของมัน เพียงแค่สัตว์ประหลาดที่พวกมันพบ เป็นถึงระดับผู้เชี่ยวชาญระดับแบล็คโกลด์ตอนอายุสิบสี่ปี และมีสติปัญญา ความว่องไว และความคิดที่ล้ำลึก พวกมันไม่อาจบอกได้ว่า เนี่ยหลี่คิดสิ่งใดอยู่ภายในหัวของเขา

" หลังจากพวกเจ้าทำให้วัตถุประสงค์ของข้าเสร็จสมบูรณ์ พวกเจ้าก็ไปได้ ประการแรกคือการใช้แผ่นกระดานสร้างเส้นทาง ประการที่สองคือการหาเถาวัลย์โดยรอบมาทำเป็นเชือกที่มีความทนทาน ยาวหลายพันเมตร พวกเจ้าจะต้องทำมันให้แข็งแรง หากพวกเจ้าทำมันออกมาได้ไม่ดี ก็จงอยู่ที่นี้ตลอดไป! นอกจากนี้อย่าได้คิดพยายามทำสิ่งใดนอกเหนือจากคำสั่ง เม็ดยาที่ข้าให้พวกเจ้าเท่านั้นที่สามารถต้านพิษในร่างกายของพวกเจ้าได้สำหรับครึ่งชั่วโมง ถ้าเจ้าคิดหนีไปจากที่แห่งนี่ ก็จะต้องตายด้วยพิษ ยาที่ข้าให้แก่พวกเจ้าเท่านั้น ที่สามารถต้านพิษได้อย่างแท้จริง ! " เนี้ยหลีี่กล่าวอย่างใจเย็น

" นายน้อย ถ้าเราเสร็จงานนี้ เราจะไปได้จริงๆหรอ " หนึ่งในพวกมันถามอย่างมีความหวัง พวกมันคิดว่าหากจะต้องพบแต่จุดจบ มันไม่คิดเลยว่าเนี้ยหลี่จะมอบเส้นทางให้พวกมันรอดชีวิต

มันอีกห้าคนมองมายังเนี้ยหลี่ เมื่อมาถึงวสันต์ทมิฬ พวกมันคิดว่า พวกมันต้องตายอย่างแน่นอน หากแต่เนี้ยหลี่ช่วยพวกมัน จึงสามารถกลับออกไปได้อย่างมีชีวิต

" จำคำของข้าไว้ให้ดี ถ้าพวกเจ้าทำออกมาได้ดี ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป เพราะตัวการหลักได้ตายไปแล้ว เจ้าทั้งหกจงสำนึกผิดอย่างใจจริง และปรับปรุงตัวชะ มิเช่นนั้น ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าให้รอดไปได้อย่างแน่นอน " เนี้ยหลี่กล่าวด้วยสีหน้าอันเย็นเยือก

" เราต้องปรับปรุงตัวเอง "

" ขอบคุณนายน้อยที่ไว้ชีวิตเรา "

" เราจะตั้งใจทำให้ออกมาดีกับงานที่นายน้อยให้เราทำ "

มันทั้งหกรีบคุกเข่าด้วยความยินดี เมื่อพวกมันกลับไป พวกมันจะไม่กล้าที่กระทำชั่วช้าเลวทรามอันใดอีก เหตุผลหนึ่งก็คือเซี่ยวหลางที่ได้ตายไปแล้ว เพราะเรื่องที่เกิดในวันนี้ได้กลายเป็นเงาฝังลึกในจิตใจของพวกมัน ถ้าพวกมันยังมีชีวิตรอดต่อไปได้ นับเป็นพระคุณของพระเจ้าโดยแท้

" เร็วๆ " เนี้ยหลี่กล่าวพลางนั่วไขว้ขา ในสถานที่แห่งหนึ่งและเริ่มการบ่มเพาะพลังจิตวิญญาณของเขาเอง

มันทั้งหกเริ่มทำงานอย่างรวดเร็วทั้งตัดไม้และหาเถาวัลย์ แม้ว่าตอนหน้าเนี้ยหลี่พวกมันมีกำลังอันอ่อนด้อย แต่ทว่ามันทั้งหมดเป็นถึงผู้เชี่ยวชาญระดับซิลเวอร์และโกลด์ พวกมันทำงานของตนเองได้อย่างรวดเร็ว

เมื่อผ่านไปครึ่งชั่วยาม มันทั้งหกเริ่มรู้สึกเวียนหัว เนี้ยหลี่ก็ให้ยาเเม็ดเพิ่มเติม เมื่อแน่ใจได้ว่าพิษจะผันแปรทุกครึ่งชั่วยาม เวลานี้พวกมันต่างประพฤติตนอย่างดี และไม่คิดที่จะหลบหนี

หลังจากห้าชั่วยามผ่านไป มันทั้งหกก็ทำงานของพวกมันได้เสร็จสิ้น

" นี่เป็นยาถอนพิษ พวกเจ้าไปได้ " เนี่ยหลี่กล่าวพลางยื่นเม็ดยาให้แก่พวกมัน

" ขอบคุณนายน้อยที่ไม่ฆ่าเรา "

" เราจะกลับตัวเป็นคนคนดีในอนาคต " มันทั้งหกต่างคุกเข่าต่อเนี้ยหลี่ รับเม็ดยาและจากไปในทันที

พวกมันไม่ต้องการที่จะอยู่ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยอันตรายรอบตัว แม้จะเป็นช่วงเวลาพิเศษก็ตาม

วสันต์ทมิฬเป็นสถานที่ลึกลับ ในชีวิตก่อนของเขา เนี้ยหลี่ตั้งใจเข้ามายังที่นี่ โชคดีที่เขาไม่ได้พบกับความตาย และพบร่องรอยบางอย่าง

อย่างไรก็ตามเนื่องจากขีดจำกัดความรู้ในชีวิตก่อนของเขา เขาไม่ได้เบาะแสอะไรเพิ่มเติม และต้องกลับไปมือเปล่า

เนี้ยหลี่มาทราบในภายหลังว่าเศษชิ้นส่วนนี้นั้นไม่ธรรมดา ซึ่งถูกทิ้งไว้โดยผู้เชี่ยวชาญระดับสูง

ตามเส้นทางที่ปูด้วยแผ่นไม้กระดาน เนี้ยหลี่เดินเรียบไปตามบึงโคลนและหินขนาดใหญ่ ซึ่งด้านล่างของมันเป็นหุบเหวไม่สิ้นสุด

เมื่อมองไปยังด้านล่างเขาพบว่ามีร่องรอยของแม่น้ำวสันต์ทมิฬไหลลงด้านล่างเป็นน้ำตกขนาดใหญ่ บนหน้าผามีพื้นราบชุ่มชื้น ดูเหมือนว่ามีร่องรอยของมนุษย์เข้ามาที่นี่ และพบว่าในด้านล่างของหุบเหวไม่สิ้นสุดเป็นบ่อลึก

ภายในน้ำยังมีกลิ่นอายอันน่าหวาดหวั่นรั่วไหลออกมา

มีเสียงคำรามจากสัตว์อสูรแฝงมากับสายลม สร้างความรู้สึกเช่นการขาดอากาศหายใจจากก้นบึ้งขุมนรก

หากมีใครตกลงไปในบ่อนั้นคงไม่เหลือแม้แต่ซากศพ แม้ว่าเนี้ยหลี่จะคิดถึงสิ่งที่อยู่ภายในบ่อ เขามั่นใจได้ว่ามันต้องเป็นสัตว์อสูรที่น่ากลัวอยู่ภายในอย่างแน่นอน

เนี้ยหลี่ผูกเชือกที่มีความทนทานกับต้นไม้ใหญ่ และค่อยๆหย่อนตัวลงไปด้านล่างของหน้าผา ขยับเชือกในมือทีละน้อยเพื่อหย่อนตัวลงไปยังพื้นราบที่มีขอบเขตเพียง 5 - 6เมตร ด้านล่างเท้าของเขาเต็มไปด้วยรูปแบบจารึกลึกลับ

ในชีวิตก่อนของเขา มีเพียงเนี้ยหลี่เท่านั้นที่สามารถมาถึงจุดนี้ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจจากไป และไม่มีโอกาสได้ศึกษารูปแบบจารึกเหล่านี้อย่างตั้งใจ หลังจากที่เขาก้าวผ่านตำราจิตปีศาจชั่วขณะเขาก็ได้รับความเข้าใจอันลึกซึ้งต่อรูปแบบจารึกเหล่านี้

รูปแบบจารึกเหล่านี้นั้นมีความลึกซึ้งมากแม้แต่ผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุดก็ไม่อาจเข้าใจมันได้

จบตอน
แปลไทยโดย 

Aek Sathaporn AR

https://www.facebook.com/groups/200491286989237/permalink/224825544555811/