บทที่ 253 - จ้าวแห่งดินแดนใต้พิภพ

บทที่ 253 - จ้าวแห่งดินแดนใต้พิภพ

ความเจ็บปวดปรากฏบนใบหน้ายู่เหยียนในทันที 

เนี้ยหลี่รู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ปกติเขากุมมือของยู่เหยียนไว้ ร่างกายของเธอยังคงเล็กอย่างที่มันเคยเป็น และผิวที่สวยงามของเธอเป็นสิ่งที่ล่อตาล่อใจ เสื้อผ้าที่บางของเธอนั้นดูราวกับว่ามันไม่มีอยู่

อย่างไรก็ตามเนี้ยหลี่ไม่ได้ให้ความสนใจเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว เขากดหัวแม่มือของเขาไปที่หน้าอกของเธอและส่งพลังวิญญาณเข้าไปในขอบเขตวิญญาณของเธอ

“อ๊างงงง...” ยู่เหยียนครางออกมากในขณะที่ร่างกายของเธอบิดไปมา

ความรู้สึกที่แปลกประหลาดเดินทางผ่านหัวแม่มือของเนี้ยหลี่ เขาเห็นว่าตอนนี้ยู่เหยียนนั้นได้พบกับความเจ็บปวดที่รุนแรง อาจเป็นเพราะการต่อสู้ที่ดุเดือดที่เกิดขึ้นภายในขอบเขตวิญญาณของเธอ เนี้ยหลี่เพิ่มแรงกดที่หัวแม่มือมากขึ้น และส่งพลังวิญญาณเข้าไปในขอบเขตวิญญาณของเธอ

ภายใจขอบเขตวิญญาณของเธอ จิตวิญญาณแปลกปลอมกำลังต่อสู้อยู่กับยู่เหยียน “ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะตกอยู่สภาพแบบนี้ ที่จะต้องมาแย่งร่างกายของผู้หญิง” จิตวิญญาณที่ชื่อกงเหยียนกล่าวอย่างน่าสังเวช หากเถาวัลย์ที่อยู่ในขอบเขตวิญญาณของเนี้ยหลี่ ไม่สร้างความเสียหายหนักแก่เขา แน่นอนเขาจะไม่สนใจร่างกายของยู่เหยียนเลย

แต่เมื่อเขานั้นได้รับความเสียหายอย่างหนัก เขาไม่มีทางเลือกจึงต้องหาร่างใหม่ ถ้าไม่เช่นนั้นแล้วจิตวิญญาณของเขาจะต้องแตกสลายไป เพราะสถานการณ์บังคับ เขาจึงเลือกยู่เหยียน

อย่างไรก็ตามเขาหวังว่ายู่เหยียนนั้นจะไม่ต่อต้านเขามากเกินกว่าที่เขาได้คิดไว้

ทั้งสองสู้กันอย่างดุเดือดภายในขอบเขตวิญญาณของยู่เหยียน

จิตวิญญาณของยู่เหยียนนั้นค่อย ๆ ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ นับตั้งแต่จิตเทพของเธอฟื้นกลับคืนมา แต่จิตวิญญาณของเธอยังแตกกระจายอยู่ จุดอ่อนของเธอก็คือจิตวิญญาณ ในขณะที่จิตวิญญาณทั้งสองต่อสู้กัน จิตวิญญาณของยู่เหยียนก็ได้รับความทุกข์ทรมานจากการโจมตี

หลังจากที่เนี้ยหลี่ส่งพลังวิญญาณของเขาเข้าสู่ขอบเขตวิญญาณของยู่เหยียน เขาก็เริ่มโจมตีจิตวิญญาณของผู้บุกรุกด้วยพลังที่รุนแรง แต่เขาก็สามารถให้ความช่วยเหลือแก่ยู่เหยียนได้อย่างจำกัด

ด้วยความช่วยเหลือของเนี้ยหลี่ ยู่เหยียนก็เริ่มโจมตีจิตวิญญาณนั้น

“ไอ้สารเลว มาขวางทางข้าตลอด ถ้าข้ากลับมามีชีวิตได้อีกเมื่อไหร่ล่ะก็ ข้าจะฉีกเจ้าให้เป็นชิ้น ๆ เลย” จิตวิญญาณกงเหยียนนั้นเต็มไปความเกลียดชังที่มีต่อเนี้ยหลี่ ถ้าเขาไม่ถูกเนี้ยหลี่ขัดขวาง เขาคงจัดการกับยู่เหยียนได้แล้ว “แต่คิดจะให้ข้ายอมแพ้นะหรือ มันไม่ง่ายนักหรอก”

ทันใดนั้นจิตวิญญาณกงเหยียนก็กลายเป็นเข็มที่บาง หลบหลีกจากเนี้ยหลี่แล้วพุ่งเข้าหาจิตวิญญาณของยู่เหยียน

จิตวิญญาณกงเหยียนหัวเราะออกมาอย่างป่าเถื่อน “ฮ่าๆๆ ในตอนนี้เจ้าไม่สามารถขวางทางข้าได้อีกแล้ว”

“แย่แล้ว!” สีหน้าของเนี้ยหลี่เปลี่ยนไปทันที ตอนนี้จิตวิญญาณของศัตรู เข้าไปในจิตวิญญาณของยู่เหยียนแล้ว การต่อสู้ระหว่างพวกเขาทั้งสอง เนี้ยหลี่ไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้อีกแล้ว

รัสมีของผู้บุกรุกนั้นมีความเข้มข้นขึ้นในทันที ในขณะที่มันเริ่มดูดกลืนจิตวิญญาณของยู่เหยียน

เนี้ยหลี่รู้สึกได้ว่ารัศมีจิตวิญญาณของยู่เหยียนกันกำลังอ่อนแรงลงไปเรื่อย ๆ เกือบที่จะมอดดับลง

หัวใจของเนี้ยหลี่นั้นเต็มไปความโศกเศร้า ยู่เหยียนติดตามเขามานานและเธอนั้นเป็นเพื่อนของเขาซึ่งไม่มีใครมาแทนที่เธอได้ ถ้าจิตวิญญาณของเธอถูกยึดครอง เธอจะต้องหายไปตลอดกาล

ยู่เหยียนขมวดคิ้วแน่นด้วยความเจ็บปวดที่มาจากส่วนลึกภายในจิตวิญญาณของเธอ เวลาผ่านไป อารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์ของเธอค่อย ๆ เลือนรางหายไป ความทรงจำถูกดึงมาจากจิตใจของเธอ ในตอนนี้เธอยืนอยู่หน้าประตูแห่งความตาย ทันใดนั้นความทรงจำมากมายนับไม่ถ้วนก็หลั่งไหลเข้ามาให้หัวของเธอ

เธอเห็นตัวเองตอนที่เป็นเด็ก วิ่งเล่นอยู่ในทุ่งหญ้ากับพ่อแม่ของเธอ เธอนั้นดูมีความสุขมากในขณะที่เธอวิ่งเล่นไปรอบ ๆ

เธอเห็นตัวเองตอนเป็นสาว เธอแอบหลังรักเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เธอไม่กล้าแม้แต่จะยกศีรษะ แหงนมองไปยังใบหน้าของเขา

อารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์ทุกชนิดฟื้นคืนกลับมาในจิตใจของเธออีกครั้ง

กงเหยียน หัวเราะออกมาอย่างป่าเถื่อน ขณะที่เขายังคงกลืนกินจิตวิญญาณของยู่เหยียน “อารมณ์ของมนุษย์ไม่แน่นอน เจ้ากำลังจะตาย จะมีประโยชน์อะไรที่เจ้าจะจดจำพวกมัน”

เมื่อจิตวิญญาณของเธอกำลังจะมอดลง เปลวเพลิงสีทองก็ถูกจุดขึ้นภายในขอบเขตวิญญาณของเธอ เปลวเพลิงนั้นมีขนาดเล็กในตอนแรก แต่มันได้เพิ่มขึ้นและกลายเป็นเปลวเพลิงนรก

“อ๊าก...” กงเหยียนกรีดร้องอย่างอนาถ เปลวเพลิงเหล่านี้เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถต่อต้านได้ มันเผาไหม้จิตวิญญาณของเขา

รัศมีจิตวิญญาณของยู่เหยียนจากที่กำลังจะมอดลง ก็ลุกโชนและแข็งแกร่งมากขึ้น

กงเหยียนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “เจ้า...เจ้า...” เขาหันกลับและพยายามที่จะวิ่งหนีแต่เปลวเพลิงสีทองก็ปกคลุมไปทั่วร่างของเขาแล้ว เขากรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมานก่อนที่จะถูกเผาหายไปในความว่างเปล่า

เมื่อเนี้ยหลี่รู้สึกถึงความสว่างของพลังในขอบเขตวิญญาณของยู่เหยียน เขาถอนพลังออกจากร่างกายของเธอ

“เมื่อกี๊เกิดอะไรขึ้น” เนี้ยหลี่ก็ยังมึนงงและไม่รู้ในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

รัศมีจิตวิญญาณที่ปกคลุมเธออยู่หายไปและเธอก็ลืมตาขึ้นพร้อมทั้งถอนหายใจออกทางปาก เสื้อผ้าของเธอเปียกชุมไปด้วยเหงื่อ

แม้ว่าในปัจจุบันยู่เหยียนจะตัวเล็ก แต่เสื้อผ้าที่บาง ๆ นั้นก็ยังไม่สามารถคลุมรอบตัวของเธอได้ ล่องลึกที่มองเห็นผ่านคอเสื้อที่หลวมของเธอ และขาที่เรียวของเธอนั้นบริสุทธิ์ราวกับว่ามันทำมาจากหยก

เนี้ยหลี่สบตากับยู่เหยียน เมื่อเขาเห็นยู่เหยียนตื่นขึ้น เขาก็ตะลึง ด้วยการบ่มเพาะพลังของเขาในตอนนี้ เนี้ยหลี่ไม่สามารถบอกได้ว่าใครที่ครอบครองร่างกายของยู่เหยียนอยู่

เสี่ยววินาทีต่อมา สีหน้าเขินอายก็ปรากฏบนในหน้าของยู่เหยียน “ปล่อยข้าได้แล้ว” ตอนนี้เนี้ยหลี่ยังคงกดหัวแม่มืออยู่ที่หน้าอกของยู่เหยียนอยู่ มันทำให้พวกเขาดึงดูดกันมากขึ้น

ตอนนี้ยู่เหยียนไม่เหมือนคนเดิมก่อนหน้านี้

อย่างไรก็ตาม คน ๆ นี้คือยู่เหยียนตัวจริงอย่างแน่นอน ถ้าหากเป็นกงเหยียนแล้วเขาจะไม่แสดงท่าทีแบบนี้ เนี้ยหลี่ยังคงมึนและไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ยู่เหยียนลอยขึ้นไปเกาะไหล่ของเนี้ยหลี่ แก้มของเธอยังคงมีสีแดงอยู่ และกล่าวว่า “จิตวิญญาณนั้นถูกเผาไปด้วยเปลวเพลิงแห่งชีวิตของข้า”

แต่เธอไม่ได้บอกกับเนี้ยหลี่ว่า ภายใจจิตใจของเธอนั้นมีการเปลี่ยนแปลงไป

“โอ้...”เนี้ยหลี่รู้สึกได้ว่าจิตวิญญาณของศัตรูนั้นได้ถูกมอดไหม้ไปแล้ว อย่างไรก็ตามการแสดงออกของยู่เหยียนนั้นยังคงแปลกเล็กน้อย แต่แล้วเขาก็โยนคำถามเหล่านั้นทิ้งไปและตัดสินใจว่าจะไม่ใส่ใจเกี่ยวกับมันอีกต่อไป

เนี้ยหลี่ทำการบ่มเพาะพลังของเขาต่อ

ยู่เหยียนนั่งอยู่บนไหนของเนี้ยหลี่อย่างใจเย็น แต่ความคิดของเธอนั้นไม่สามารถสงบลงได้เป็นเวลานาน ในที่สุดเธอก็ยกหัวขึ้นและมองไปยังแก้มของเนี้ยหลี่ เธอรู้สึกวูบวาบ เธอหันหน้าไปทางอื่นพร้อมกับถอนหายใจ เธอเห็นมันในส่วนลึกของจิตวิญญาณของเธอ  ความจริงแล้วเธอไม่ได้มาจากโลกนี้ เธอสงสัยในสถานที่ที่เธอเกิดขึ้นมาและเธอนั้นมาจากไหน

ยู่เหยียนตัดสินใจว่าเมื่อพลังเธอกลับมาแล้ว เธอจะไปจากโลกนี้แล้วค้นหาต้นกำเนิดของเธอ

อย่างไรก็ตามหากมีการเปลี่ยนแผน นั้นก็เป็นเพราะเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างเธอนั้น เธอสงสัยว่าเขานั้นจะสามารถก้าวได้ไปถึงขึ้นไหน
เนี้ยหลี่นั่งอยู่อย่างนั้นสามวันรวด เขาค่อย ๆ เข้าสู่สาวะอนัตตาจิต การบ่มเพาะพลังของเขานั้นรุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว จากขั้นที่ 1 เป็นขั้นที่ 2

ชั้นที่ 7 ของหอคอยเพลิงทมิฬ

จอมมารนั่งอยู่ในที่แคบ ๆ คนเดียว บนชั้นที่ 7 ของหอคอยเพลิงทมิฬ เขาได้เข้าถึงสภาวะอนัตตาจิต พลังงานลึกลับเข้าสู่ร่างกายและบางอย่างเกิดขึ้นภายในขอบเขตวิญญาณของเขา

สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเรียกว่า “ชะตาแห่งจิตวิญญาณ” มีเพียงผู้ที่ได้รับการจัดสรรจาก “ชะตาแห่งจิตวิญญาณ”เท่านั้นที่สามารถก้าวเข้าสู่ระดับลิขิตสวรรค์ได้อย่างแท้จริง

เขาได้ก้าวเข้ามาสู่ประตูของระดับลิขิตสวรรค์แล้ว เขาอ้าปากและดูดกลืนเปลวเพลิงทมิฬ หน้าท้องของเขาพองขึ้นเหมือนกับอึ่งอ่าง ความเร็วในการดูดกลืนเปลวเพลิงทมิฬบนชั้นที่ 7 นั้นรวดเร็วยิ่งกว่าของจินตันซะอีก

เมื่อเข้าสู่สาภาวะอนัตตาจิต เวลาดูเหมือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว 

หลายวันผ่านไปไวเหมือนโกหก

วันที่สิบ

หลังจากการทดสอบสิ้นสุด ผู้เข้าสอบคนอื่น ๆ ที่อยู่ภายในหอคอยเพลิงทมิฬได้กลายเป็นเส้นแสงและหายไป

สวนสวยบนชั้นที่เก้า ของหอคอยมรณะ 9 ชั้น

เนี้ยหลี่และเพื่อนของเขา หายแวบไปในอากาศ และแล้วโผล่มาที่สวน

“ที่นี่ ที่ไหน” เนี้ยหลี่กวดสายตามองไปรอบ ๆ และก็พบกับ เอียจืออวิ้น เซี่ยวหนิงเอ๋อ ต้วนเจี้ยน และคนอื่น ๆ ที่เหลือ เท่าที่สายตาของเขามองเห็นนั้นสวนถูกออกแบบมาอย่างสวยหรู มีดอกไม้เบ่งบานอยู่ทั่วทุกมุม ฉากที่เขาเห็นนั้นสวยงามมาก จากสิ่งที่ได้เห็น พวกเขาก็สงสัยว่า พวกเขายังอยู่ในหอคอยมรณะ 9 ชั้นหรือเปล่า

“น้องชายเนี้ยหลี่ และน้องสาวเซี่ยวหนิงเอ๋อร์ พวกเราพบกันอีกแล้วนะ” เซียวหยูยิ้มในขณะที่เขากล่าวทักทาย

“เซียวหยู ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี้ล่ะ” เซี่ยวหนิงเอ๋อตะลึง

เนี้ยหลี่กวดสายตาผ่านเซียวหยูไป และเห็นคนเจ็ดคนยืนอยู่ด้านหลังของเขา ผู้เชี่ยวชาญทั้งเจ็ดคนมีรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวปล่อยออกมา หัวใจของเนี้ยหลี่กระโดดโลดเต้น การบ่มเพาะพลังของผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ อย่างน้อยพวกเขาอยู่ในระดับลิขิตสวรรค์

เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีผู้เชี่ยวชาญที่ทรงพลังอำนาจมากมายเช่นนี้อยู่ในดินแดนใต้พิภพ

เมื่อเห็นเซียวหยูอยู่กับคนเหล่านี้ หัวใจเนี้ยหลี่ก็สั่นสะท้าน ท่ามกลางผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ หนึ่งในนั้นที่คือจ้าวแห่งดินแดนใต้พิภพ

ชางหมิง มู่เอีย ฮวาฮัว และคนอื่น ๆ ที่ได้รับการเคลื่อนย้านไปพร้อมกับพวกเขากำลังจ้องมองด้วยความประหลาดใจ จอมมารดูใจเย็นมาก เขากวดสายตาไปยังผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้น และรอยยิ้มที่เกือบที่จะสังเกตุได้แสยะที่มุมปากของเขา เขารอคอยเวลานี้มานานแล้ว ในที่สุดตอนนี้เขาก็สามารถที่จะไปดินแดนซากมังกรได้แล้ว

ผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งที่คลุมเสื้อดำจากเจ็ดคน มองมายังเนี้ยหลี่และคนอื่น ๆ แล้วกล่าวว่า“ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคน ข้าคือจ้าวแห่งดินแดนใต้พิภพ หวังว่าทุกท่านคงจะรู้จัก”

จบตอน

แปลไทยโดย

Nattapon Deesoi

https://www.facebook.com/groups/200491286989237/permalink/229138450791187/