บทที่ 250 - ชูหลง

บทที่ 250 - ชูหลง

ณ หอคอยมรณะ 9 ชั้น ชั้นที่ 8 มีเมฆครึ้มหนาแน่นและการปรากฏตัวของใครบางคนที่แผ่ขยายความกดดันรอบๆตัว ให้ความรู้สึกที่ไม่สู้ดีนัก หายใจลำบาก  พลังงานลึกลับแผ่ขยายไปทั่วทั้งชั้น กระทั่งบริวารที่ใส่ชุดคลุมสีทองก็ไม่อาจมองลอดหรือสอดแนมผ่านหมอกที่หนาทึบนี้ได้

หมองนี้แฝงไปด้วยรังสีฆ่าฟัน แผ่ซ่านจนทำให้เกิดความรู้สึกขนลุก และน่ากลัว

ในขณะนั้นเอง พลังอำนาจอีกหนึ่งก็พุ่งมา

ตู้มมมมม..

แรงระเบิดที่เกิดขึ้นนั้น มีเสียงดังก้องและรุนแรงจนทำให้หอคอยทั้งเก้าชั้นสั่นไหว

เจ้าพิภพ ก็ได้จ้องมองไปทางเขาด้วยสายตาที่ เฉียบคม และ กดดัน "ชูหลง เจ้าเข้ามาทำอะไรที่นี่"

ชายหนุ่ม รูปหล่อผิวขาวจนเกือบซีดเผยให้เห็นท่าทีที่สง่าและเย่อหยิง ได้โผล่ออกมาจากหมอกอย่างช้าๆ

ชายหนุ่มผู้นี้ลอยอยู่บนฟ้า มีออร่าเป็นไอสีขาวๆแผ่ออกมาจากร่างกาย ราวกับ หิ่งห้อยที่อยู่ในความมืด

“เจ้าพิภพ.. ไม่น่าเชื่อว่าเราจะได้พบกันอีก ”ชายหนุ่มที่ เจ้าพิภพเรียกว่าชูหลงนั้น มีใบหน้าที่เย็นยะเยือก ราวกับน้ำแข็ง มันเหมือนกับตุ๊กตาน้ำแข็งที่แกะสลัก

“ข้า สงสัยว่า เจ้าจะเข้ามาทำอันใดในที่แห่งนี้กัน?”เจ้าพิภพ ที่ลอยอยู่บนอากาศกล่าวออกมาด้วยท่าทีที่ สงบนิ่ง

“หมิง!! นึกถึงวันเก่าๆ วันที่เจ้าได้พาพวกมนุษย์เข้ามาอยู่ในดินแดนใต้พิภพ พวกข้าชาวปีศาจก็ไม่ได้มายุ่มย่ามก้าวก่ายกับพวกเจ้า ไม่ได้แปลว่าพวกข้าจะกลัวพวกเจ้า ข้าแค่ต้องการที่จะหลีกเลี่ยงปัญหาใหญ่ที่จะเกิดขึ้น ข้ารู้ รู้ว่านิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์นั้นหนุนหลังเจ้าอยู่ในดินแดนซากมังกร อ้อ สถาบันขนนกศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกโจมตีย่อยยับนั้น ก็มาจากพวกข้า นิกายพระเจ้าปีศาจ?!”

เจ้าพิภพมองไปที่ ชูหลงด้วยความรังเกียจ สะอิดสะเอียนว่า“การต่อสู้ที่พวกเจ้านั้นก่อ หาได้มีความเมตตากับพวกข้าไม่ แต่ที่แห่งนี้ ดินแดนใต้พิภพใช่ว่าใครหน้าไหนจะเข้าออกได้สบาย ต่อให้ พวกเจ้า นิกายแห่งปีศาจแข็งแกร่งแค่ไหนก็ตาม และทุกๆที่แห่งนี้นั้นตัวข้า มีอำนาจเหนือสุด!! ไม่ว่าพวกเจ้าจะแข็งแกร่งแค่ไหน ถ้าหากว่าเจ้าอยู่ภายในดินแดนใต้พิภพ พวกเจ้านั้น ต้องปฏิบัติตามกฏของข้า!!!”

ชูหลงมองไปยังเจ้าพิภพด้วยท่าทีเย็นชาและเย้ยหยันกล่าวว่า “แล้วถ้าหากว่าข้านั้น ไม่อยากที่จะปฏิบัติหล่ะ?”

“หากเป็นเช่นนั้นบิดาจะเตะตูดเจ้า ออกไป!!” ใบหน้าของเจ้าพิภพนั้น แฝงไปด้วยความดุร้าย สีหน้าทะมึงตึง มืดครึ้มราวกับทำลายได้ทุกสิ่ง เจ้าพิภพอยู่ที่ดินแดนใต้พิภพมานับพันๆปี ดังนั้น ระดับการบ่มเพาะพลังนั้น อานุภาพแห่งกฏจะต้องทรงพลังอย่างแน่นอน

เจ้าพิภพนั้น ได้ครองอานุภาพแห่งใต้พิภพ ใต้พิภพนั้นมีความหนาแน่นของพลัง และความหนาแน่นของอานุภาพแห่งใต้พิภพ และภายในที่แห่งนี้ เจ้าพิภพนั้นต้องเป็นผู้ปกครองอย่างแท้แน่นอน

ชูหลงหัวร่อด้วยท่าทีเหยียดหยามแล้วกล่าวออกไป “ฮ่าาา หมิง เจ้ายังคงหยิ่งทะนงและโอ้อวดในความสามารถดังเช่นเคย อย่างไรก็ตาม เรื่องที่ข้ามาในวันนี้นั้น ข้ามาตามหาใครบางคนซึ่งเจ้านั้นรู้ดี เจ้าควรจะส่ง ยู่เหยียน ออกมาซะข้าเชื่อว่านางจักต้องอยู่ในที่แห่งนี้อย่างแน่นอน ข้าสัมผัสได้  และข้าไม่สามารถที่จะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปได้แน่นอน!!”

“ชูหลง เจ้ากล้ามาก ที่มาทำตัวเหลวไหลใน ดินแดนใต้พิภพของข้า แล้วเจ้าจะได้รู้ ว่าข้าหรือเจ้าที่ทำตัวเย่อหยิ่ง ?” จ้องมองไปที่มันด้วยท่าทีเย็นชา และน้ำเสียงที่แข็งกร้าว

ทั้ง 2 คนต่างฝ่ายต่าง เผยให้เห็นพลังอันแรงกล้า ยิ่งใกล้ยิ่งกดดัน ไม่นานนักทั่วทั้งชั้นก็ปกคลุมไปด้วย อานุภาพแห่งกฏ และเข้าห่ำหั่นกันอย่างรุนแรง ไปทั่วทั้งหอคอย

"โอ้ ดูเหมือนว่าระดับการบ่มเพาะของเจ้า นั้นจะสูงขึ้นกว่าก่อนหน้าที่เราต่อสู้กันอีก สินะเนี่ย ฮ่าๆ" ชูหลงเผยรอยยิ้มอันเย็นยะเยือก พร้อมกับเรียกมังกรน้ำแข็ง ทั่วพื้นที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะจากอานุภาพแห่งเหมันต์

พวกเขาทั้ง สองต่างแสดงพลังและคำรามอย่างรุนแรง

"แก ก็เหมือนกัน!!!" จ้าวแห่งดินแดนใต้พิภพกล่าว พร้อมทั้ง หอกสีดำที่แฝงไปด้วยอานุภาพแห่งใต้พิภพโผล่ขึ้นรอบๆตัวจ้าวแห่งดินแดนใต้พิภพ และพุ่งไปยังชูหลง

ตู้มมมม . ตู้มมม ตู้มม

ความเสียหายที่เกิดขึ้นนั้น ทั่วทั้งชั้น 8 นี้กลายเป็นซากปรักหักพังไปโดยทันที

ระเบิดที่หน้ากลัวแผ่ขยายไปทั่วผืนดิน สัตว์อสูร บนชั้น 8 ที่ไม่สามารถหลบหนีออกมาได้นั้นต่างตายอย่างอนาถ

บนหอคอยชั้นที่ 8 นั้น มีเพียงหอคอยเพลิงทมิฬที่ยังคงปกติเช่นเดิม แต่บริวารของเขานั้น แม้กระทั่งเกราะสีทอง ก็ยังไม่อาจรับพลังแห่งอานุภาพได้ เกราะของพวกมันนั้น แตกสลายย่อยยับ จนเกิดบาดแผลฉกรรจ์ไปทั่วร่างกาย

ในระหว่างการเผชิญหน้ากันนั้น ทั้ง 2 ก็ไม่ได้ขยับร่างกายแม้แต่น้อย อาศัยปล่อยพลังห้ำหั่นกันอย่างเดียว ไม่นานอานุภาพแห่งกฏที่ปล่อยออกมานั้น ได้แช่แข็ง และเปลี่ยนพื้นที่เป็นดั่งโลกน้ำแข็ง

อานุภาพแห่งเหมันต์โจมตีใส่เจ้าพิภพอย่างต่อเนื่อง

เจ้าพิภพเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ก็หน้านิ่วคิ้วขมวดทันที ..อานุภาพของข้านั้น ทั้งหมดก็แค่ครอบครอง 1 ใน 3 ของพื้นที่นี้เท่านั้นเองหรือ ความแข็งแกร่งขอหมอนี่ มันเพิ่งสูงขึ้นกว่าเมื่อก่อนยิ่งนัก ระดับพลังของข้าไม่อาจเทียบมันได้เลย.. (คิดในใจ)

ทันใดนั้นก็มีความคิดบังเกิดขึ้นในใจเจ้าพิภพราวกับจะหยุดเต้นแล้วเอ่ยด้วยว่าจาสั่นไหวว่า  “เจ้า..? หรือว่าเจ้าบรรลุดอกบัวดอกที่ 7 แล้วรึ!!!”

ชูหลง กล่าวอย่างเย็นชาว่า “ฮึ่ ใช่ เจ้าพิภพหากเจ้าสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อข้า โลกเล็ก ๆ นี่ จะครอบครองโดยข้ากับเจ้า แต่ถ้าหากเจ้าดื้อดึงหล่ะก็ เฮอะ ข้าก็ไม่มีทางเลือกที่จะกำจักเจ้าทิ้งซะ!!!”

เจ้าพิภพกล่าวออกไปอย่างเยือกเย็นว่า “หากเจ้าบรรลุสู่ดอกบัวดอกที่ 7 แล้ว แน่นอนว่าเจ้าจะมีชีวิตที่ยืนยาว แต่ว่าโลกแห่งนี้นั้นเป็นไปไม่ได้ ว่าเจ้าจะครอบครองโลกแห่งนี้ได้อย่างง่ายดาย!!”

“ฮ่าาๆ เจ้าจะบอกว่าเจ้านั้น สามารถที่จะก่อความวุ่นวายต่อแผนการของข้าได้อย่างนั้นรึ!!?” ชูหลงพ่นคำออกมาทั้งกลั้วหัวเราะ ทันใดนั้นเอง มันก็สัมผัสได้ถึงพลังงานที่กำลังพุ่งเข้ามา ถึง 2 สาย และเปลี่ยนหน้าเป็นปั้นยากต่อหน้าเจ้าพิภพ "แก!! แกไม่ได้มาคนเดียวรึ!!"

"แน่นอน" เจ้าพิภพตอบอย่างลวกๆ

“ดี!! ข้ายอมรับว่าข้าประเมินเจ้าผิดไป เนื่องจากเจ้าไม่ได้มาคนเดียว ข้าไม่สามารถที่จะจัดการกับเจ้าได้ในตอนนี้!! แต่!! ความต้องการของข้ายังเหมือนเดิม ถ้าหากเจ้า มอบยู่เหยียนมาให้ข้า ข้าและเจ้า จะควบคุมโลกเล็ก ๆ นี่ ทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นเพียงของข้าและเจ้า ถ้าหากว่าเจ้ายังยืนกรานเช่นเดิม นอกจากข้าก็ยังมีเทพสถิตองค์อื่นที่จะมาแย่งชิง เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถครอบครองได้ตลอดไปอย่างนั้นรึ?”

“ชูหลง, ความคิดของเจ้ามันง่ายเกินไป แม้ว่าเจ้าจะมีชีวิตที่เป็นอมตะในโลกเล็ก ๆ นี่ แต่เจ้าคิดหรือว่า เจ้าจะปกครองโลกเล็ก ๆแห่งนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว? ที่ดินแดนใต้พิภพของข้านั้นมีวิธีป้องกันตัวเองโดยธรรมชาติอยู่แล้ว แล้วแกคิดว่าแกจะสามารถที่จะปราบผู้เชี่ยวชาญมากมายใน ดินแดนคุกอเวจี และ ดินแดนลาวาได้ รึ!! และยังมีการแข่งขันแย่งชิงของมนุษย์โดยทั่วไปในดินแดนเมฆาฝันอีก แกคิดว่าแกจะสามารถที่จะครอบครองโลกทั้งใบนี้ได้อย่างนั้นเรอะ? ไม่มีทาง!!” เจ้าพิภพกล่าวอย่างหัวร่อแล้วมองไปที่มันอย่างน่าสมเพช “หึหึ ข้าขี้เกียจที่จะสู้กับเจ้าแล้ว สู้กันไปก็ไม่มีประโยชน์ ตราบใดที่เจ้าไม่ได้เข้ามาทำลายดินแดนใต้พิภพนี่ ก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของข้า แต่ถ้าหากเจ้าคิดที่จะต่อสู้มันก็ไม่มีประโยชน์อันใดเลย!!!”

ชูหลงได้มองไปที่เจ้าพิภพแล้วคิดทบทวนอย่างยาวนาน ..เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะได้ตัวยู่เหยียนกลับไปตอนนี้..

"ถ้าหากว่านางยู่เหยียน อยู่ที่แห่งนี้อยู่หล่ะก็ ไม่ช้าก็เร็ว ข้าจะกลับมาชิงตัวนางกลับไป!!"

หลังจากกล่าวจบ ชูหลง ก็ลอยหายไปอย่างไร้ร่องรอย

หลังจากที่เจ้าพิภพได้ ตรวจหาพลังของชูหลง ก็ไม่พบเจอแล้ว หลังจากนั้นเจ้าพิภพก็ได้พ่นเลือดออกมาจากมุมปากทีเขาอมไว้ จากการเผชิญหน้ากันของอานุภาพแห่งกฏ เขาก็ได้รับบาดเจ็บบางส่วน

“ท่าน ไม่เป็นไรนะ?” หลิงหยุนได้ปรากฏข้างๆกายของท่านเจ้าพิภพ

เจ้าพิภพส่ายหัว แล้วกล่าวว่า, “ชูหลง ตอนนี้มันแข็งแกร่งขึ้นมาก ถ้าข้ารู้ว่าวันหนึ่งมันจะมีพลังมากขนาดนี้ ข้าหน้าจะเอาขี้เถ้ายัดปากมันตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว ((ไม่ใช่!!) ข้าน่าจะใช้พลังอำนาจทั้งหมดฆ่ามันแล้ว)  ตอนนี้มันนั้นได้บรรลุพลังไปถึงขั้นดอกบัวดอกที่ 7 แล้ว แม้ว่าพวกเราทั้ง 7 นั้นจะร่วมมือกัน ยังเป็นไปได้ยากเลยที่จะกำจัดมันตอนนี้ มันน่าจะยังไม่รู้พลังที่แท้จริงที่ซ่อนอยู่แน่ๆ หากเช่นนั้นแล้วมันคงไม่ปล่อยให้เรื่องนี้จบลงอย่างง่ายดาย "

เทียนฮุนก็พลันปรากฏตัวขึ้นข้างๆท่านเจ้าพิภพ "ข้าไม่เคยคิดว่ามันจะมีพลังมากขนาดนี้ หากเป็นเช่นนี้ข้าคิดไม่ออกเลยว่าจะมีใครในโลกเล็ก ๆ นี่ ที่จะมีความสามารถที่จะเผชิญหน้ากับมัน"

ทั้งสี่คนอื่นๆนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ณ ตอนนี้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ชูหลงจะกลับมาอีก ตอนนี้ที่ทำได้ดีที่สุดคือไม่แสดงพลังที่แท้จริงของพวกเขานั้นออกมา

"ในการต่อสู้ก่อหน้านี้ ระหว่าง นิกายขนนกศักดิ์สิทธิ์ กับ นิกายพระเจ้าปีศาจ ข้าตายไป 3 รอบ จึงทำให้พลังของข้านั้นลดลงไปมากกว่าเช่นก่อน"เจ้าพิภพ พูดด้วยเสียงที่เคร่งขรึม “เอาหล่ะ จากนี่พวกเราต้องรีบคืนความแข็งแกร่งของพวกเราโดยเร็วไวที่สุด เช่นนั้นแล้ว ข้าไม่อาจคิดได้เลยว่า โลกเล็ก ๆ นี่จะถูกปกตรองโดยมัน!!”

หลังจากนั้นทั้ง 3 ก็หายไปในอากาศ

ชั้นที่ 5 ของ หอคอยเพลิงทมิฬ

คนสองคนที่กำลังเผชิญหน้ากันอยู่นั้นไม่อาจที่จะเข้าสู่ อนัตตาจิตได้ เมื่อจอมมารจ้องมองไปที่ เนี้ยหลี่และยู่เหยียน

เนี้ยหลี่ จ้องมองไปที่จอมมาร อย่างไม่กระพริบ พร้อมรับมือกับการเผชิญหน้ากัน

จอมมาร จ้องมองเนี้ยหลี่ด้วยสายตาที่เย็นชา “แก ตั้งใจที่จะตามข้าไปที่ชั้นที่ 6 เรอะ?” จ้องมองลงมาด้วยความกระหายอยาก

เนี้ยหลี่ ยักไหล่แล้วกล่าว “อีกไม่นาน ข้าจะตามไป!”

จอมมารได้ก้าวขึ้นชั้นบรรไดอย่างใจเย็นเพื่อมุ่งไปสู่ชั้นที่ 6 แต่เปลวเพลิงก็ยังคงล้อมรอบร่างกายของจามมารเพื่อให้เข้ามั่นใจในการก้าวขึ้นไป

"ระวัง โดนย่างหล่ะ" เสียงของเนี้ยหลี่ลอยตามหลังของจองมารออกไป

จากนั้นจอมมารก็หยุดเดินแล้วหันมาจ้องมองที่เนี้ยหลี่ ด้วยสายตาพร้อมที่จะฆ่าได้ทุกเมื่อ แล้วมันก็หันกลับแล้วก้าวเดินต่อไป

“ว้าา ข้าแค่เตือนเจ้าด้วยความหวังดี แต่สิ่งที่ข้าได้รับตอบแทนคือการเป็นศัตรู เฮ้ออ น่าเบื่อจริงๆ.” เนี้ยหลี่ เบ้ปากแล้วพูดออกไป ขณะที่จอมมารออกไปแล้ว เนี้ยหลี่ก็พยามที่จะเข้าสู่อนัตตาจิต เพราะไม่มีใครมารบกวน

จิตสำนึกของเขาค่อยๆเข้าสู่สภาวะล้ำลึกภายในสภาวะสุดลึกล้ำ เหมือนกับว่าจิตของเขาค่อยๆออกจากภาชนะกักเก็บ ราวกับว่าเขาทะยานเข้าไปในหมู่เมฆหมอก เนี้ยหลี่สังเกตุเห็นรูปร่างรางๆของไข่ลึกลับลอยอยู่ในอากาศ ไข่เต็มไปด้วยรอยแตกร้าว และดูเหมือนว่าสิ่งที่อยู่ภายใน จะมีอานุภาพพลังงานล้ำลึกที่ดูดกลืนผู้คน

เนี้ยหลี่ มีความรู้สึกว่าไข่ลึกลับนี้เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวและยังไม่รู้จักนั้น ซึ่งมันกำลังปกปิดความรู้สึกกระหายเลือดและรังสีฆ่าฟันที่กำลังกระจายออกมา

ในชีวิตของเขาก่อนหน้านี้ เนี้ยหลี่ อาจจะมีประสบการณ์และความรู้ ตอนนี้เขารู้สึกถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่ในตัวของมันและมีกลิ่นอายแห่งการฆ่านับไม่ถ้วน

แต่เมื่อเทียบกับไข่ที่กำลังจะฟักนี้ เขานั้นเทียบไม่ติดเลย และมันกำลังจะฟักตัวออกมา เขาไม่สามารถที่จะคาดคิดได้เลยว่าสิ่งใดจะออกมาจากไข่ใบนี้

จบตอน

แปลไทยโดย

Tossawat Thongin , Lionel Mrboyz

https://www.facebook.com/groups/200491286989237/permalink/228648344173531/