บทที่ 259 - ความโกรธ

บทที่ 259 - ความโกรธ

เนี้ยหลี่กำดาบเทพอัสนีดาวตกไว้แน่น เมื่อเขาเห็นว่าเอียเซิ่งได้รับความเจ็บปวด เขารู้สึกถึงความปวดร้าวที่บาดเข้าไปข้างในหัวใจของเขา ด้วยความแข็งแกร่งในตอนนี้ของเขาสามารถเข้าร่วมการต่อสู้กับจอมมารได้ แต่การที่จะฆ่าจอมมารนั้นยังเป็นงานที่ลำบากอยู่

หลังจากที่ใช้เวลาอยู่ร่วมกับเอียเซิ่งมานาน เนี้ยหลี่ก็ได้ยอมรับกับตัวเองว่าเอียเซิ่งเปรียบเสมือนพ่อคนที่สองของเขา

เอียเซิ่งทนความเจ็บปวดถึงแม้ว่าแขนข้างหนึ่งของเขาได้ถูกตัดออกไปและเขายังสำลักเพราะขาดอากาศหายใจแต่เขาบรรยากาศของความเด็ดเดี่ยวไม่ยอมแพ้

เอียเซิ่งกล่าวอย่างเคร่งขรึม "เนี้ยหลี่ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้า ใช้ความสามารถของพวกเจ้าฆ่ามันซะ! ถึงแม้ว่าต่อให้ข้าต้องก้าวลงนรก, ข้าจะไปอย่างมีความสุข! " สายตาของเอียเซิ่งหันไปมองเอียจืออวิ้นพร้อมคิดว่าเขาใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อปกป้องเมืองกลอรี่จวบจนลมหายใจสุดท้ายของเขา สิ่งเดียวที่เขาเสียใจที่สุดคือทิ้งเอียจืออวิ้นไว้ข้างหลังเพียงลำพัง

เมื่อเอียจืออวิ้นเห็นพ่อของเธอกำลังทุกข์ทรมาน น้ำตาก็รินไหลลงจากแก้มของเธอ ในความทรงจำในวัยเด็กของเธอเมื่อพ่อของเธอจับมือเธอและนำเธอไปตามทางพร้อมมองดูเมฆสีแดงเข้มที่ห่างไกลออกไป

"อวิ้นเอ๋อ เจ้ารู้หรือไม่? เมืองกลอรี่เป็นสถานที่หนึ่งที่เราสามารถเรียกได้ว่าบ้าน บรรพบุรุษนับไม่ถ้วนยอมเสียสละชีวิตเพื่อปกป้องบ้านหลังนี้ เลือดที่ไหลรินของพวกเขาได้สร้างเกียรติให้ตระกูลวายุเหมันต์ของเรา เจ้าควรจะรู้สึกภาคภูมิใจในบรรพบุรุษของเรา หากเมืองกลอรี่พบกับอันตรายในวันใดวันหนึ่งพ่อจะมอบชีวิตของพ่อเพื่อปกป้องโดยไม่ลังเล. "

ในตอนนั้นเอียจืออวิ้นไม่สามารถเข้าใจในคำพูดของพ่อเธอ แต่ในขณะที่เธอเติบโตขึ้นมาและเริ่มที่จะเข้าใจถึงสิ่งนั้นแล้ว เธอจึงพยายามให้ที่ดีที่สุดเพื่อเธอจะกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งและช่วยพ่อของเธอได้ และในที่สุดเธอได้ก้าวเข้าสู่ระดับตำนาน เพียงแต่ตอนนี้เธอทำได้เพียงเฝ้ามองความเจ็บปวดของพ่อที่อยู่ตรงหน้า

จอมมารหัวเราะและกล่าวว่า "เอียเซิ่ง, เจ้าคิดว่าถ้าเจ้ามีคนเยอะแล้วจะฆ่าข้าได้หรือ? ส่งหินวิญญาณอสูรมาให้ข้า มิฉะนั้นไม่เพียงแต่เจ้าแต่ทุกคนที่อยู่ที่นี่จะต้องตาย!" ในขณะที่เขาพูดจบจอมมารก็คว้าแขนอีกข้างของเอียเซิ่งแล้วดึงมันออก

เมื่อเสียแขนทั้งสองข้างไปเอียเซิ่งแสดงสีหน้าด้วยความเจ็บปวด แต่ในทางตรงกันข้ามกับความทุกข์ทรมานของเขาจอมมารดูมีความสุขมาก จอมมารจับคอของเอียเซิ่งและบีบแรงขึ้น เขาจะฆ่าเอียเซิ่งเมื่อใดก็ตามที่เขาอยากจะทำเพียงแค่เขาเพิ่มแรงอีกเล็กน้อย

เมื่อเห็นชีวิตของเอียเซิ่งแขวนอยู่บนเส้นด้าย เอียมัวก็ตะโกนอย่างรีบร้อน "เดี๋ยวก่อน ถ้าเจ้าปล่อยเอียเซิ่งไปข้าจะให้หินวิญญาณอสูรแก่เจ้า!" เอียมัวได้เอาหินวิญญาณอสูรออกมา

จอมมารหัวเราะอย่างเย็นชา "โยนหินวิญญาณอสูรมาให้ข้า!"

"ปล่อยเขาก่อน!" เอียมัว กล่าวในเสียงขึงขัง

จอมมารยิ้มอย่างชั่วร้ายและกล่าวว่า "เอียมัว ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่เข้าในสถานการณ์ในตอนนี้นะ พวกเจ้าไม่มีทางเลือกอื่น! หากเจ้าไม่ส่งหินวิญญาณอสูรมาให้ข้าตอนนี้ล่ะก็ ข้าก็จะฆ่าเอียเซิ่งก่อนแล้วไปเอามันจากมือของเจ้า พวกเจ้าสามารถทำอะไรข้าได้หรือ "

จอมมารยังคงออกแรงบีบคอเอียเซิ่งซึ่งยังคงไหลนองไปด้วยเลือดอยู่ ถ้าเขาไม่ได้รับความช่วยเหลือในทันทีมันจะสายเกินไป!

ตาเอียมัวเปิดกว้างขึ้น แม้ว่าเขามักจะเข้มงวดมากกับเอียเซิ่งแต่เอียเซิ่งก็ทำให้เขาภาคภูมิใจได้เสมอ ในขณะที่เขาต้องเฝ้าดูลูกชายของเขาเองต้องทนทุกข์ทรมาน มันทำให้เขาตกอยู่ในความทรมาณด้วยเหมือนกัน!

"นี่คือหินวิญญาณอสูรที่เจ้าต้องการ!" เอียมัวโยนหินส่งไปให้

* หมับ! *

จอมมารจับหินวิญญาณอสูรในมือข้างหนึ่งและตรวจสอบมัน

"ตอนนี้ เจ้าปล่อยคนได้แล้ว!" เอีวมัวตะโกนพร้อมทั้งกำหมัดแน่นและเตรียมที่จะเข้าช่วยเหลือ

"แน่นอน ข้าจะส่งมันให้กับเจ้า!" รอยยิ้มที่โหดร้ายและน่ากลัวถูกฉาบอยู่บนใบหน้าจอมมาร แขนข้างหนึ่งของเขาแทงทะลุหน้าอกของเอียเซิ่งและเลือดสาดกระเซ็นที่ใบหน้าของจอมมาร "หึ, หึ เป็นกลิ่นหอมหวานยิ่งนัก! เอียมัวทั้งเจ้า ลูกของเจ้า และข้าได้ต่อสู้กันมาหลายสิบปีผ่านมาแล้วและในวันนี้ลูกชายของเจ้าจะตายในมือข้า แต่ไม่ต้องกังวลอะไรข้าจะไม่ปล่อยให้เขาตายคนเดียว ข้าจะส่งพวกเจ้าไปใช้ชีวิตในนรกด้วยกัน! "

ในขณะที่จอมมารแทงทะลุหน้าอกของเอียเซิ่ง มีความมุ่งมั่นอย่างแน่วแน่แสดงอยู่บนใบหน้าของเอียเซิ่ง เมื่อถูกแทงทำให้พลังที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขาแผ่กระจายไปทั่ว มีซี่กระดูกโผล่ออกมาพร้อมแช่แข็งอากาศรอบโดยทันที

รอยยิ้มโล่งใจที่แสดงให้เห็นบนใบหน้าของเอียเซิ่ง "เนี้ยหลี่ เจ้าจงดูแลอวิ้นเอ๋อให้ดี!" ในหัวใจของเขาได้พอใจมากแล้วที่ได้ฝากฝังลูกสาวของเขาให้คนที่เขาไว้ใจดูแลนั่นก็คือเนี้ยหลี่ ตอนนี้เขารู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก ร่างกายของเอียเซิ่งกลายเป็นน้ำแข็งและน้ำแข็งได้ขยายตัวออกอย่างน่ากลัวในทันทีเข้าสู่ร่างกายของจอมมาร

* ตูมมมม! *

สองแขนของจอมมานถูกเผาไหม้โดยทันที และเขาได้กรีดร้องออกมาอย่างอนาถ "ไอ้มดตัวน้อย แม้แต่การตายของเจ้ายังกล้าที่จะทำร้ายข้า!" จอมมารคำรามออกมานี่เป็นเทคนิคลับของเอียเซิ่งทำให้เขาได้รับบาดเจ็บหนัก

"พ่อ!" อวิ้นเอ๋อรู้สึกเสียวแปล๊บ

"เอียเซิ่ง" เอียมัวตะลึงอยู่สักครู่ ในเวลานี้เขาไม่สามารถทนรับผลกระทบทางอารมณ์ได้ เขาไม่เคยคิดว่าเอียเซิ่งจะตาย คนอื่น ๆ ที่อยู่ยืนอยู่ก็ยังตะลึง พวกเขาไม่เคยคิดว่าจอมมารจะฆ่าเอียเซิ่งหลังจากที่ได้รับหินวิญญาณอสูรแล้ว

จอมมารได้ตัดสินใจไว้แล้วว่าจะฆ่าเอียเซิ่ง โดยไม่สนใจว่าเอียมัวจะส่งมอบหินวิญญาณอสูรให้เขาหรือไม่ เขาจะยังคงจะฆ่าเอียเซิ่ง!

เอียเซิ่งได้ใช้เทคนิคลับทำลายตัวเองของตระกูลวายุเหมันต์ เมื่อใช้เทคนิคนี้จิตวิญญาณของเขาจะถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง ในขณะที่พวกเขาเฝ้าดูร่างกายของเอียเซิ่งเปลี่ยนไปเป็นน้ำแข็ง ตาของเนี้ยหลี่แดง รู้สึกโกรธเต็มที่อยู่ในอกของเขา ซึ่งเขาไม่เคยคิดว่าจอมมารจะฆ่าเอียเซิ่งโดยไม่มีเหตุผล

ความเย็นชาปกคลุมทั่วใบหน้าของเนี้ยหลี่ซึ่งเป็นที่น่าสะพรึงกลัว ความตั้งใจในการเข่นฆ่ากระจายอยู่รอบตัว ดาบเทพอัสนีดาวตกในมือของเขากระจายออกเป็นเงาที่เห็นได้อย่างชัดเจนและปกคลุมท้องฟ้าด้วยสายฟ้า แสงที่สะท้อนให้เห็นใบบนหน้าของเนี้ยหลี่ยามนี้ทำให้เห็นคราบน้ำตาออกมาจากดวงตาของเขา

นับไม่ถ้วนของความทรงจำของเขากับเอียเซิ่งหวนย้อนกลับมาในหัวของเนี้ยหลี่ ตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเขาได้พบและได้ต่อสู้กัน ทัศนคติของเอียเซิ่งที่มีต่อเขาได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างช้าๆ และค่อยๆยอมรับความสัมพันธ์ของเขากับเอียจืออวิ้น ในหัวใจของเนี้ยหลี่แม้ว่าเอียเซิ่งเป็นคนที่เขาต้องการจะเอาหัวของเขาโขกกับหัวของเอียเซิ่ง แต่เอียเซิ่งก็ยังคงเป็นพ่อที่ใจดี ภาพของเอียเซิ่งยังคงอยู่ในใจของเขา

ทันทีที่เอียเซิ่งตาย ตาของทุกคนเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มและพร้อมที่จะต่อสู้กับจอมมารแต่พวกเขาก็รู้สึกถึงกลิ่นอายการฆ่าที่น่าสะพรึงกลัวที่ทำให้เลือดในร่างกายของพวกเขาแข็งตัว

พวกเขาหันหัวของพวกเขามองไปที่เนี้ยหลี่ เสื้อผ้าของเขาถูกพัดกระพือด้วยแรงลมในขณะที่ร่างกายของเขาถูกปกคลุมด้วยพลังงานแห่งกฏสามประเภทที่น่ากลัว ดาบเทพอัสนีดาวตกในมือของเนี้ยหลี่ปลดปล่อยพลังออกไปด้านหน้า

ตูมมม * * * * * * * * * * * * ตูมมมมม! * * * * ******* * * * ตูม! *

รังสีสังหารของเนี้ยหลี่เพิ่มมากขึ้น ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาเป็นยิ่งกว่าเทพปีศาจที่โผล่ขึ้นมาจากขุมนรก

เมื่อเขาได้ฟื้นคืนขึ้นมาในชีวิตนี้ เนี้ยหลี่ตั้งใจที่จะเปลี่ยนชะตากรรมของทุกคนรวมทั้งของเอียเซิ่ง แต่ตอนนี้เขารู้ว่าเขาไม่สามารถที่จะควบคุมชะตากรรมของทุกคนได้

กลับมาที่เนี้ยหลี่ เขารู้สึกเห็นอกเห็นใจเล็กน้อยสำหรับจอมมาร หลังจากที่พ่อบุญธรรมของจอมมารถูกทุกคนฆ่าตาย ดังนั้นเขาจึงทรยศเมืองกลอรี่ แต่อย่างไรก็ตามเนี้ยหลี่ไม่เคยคิดว่าจอมมารจะบ้าคลั่ง ดังนั้นเมื่อเขาคิดเกี่ยวกับการตายของเอียเซิ่งหัวใจของเขาเหมือนถูกเผาด้วยความโกรธอันนิรันดร์

"ตาย!"

เนี้ยหลี่ทะยานออกไปพร้อมเจตนาฆ่าฟันและได้กลายเป็นปีศาจกระหายเลือดเข้าจู่โจมจอมมาร จำนวนสายฟ้านับไม่ถ้วนมุ่งทำลายล้างจอมมารจนทำให้ดูเสมือนท้องฟ้ามันกำลังจะถูกฉีกออกด้วยความโกรธของเขา

จอมมารได้รับบาดเจ็บโดยเอียเซิ่งและแขนทั้งสองข้างของเขาก็บาดเจ็บ ก่อนที่เขาจะทันได้รักษามันเขาก็รู้สึกถึงเจตนาแห่งการเข่นฆ่าที่ไม่มีที่สิ้นสุดมุ่งตรงมาสู่ตัวเขาด้วยความกดดัน เขาไม่เคยคิดว่าเนี้ยหลี่สามารถที่จะระเบิดพลังออกมาและมีความแข็งแกร่งขนาดนี้! เนี้ยหลี่อาจจะมีเทคนิคลับบางอย่างที่ทำให้เขาสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาหลายเท่าแบบนี้

เป็นครั้งแรกที่จอมมารรู้สึกถึงอันตราย พลังงานนี้เพียงพอที่จะทำลายเขาได้ทั้งหมด! ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับเนี้ยหลี่มากนัก ในมุมมองของเขาแม้ว่าเขาจะไม่สามารถฆ่าเนี้ยหลี่ได้แต่เขาก็สามารถที่จะฆ่าบรรดาเพื่อนๆ ของเนี้ยหลี่ได้ ถ้าเพียงแค่เนี้ยหลี่เพียงคนเดียวมันเป็นไปไม่ได้ที่จะก่อให้เกิดภัยคุกคามต่อเขาแต่เขาคิดผิด เขาไม่เคยคิดเลยว่าเนี้ยหลี่จะสามารถเรียกใช้พลังดังกล่าวได้อย่างมีประสิทธิภาพขนาดนี้

เนี้ยหลี่คำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาคว้าดาบดาบเทพอัสนีดาวตกเอาไว้ในมือของเขาและฟาดฟันออกไปที่จอมมาร เกิดสายฟ้าขนาดใหญ่ผ่าทะลุท้องฟ้าและนำพาความกดดันไปสู่จอมมาร จอมมารรีบใช้อาวุธคู่ใจซึ่งเป็นกระบองโดยทันทีและใช้อานุภาพแห่งนรกเพื่อปล่อยพลังงานปะทะกับสายฟ้า

* ตูมมมมมม! *

ท้องฟ้าเกือบจะแยกออกจากกัน พลังงานที่ปะทะกันหายไปในทันทีส่งผลให้ ตู่ซือ หลู่เปียวและคนที่เหลือกระเด็นกลิ้งออกไป พลังนี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่พวกเขาสามารถทนได้ต่อให้พวกเขาอยู่ในระดับตำนาน เปรียบเสมือนพวกเขาเป็นเพียงใบไม้ที่พบเจอคลื่นสึนามิ

"ทรงพลังมาก!" ตู่ซือและคนที่เหลือต่างตกใจอย่างเต็มที่

สายฟ้ายักษ์ฟาดลงมาอย่างหนักและต่อเนื่องเหมือนกับมันกำลังทำลายล้างโลกนี้อยู่

จอมมารไม่สามารถทนรับต่อการโจมตีดังกล่าวได้ด้วยกระบองของเขาและและกระบองในมือของเค้ากระเด็นออกไป ผลกระทบของสายฟ้ากินทั้งร่างกายของเขาและทำลายแขนของเขาในทันที

"อ๊ากกกก!" จอมมารกรีดร้องอย่างน่าสังเวช

สายฟ้าได้ทำลายแขนของจอมมาร เช่นเดียวกันนั้นพลังของสายฟ้าได้โจมตีไปที่หน้าอกของเขาแต่ทันใดนั้นเกิดแสงแพรวพราวและกระเด็นออกไป

จอมมารกระอักเลือดสีแดงออกมาจากปากและปรากฏแววตาที่เหลือเชื่อ พลังของสายฟ้านี้มันรุนแรงเกินไป มันไม่ใช่สิ่งที่เขาจะทนรับได้และถ้าไม่ได้ถูกสิ่งประดิษฐ์ของเขาช่วยไว้ เขาจะถูกทำลายโดยสายฟ้าเหล่านี้

เนี้ยหลี่เปรียบเสมือนสืบเชื้อสายมาจากเทพปีศาจ ทำให้คนอื่น ๆ รู้สึกเหมือนเป็นคนธรรมดาทำอะไรไม่ถูกเมื่อเนี้ยหลี่เห็นว่าจอมมารยังมีชีวิตอยู่ เนี้ยหลี่ฟาดดาบเทพอัสนีดาวตกในมือของเขาอีกครั้งจู่โจมไปยังจอมมาร

* ตูมม! *

จอมมารถูกส่งลอยไปอีกครั้ง คราวนี้แม้กระทั่งขาทั้งสองข้างและแม้แต่กระทั่งหัวของเขาได้ถูกทำลายโดยเสาสายฟ้าที่ถูกผ่าลงมา อย่างไรก็ตามสิ่งประดิษฐ์นั้นก็ยังคงปกป้องร่างกายของจอมมารไว้ทำให้เขากระเด็นไปตามแนวของแสงที่ถูกยิงออกไป

"ตาย!" เนี้ยหลี่ก็ยังคงอยู่ในสภาพที่บ้าคลั่งในขณะที่เขาระดมโจมตีด้วยเสาสายฟ้าของเขาที่โจมตีไปตามแนวแสงซึ่งมีสายฟ้านับไม่ถ้วนตกลงมายังกับห่าฝน

ตูมๆๆๆ * * * * * * * * * * * * ตูมม! * * * * * * * * ตูม! *

สายฟ้านับไม่ถ้วนจู่โจมไปทั่วและก็ยังผ่าลงมาอย่างต่อเนื่องเพื่อที่จะฉีกผ่านท้องฟ้าและจนในที่สุดก็หายลับไปในขอบฟ้า

"จอมมารไม่ว่าเจ้าจะหนีไปส่วนไหนของโลก ข้าก็จะตามหาและฆ่าเจ้าให้ได้! จนกว่าข้าจะแน่ใจว่าเจ้าจะไม่สามารถกลับมาเกิดใหม่ได้อีกต่อไป! "เสียงโกรธของเนี้ยหลี่ดังก้องไปทั่วขอบฟ้า

สิ่งประดิษฐ์ของจอมมารอย่างน้อยน่าจะอยู่ในขั้นที่ 3 ซึ่งเป็นสิ่งประดิษฐ์จากดินแดนซากมังกร ในโลกเล็ก ๆ นี้นอกเหนือจากผู้เชี่ยวชาญที่มีประสิทธิภาพเช่นดินแดนใต้พิภพแล้วนั้น, ไม่มีใครสามารถฆ่าจอมมารได้ ซึ่งในตอนนี้เนี้ยหลี่ยังไม่สามารถทำได้! จ้าวแห่งดินแดนใต้พิภพจะช่วยเนี้ยหลี่ฆ่าจอมมารน่ะหนอ? นั่นมันเป็นไปไม่ได้! ในสายตาของผู้เชี่ยวชาญเช่นจ้าวดินแดนใต้พิภพ ทั้งเนี้ยหลี่และจอมมารอยู่ในระดับเท่ากัน พวกเขามีพรสวรรค์ที่สูงโดยเฉพาะการเข้าถึงดินแดนซากมังกรและกำความแข็งแกร่งเอาไว้เพียงพอที่จะทำให้ผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นไม่ต้องมีความกังวลใด ๆ มากนัก

เนี้ยหลี่จ้องมองไปที่ขอบฟ้ารังสีสังหารของเขาค่อยๆ ลดลง, เอียเซิ่งตายแล้วใช่ไหม?

เพียงแค่ช่วงเช้าก่อนหน้านี้พวกเขายังได้พูดคุยและหัวเราะกันอยู่เลย ขณะนี้เนี้ยหลี่ก็ยังไม่สามารถที่จะยอมรับความจริงที่ว่าได้นี้ในทันที

จบตอน

แปลไทยโดย

Komsan Luangsupapun

https://www.facebook.com/groups/200491286989237/permalink/228162750888757/